234220HYDRODYNAMICÆ
etiam de aëre rariſſimo, qui tandem pro nullo haberi poterat:
modus quo
inſtituta fuerunt deſcribitur in transactionibus Anglicanis: Succeſſus autem om-
nium experimentorum huc redit, ut arguant fuiſſe ſinum anguli refractionis
differentialis ad ſinum totum ut 5 {1/8} pollices ad 2588. pedes, cum radius inci-
deret ex aëre naturali in ſpatium ab aëre vacuum ſub angulo triginta duorum
graduum, id eſt, ut 1 ad 6060 & iisdem poſitis, mutato angulo triginta
duorum graduum in ſemirectum, ut 1 ad 3787 (per §. a). Inde deducitur,
ſi radius ex aëre naturali in vacuum ſub angulo quocunque incidat, eſſe ſi-
num anguli incidentiæ ad ſinum anguli refractionis ut 3787 ad 3786.
inſtituta fuerunt deſcribitur in transactionibus Anglicanis: Succeſſus autem om-
nium experimentorum huc redit, ut arguant fuiſſe ſinum anguli refractionis
differentialis ad ſinum totum ut 5 {1/8} pollices ad 2588. pedes, cum radius inci-
deret ex aëre naturali in ſpatium ab aëre vacuum ſub angulo triginta duorum
graduum, id eſt, ut 1 ad 6060 & iisdem poſitis, mutato angulo triginta
duorum graduum in ſemirectum, ut 1 ad 3787 (per §. a). Inde deducitur,
ſi radius ex aëre naturali in vacuum ſub angulo quocunque incidat, eſſe ſi-
num anguli incidentiæ ad ſinum anguli refractionis ut 3787 ad 3786.
Neutonus loco hujus rationis aſſumit in tract.
ſuo optico illam, quæ eſt
inter 3201 & 3200, eamque deducit ex refractionum quantitate ab Aſtrono-
mis obſervata: ſtatuit autem quantitatem refractionis eandem eſſe, ſi ſtrata ra-
dium refringentia ſint parallela, in quacunque cæterum ratione denſitates
medii decreſcant, ſi modo in primo & ultimo ſtrato denſitatum differentia
eadem maneat (vid. Neut. tract. opt. pag. 321. edit. gall.) . De reliquo ſub di-
verſis circumſtantiis non poteſt non admodum eſſe variabilis refractio, quod
aër, quem vocamus naturalem, multis mutationibus ſit obnoxius, tum à
calore & frigore, tum à preſſione atmoſphæræ, quæ ambo concurrunt
ad denſitatem aëris formandam, cui denſitati refractiones radiorum in va-
cuum incidentium ſunt proportionales cæteris paribus. Eadem etiam mo-
nuit D. Hauksbée in recenſione experimentorum, quæ modo allegavimus,
eamque ob rationem ſtatum aëris, qui erat, cum experimenta ſumeret, pro-
be definivit.
inter 3201 & 3200, eamque deducit ex refractionum quantitate ab Aſtrono-
mis obſervata: ſtatuit autem quantitatem refractionis eandem eſſe, ſi ſtrata ra-
dium refringentia ſint parallela, in quacunque cæterum ratione denſitates
medii decreſcant, ſi modo in primo & ultimo ſtrato denſitatum differentia
eadem maneat (vid. Neut. tract. opt. pag. 321. edit. gall.) . De reliquo ſub di-
verſis circumſtantiis non poteſt non admodum eſſe variabilis refractio, quod
aër, quem vocamus naturalem, multis mutationibus ſit obnoxius, tum à
calore & frigore, tum à preſſione atmoſphæræ, quæ ambo concurrunt
ad denſitatem aëris formandam, cui denſitati refractiones radiorum in va-
cuum incidentium ſunt proportionales cæteris paribus. Eadem etiam mo-
nuit D. Hauksbée in recenſione experimentorum, quæ modo allegavimus,
eamque ob rationem ſtatum aëris, qui erat, cum experimenta ſumeret, pro-
be definivit.
(γ) Fuerit nunc A C (Fig.
60.)
arcus circuli terreſtris centro B ductus, in
11Fig. 60. cujus plano radius luminis A G eſt: erit autem iſte radius incurvatus AG ejus in-
dolis, ut convergat ad aſymptoton, huicque aſymptotæ parallela putetur
AH; ducatur horizontalis A E, rectaque A F quæ tangat in A curvam AG.
Ita videmus fore angulum H A E menſuram altitudinis aſtri veræ, & angu-
lum F A E menſuram altitudinis apparentis, angulumque F A H fore angu-
lum refractionis: eſt autem angulus F A H idem quod ſumma omnium an-
gulorum refractionis differentialium, ſeu augulorum contactus qualis eſt angu-
lus c b o.
11Fig. 60. cujus plano radius luminis A G eſt: erit autem iſte radius incurvatus AG ejus in-
dolis, ut convergat ad aſymptoton, huicque aſymptotæ parallela putetur
AH; ducatur horizontalis A E, rectaque A F quæ tangat in A curvam AG.
Ita videmus fore angulum H A E menſuram altitudinis aſtri veræ, & angu-
lum F A E menſuram altitudinis apparentis, angulumque F A H fore angu-
lum refractionis: eſt autem angulus F A H idem quod ſumma omnium an-
gulorum refractionis differentialium, ſeu augulorum contactus qualis eſt angu-
lus c b o.
Conſiderentur duo elementa curvæ ab, bo, &
per puncta a, b, o,
ducti inteligantur centro communi B arcus αα, ββ, γγ: ſitque
ducti inteligantur centro communi B arcus αα, ββ, γγ: ſitque