ART. IX. X. XI. XII.
De Paralogiſmo,
qui Galileo Definitionem ſpuriam impugnan
ti obiicitur.
qui Galileo Definitionem ſpuriam impugnan
ti obiicitur.
Impugnat Galileus definitionem R.
Patri probatam,
quòd ſi velocitates eſſent, vt emenſa ſpatia, atque idcircò
ſpatium v. c. duplum percurreretur velocitate dupla illius, qua
dimidium: ſequeretur duplum, & dimidium, ſeu totum, &
partem, eodem, aut æquali tempore percurri. Nempe ſeu
motus æquabilis, ſeu acceleratus æquabiliter ſit, non potest ce
leritas eſſe dupla per duplum ſpatij, quin ea exſiſtente vbique
dupla, duplæ partes percurrantur quibuſlibet temporibus, ſic
que perueniatur eodem tempore ad dupli, & ad dimidij finem.
Contendit R. P. committi heic Paralogiſmum: & nullam
tamen rationem profert, quàm quæ continetur his verbis,
Si graue deſcendens per AB, tempus quodcum
3[Figure 3]
que inſumat, putà quadrantem; ac deinde BC
ipſi AB æquale dimidio quadrante percurrat:
quis neget in C duplam haberi velocitatem eius,
quæ fuit in B? & tamen idem graue totam AC,
& dimidium eius AB non percurreret. Vbi ſanè
nihil aliud, quàm rem controuerſam ſupponit, habetque
pro principio: videlicet ſecundam partem percurri di
midio temporis, quo primam. Atque id quidem præter Incom
modum ex poſitione hac conſequens, quòd cùm oporteat pari
modo percurri partem tertiam dimidio temporis, quo ſecun
dam; quartam, quo tertiam, &c. debeat cum effluxu temporis
ſecundi percurri spatium infinitum: quatenus omnia illa di
midiorum dimidia, ſiue fragmenta temporis non poſſunt
quòd ſi velocitates eſſent, vt emenſa ſpatia, atque idcircò
ſpatium v. c. duplum percurreretur velocitate dupla illius, qua
dimidium: ſequeretur duplum, & dimidium, ſeu totum, &
partem, eodem, aut æquali tempore percurri. Nempe ſeu
motus æquabilis, ſeu acceleratus æquabiliter ſit, non potest ce
leritas eſſe dupla per duplum ſpatij, quin ea exſiſtente vbique
dupla, duplæ partes percurrantur quibuſlibet temporibus, ſic
que perueniatur eodem tempore ad dupli, & ad dimidij finem.
Contendit R. P. committi heic Paralogiſmum: & nullam
tamen rationem profert, quàm quæ continetur his verbis,
Si graue deſcendens per AB, tempus quodcum
3[Figure 3]que inſumat, putà quadrantem; ac deinde BC
ipſi AB æquale dimidio quadrante percurrat:
quis neget in C duplam haberi velocitatem eius,
quæ fuit in B? & tamen idem graue totam AC,
& dimidium eius AB non percurreret. Vbi ſanè
nihil aliud, quàm rem controuerſam ſupponit, habetque
pro principio: videlicet ſecundam partem percurri di
midio temporis, quo primam. Atque id quidem præter Incom
modum ex poſitione hac conſequens, quòd cùm oporteat pari
modo percurri partem tertiam dimidio temporis, quo ſecun
dam; quartam, quo tertiam, &c. debeat cum effluxu temporis
ſecundi percurri spatium infinitum: quatenus omnia illa di
midiorum dimidia, ſiue fragmenta temporis non poſſunt