Porro ab hiſce figuris non multum recedit ea quæ à Fr.
11TAB. LII.
fig. 11. Fontana vulgata fuit, undecima tabellæ noſtræ. Quam qui-
dem & Ricciolus anno 1646 ſibi viſam ſcribit. Sed minus
bonis teleſcopiis tunc uſum crediderim, quam quibus modo
dictas octavam nonamque detexit. Siquidem eodem anno
1646 ſeptimam formam ſe vidiſſe teſtatur Hevelius, cui po-
tius hic ſtandum eſt. Nam Fontanæ obſervationes quomi-
nus in dubium vocare verear facit, quod etiam olim magis
monſtroſas formas Martis publicavit, veluti trilateræ cujuſ-
dam rupis, ac rurſus aliter cum nigra in medio orbe macula;
quæ nos cum aliis multis fabuloſa comperimus. Hæc ta-
men, quam in Saturno prodidit formæ diverſitatem, neque
magna eſt, ut dixi, neque miranda.
11TAB. LII.
fig. 11. Fontana vulgata fuit, undecima tabellæ noſtræ. Quam qui-
dem & Ricciolus anno 1646 ſibi viſam ſcribit. Sed minus
bonis teleſcopiis tunc uſum crediderim, quam quibus modo
dictas octavam nonamque detexit. Siquidem eodem anno
1646 ſeptimam formam ſe vidiſſe teſtatur Hevelius, cui po-
tius hic ſtandum eſt. Nam Fontanæ obſervationes quomi-
nus in dubium vocare verear facit, quod etiam olim magis
monſtroſas formas Martis publicavit, veluti trilateræ cujuſ-
dam rupis, ac rurſus aliter cum nigra in medio orbe macula;
quæ nos cum aliis multis fabuloſa comperimus. Hæc ta-
men, quam in Saturno prodidit formæ diverſitatem, neque
magna eſt, ut dixi, neque miranda.
Plus negotii poſteriores duæ, duodecima decimatertiaque,
22Fig. 12. 13. exhibituræ videntur: quarum priorem præter Blancanum e-
iam Gaſſendus prodidit; reliquam Ricciolus, aliunde tamen
acceptam, nobis impertiit. Mirabilis præſertim illa Gaſſen-
di apparet. Verumtamen ſi bene perpendatur, facile eſt
intelligere, quo pacto ab nona figura hæc defluxerit. Nam
ſi tantum in locum rotundarum lacunarum, lunatæ ſubſti-
tuantur, cornibus ſeſe mutuo reſpicientibus, jam profecto
nona illa exiſtet, quam Ricciolus adnotavit. Nihil mi-
rum autem Gaſſendo ac Blancano, cum non magnis perſpi-
cillis uterentur, rotundas potius eas maculas quam lunula-
rum forma apparuiſſe, ſiquidem partes harum acuminatas di-
ſtinctè percipere illis negatum fuit. Tertiadecima denique
quam Ricciolus à Fontana, itemque ab aliis Romæ viſam
memorat, anno 1644 & 1645: eam quoque pro octava ac
nona ſuppoſitam eſſe certum eſt, vel etiam pro ſeptima quam
Hevelius prodidit. Non ſolum enim Ricciolus hanc ſibi
unquam oblatam negat, ſolas octavam, nonamque cum an-
ſis ſe vidiſſe affirmans: ſed & eodem anno 1645 Heveliano
teleſcopio ſeptima illa conſpecta fuit. Nempe anſas Satur-
no conjungi rectè hîc Fontana animadvertit; ſed cum præci-
puus earum ſplendor à parte gibba procederet, orbicularem
ibi figuram conſtituere viſus eſt.
22Fig. 12. 13. exhibituræ videntur: quarum priorem præter Blancanum e-
iam Gaſſendus prodidit; reliquam Ricciolus, aliunde tamen
acceptam, nobis impertiit. Mirabilis præſertim illa Gaſſen-
di apparet. Verumtamen ſi bene perpendatur, facile eſt
intelligere, quo pacto ab nona figura hæc defluxerit. Nam
ſi tantum in locum rotundarum lacunarum, lunatæ ſubſti-
tuantur, cornibus ſeſe mutuo reſpicientibus, jam profecto
nona illa exiſtet, quam Ricciolus adnotavit. Nihil mi-
rum autem Gaſſendo ac Blancano, cum non magnis perſpi-
cillis uterentur, rotundas potius eas maculas quam lunula-
rum forma apparuiſſe, ſiquidem partes harum acuminatas di-
ſtinctè percipere illis negatum fuit. Tertiadecima denique
quam Ricciolus à Fontana, itemque ab aliis Romæ viſam
memorat, anno 1644 & 1645: eam quoque pro octava ac
nona ſuppoſitam eſſe certum eſt, vel etiam pro ſeptima quam
Hevelius prodidit. Non ſolum enim Ricciolus hanc ſibi
unquam oblatam negat, ſolas octavam, nonamque cum an-
ſis ſe vidiſſe affirmans: ſed & eodem anno 1645 Heveliano
teleſcopio ſeptima illa conſpecta fuit. Nempe anſas Satur-
no conjungi rectè hîc Fontana animadvertit; ſed cum præci-
puus earum ſplendor à parte gibba procederet, orbicularem
ibi figuram conſtituere viſus eſt.