1
quadam, & fallaci imaginatione applicat, tribuit
que conceptum plenitudinis ipſi vacuo, ſcilicèt ap
plicat conceptum, & imaginationem dimenſionum
eorumque menſuram vbi reuera deficit prædicta men
ſura; ex quo deducitur eſſe merum figmentum, & me
ram deceptionem, & fallaciam intellectus, qui nullo
pacto ſpoliari poteſt idea, & conceptu plenitudinis,
& corporis, & quantumcumque nitatur eam remo
uere, ſemper in eius idea, & imaginatione verſatur
phantaſia, & imago entitatis cuiuſdam omni ex parte ex
tenſæ. Quod porrò neceſſarium eſſe videtur, nam cùm
nihil in intellectu concipi, aut exiſtere poſſit, quod
priùs à ſenſibus non hauſtum ſit; ſenſus verò nonniſi
res vndequa que extenſas, & corporeas ab ipſo ortu
per totam ætatem percipiat; hinc eſt quòd nunquam
intellectus quantumcumque nitatur, ideam, ſeu ima
ginem incorpoream, & dimenſionibus carentem ſibi
effingere queat; quia nimirum quando per illationem
quamdam nititur ab imagine, & phantaſia corporea
progredi ad ideam incorporei, & vacui, tunc conatur
eam quodammodò extenuare, expandere, ac rarefa
cere, vt ſic per gradus ad conceptum vacui incorpo
rei perueniat; at hoc numquam aſſe qui poteſt, quią
ſemper eius conceptus ſiſtitur in aliqua imagine, ſeù
phantaſia nebulæ, ſeu auræ rariſſimæ, & valdè expan
ſæ, nunquam autem vltra limites extenſionis corpo
reæ tranſcendere valet. & hinc fit vt quotieſcumque
ſubſtantiam quamdam ſpiritualem, veluti anima eſt,
vel Angelus, contemplari conamur, tunc quidem per-
quadam, & fallaci imaginatione applicat, tribuit
que conceptum plenitudinis ipſi vacuo, ſcilicèt ap
plicat conceptum, & imaginationem dimenſionum
eorumque menſuram vbi reuera deficit prædicta men
ſura; ex quo deducitur eſſe merum figmentum, & me
ram deceptionem, & fallaciam intellectus, qui nullo
pacto ſpoliari poteſt idea, & conceptu plenitudinis,
& corporis, & quantumcumque nitatur eam remo
uere, ſemper in eius idea, & imaginatione verſatur
phantaſia, & imago entitatis cuiuſdam omni ex parte ex
tenſæ. Quod porrò neceſſarium eſſe videtur, nam cùm
nihil in intellectu concipi, aut exiſtere poſſit, quod
priùs à ſenſibus non hauſtum ſit; ſenſus verò nonniſi
res vndequa que extenſas, & corporeas ab ipſo ortu
per totam ætatem percipiat; hinc eſt quòd nunquam
intellectus quantumcumque nitatur, ideam, ſeu ima
ginem incorpoream, & dimenſionibus carentem ſibi
effingere queat; quia nimirum quando per illationem
quamdam nititur ab imagine, & phantaſia corporea
progredi ad ideam incorporei, & vacui, tunc conatur
eam quodammodò extenuare, expandere, ac rarefa
cere, vt ſic per gradus ad conceptum vacui incorpo
rei perueniat; at hoc numquam aſſe qui poteſt, quią
ſemper eius conceptus ſiſtitur in aliqua imagine, ſeù
phantaſia nebulæ, ſeu auræ rariſſimæ, & valdè expan
ſæ, nunquam autem vltra limites extenſionis corpo
reæ tranſcendere valet. & hinc fit vt quotieſcumque
ſubſtantiam quamdam ſpiritualem, veluti anima eſt,
vel Angelus, contemplari conamur, tunc quidem per-