1quodam ſenſu hilaritatis afficit mentem: ac etiam aliae
quaevis cauſſae, nervulos iſtos eodem modo moventes,
eundem illum laetitiae ſenſum dant. Ita imaginatio
fruitionis alicujus boni, non ipſa ſenſum laetitiae in ſe
habet, ſed ſpiritus ex cerebro ad muſculos, quibus illi
nervi inſerti ſunt, mittit, eorumque ope orificia cordis
expanduntur, & ejus nervuli moventur eo motu, ex
quo ſequi debet ille ſenſus. Ita, audito grato nuncio,
mens primùm de ipſo judicat, & gaudet gaudio illo
intellectuali, quod ſine ullâ corporis commotione ha
betur, quodque idcirco Stoici dixerunt cadere poſſe in
ſapientem; deinde, cùm illud imaginatur, ſpiritus ex
cerebro ad praecordiorum muſculos fluunt, & ibi ner
vulos movent, quorum ope alium in cerebro motum
excitant, qui mentem afficit laetitiae animalis ſenſu.
Eâdem ratione ſanguis nimis craſſus, malignè in cordis
ventriculos fluens, & non ſatis ibi ſe dilatans, alium
quendam motum in iiſdem praecordiorum nervulis fa
cit, qui cerebro communicatus ſenſum triſtitiae ponit
in mente, quamvis ipſa fortè neſciat cur triſtetur:
aliaeque plures cauſſae idem praeſtare poſſunt. Atque
alii motus iſtorum nervulorum efficiunt alios affectus,
ut amoris, odii, metûs, irae, &c., quatenus ſunt tan
tùm affectus, ſive animi pathemata, hoc eſt, quatenus
ſunt confuſae quaedam cogitationes, quas mens non
habet à ſe ſolâ, ſed ab eo quòd à corpore, cui intimè
conjuncta eſt, aliquid patiatur. Nam diſtinctae cogita
tiones, quas habemus de iis quae amplectenda ſunt,
vel optanda, vel fugienda &c., toto genere ab iſtis
affectibus diſtinguuntur. Non alia ratio eſt appeti
tuum naturalium, ut famis, ſitis &c., qui à nervis
quaevis cauſſae, nervulos iſtos eodem modo moventes,
eundem illum laetitiae ſenſum dant. Ita imaginatio
fruitionis alicujus boni, non ipſa ſenſum laetitiae in ſe
habet, ſed ſpiritus ex cerebro ad muſculos, quibus illi
nervi inſerti ſunt, mittit, eorumque ope orificia cordis
expanduntur, & ejus nervuli moventur eo motu, ex
quo ſequi debet ille ſenſus. Ita, audito grato nuncio,
mens primùm de ipſo judicat, & gaudet gaudio illo
intellectuali, quod ſine ullâ corporis commotione ha
betur, quodque idcirco Stoici dixerunt cadere poſſe in
ſapientem; deinde, cùm illud imaginatur, ſpiritus ex
cerebro ad praecordiorum muſculos fluunt, & ibi ner
vulos movent, quorum ope alium in cerebro motum
excitant, qui mentem afficit laetitiae animalis ſenſu.
Eâdem ratione ſanguis nimis craſſus, malignè in cordis
ventriculos fluens, & non ſatis ibi ſe dilatans, alium
quendam motum in iiſdem praecordiorum nervulis fa
cit, qui cerebro communicatus ſenſum triſtitiae ponit
in mente, quamvis ipſa fortè neſciat cur triſtetur:
aliaeque plures cauſſae idem praeſtare poſſunt. Atque
alii motus iſtorum nervulorum efficiunt alios affectus,
ut amoris, odii, metûs, irae, &c., quatenus ſunt tan
tùm affectus, ſive animi pathemata, hoc eſt, quatenus
ſunt confuſae quaedam cogitationes, quas mens non
habet à ſe ſolâ, ſed ab eo quòd à corpore, cui intimè
conjuncta eſt, aliquid patiatur. Nam diſtinctae cogita
tiones, quas habemus de iis quae amplectenda ſunt,
vel optanda, vel fugienda &c., toto genere ab iſtis
affectibus diſtinguuntur. Non alia ratio eſt appeti
tuum naturalium, ut famis, ſitis &c., qui à nervis