334312M. VITRVVII POLL.
loe, quæ circumcingit Meroem, quæ eſt Aethiopum meridianorum re-
gnum. Ab hisq́; paludibus ſe circumagens per flumina Aſtaſobam, &
Aſtaboram, & alia plura, peruenit per montes ad cataractam, ab eaq́; ſe
præcipitans per ſeptentrionalem peruenit inter Elephantida & Syenem,
Thebaicosq́; in Aegyptum campos, & ibi Nilus appellatur. Ex Mauri-
tania autem caput Nili profluere, ex eo maxime cognoſcitur, quod ex
altera parte montis Athlantis ſunt alia capita item profluentia ad occi-
dentis Oceanum, ibiq́; naſcuntur Ichneumones, Crocodili, & aliæ ſimiles
beſtiarum piſciumq́; naturæ, præter Hippopotamos. Ergo cum omnia
maxima flumina in orbis terrarum deſcriptionibus ab ſeptentrione vi-
deantur profluere, A phriq́; campi, qui ſunt in meridianis partibus ſubie-
cti ſolis curſui, latentes penitus habeant humores, nec fontes crebros,
amnesq́; raros: relinquitur vti multo meliora inueniantur capita fon-
tium, quæ ad ſeptentrionem aquilonem ue ſpectant: niſi ſi inciderint in
ſulphuroſum locum, aut aluminoſum, ſeu bituminoſum, tunc enim per-
mutantur, & aut calidæ a quæ, aut frigidæ odore malo & ſapore profun-
dunt fontes. Neque enim calidæ aquæ eſt vlla proprietas, ſed frigida aqua
cum incidit percurrens in ardentem locum, efferueſcit, & percalefacta
egreditur per venas extra terram, ideo diutius non poteſt permanere, ſed
breui ſpatio fit frigida. Nanque ſi naturaliter eſſet calida, non refrigera-
retur calor eius. Sapor autem & odor, & color eius non reſtituitur, quod
intinctus & commixtus eſt propter naturæ raritatem.
gnum. Ab hisq́; paludibus ſe circumagens per flumina Aſtaſobam, &
Aſtaboram, & alia plura, peruenit per montes ad cataractam, ab eaq́; ſe
præcipitans per ſeptentrionalem peruenit inter Elephantida & Syenem,
Thebaicosq́; in Aegyptum campos, & ibi Nilus appellatur. Ex Mauri-
tania autem caput Nili profluere, ex eo maxime cognoſcitur, quod ex
altera parte montis Athlantis ſunt alia capita item profluentia ad occi-
dentis Oceanum, ibiq́; naſcuntur Ichneumones, Crocodili, & aliæ ſimiles
beſtiarum piſciumq́; naturæ, præter Hippopotamos. Ergo cum omnia
maxima flumina in orbis terrarum deſcriptionibus ab ſeptentrione vi-
deantur profluere, A phriq́; campi, qui ſunt in meridianis partibus ſubie-
cti ſolis curſui, latentes penitus habeant humores, nec fontes crebros,
amnesq́; raros: relinquitur vti multo meliora inueniantur capita fon-
tium, quæ ad ſeptentrionem aquilonem ue ſpectant: niſi ſi inciderint in
ſulphuroſum locum, aut aluminoſum, ſeu bituminoſum, tunc enim per-
mutantur, & aut calidæ a quæ, aut frigidæ odore malo & ſapore profun-
dunt fontes. Neque enim calidæ aquæ eſt vlla proprietas, ſed frigida aqua
cum incidit percurrens in ardentem locum, efferueſcit, & percalefacta
egreditur per venas extra terram, ideo diutius non poteſt permanere, ſed
breui ſpatio fit frigida. Nanque ſi naturaliter eſſet calida, non refrigera-
retur calor eius. Sapor autem & odor, & color eius non reſtituitur, quod
intinctus & commixtus eſt propter naturæ raritatem.
IN CAPVT II. ANNOTAT.
Itaque quæ ex imbribus aqua colligitur.
] Pluuia aqua à Paule
Aegineta lib. I. capite quinquageſimo ex ſententia Hippocratis (quam in lib. de
aëre, aqua, & locis reperim{us}) commendatur, quòd ſit leuis, ſuauis, limpida, & te-
nuis, quod\’ celeri{us} putreſcat, in dicium eſſe virtutis poti{us}, quàm vitij. Ei ſenten-
tiæ ſubſcribit Columella lib. I. cap. V. ait enim aquam pluuialem ſalubritati corpo-
rum eſſe accommodatißimam. Id etiam Auicenna voluit, puteorum aquam impro-
bans, libri primi Fen. II. Aquarum pluuiarum, qu{as} Græci ὀμβρίας appellant,
æſtiuæ (Hippocrates teste Galeno {ὡραίας} vocat) maximè probantur. Galen{us} &
Oribaſi{us} ita ſtatuunt. Pluuiarum aquarum æstiuam, & quæ cum tonitru cade-
ret, ſalubriores eſſe ea, quæ cum nymbis, quæ verò ex glacie & niue liquatis fie-
rent, eſſe deterrim{as}. Eorum verba hæc ſunt: ἀντῶμ {δί}ὲ τῶμ ὀμβ{εί}εμ ὑ{δι}α*** τὸ
κατὰ θέρ{ος} γιτνό{μδν}ομ, ὅϖόρ ὡρ{ᾶι}ου ἱπποχράτες χα{λ\~ει}, *** λ{αι} λαπώ{δί}{ομ}ς ἄμ{ει}νομ
{ἐςι}. βέλτιομ {δὔ} {ἐςὶ} {κὰι} τὸ βποντιᾶιομ *** λ {λαιλαπώδ{ομ}ς. τ
τὰ δὔ} ἀπò κρυ{ςὰ}λλλ{ομ} {κὰὶ}
Χιὸθ λυομένΗς γιτνὄ{μεν}α πον***πότατα {ἐςι}. Plini{us} libro XXXI. cap. III.
multis verbis eorum ſententiam refellit, qui cisternarum aquam maximè probant.
In primis, quòd leuit{as} deprehendi aliter quàm ſenſu vix poteſt, nullo penè momen-
to ponderis aquis inter ſe distantib{us}, quòd cadens inficiatur halitu terræ, quò
Aegineta lib. I. capite quinquageſimo ex ſententia Hippocratis (quam in lib. de
aëre, aqua, & locis reperim{us}) commendatur, quòd ſit leuis, ſuauis, limpida, & te-
nuis, quod\’ celeri{us} putreſcat, in dicium eſſe virtutis poti{us}, quàm vitij. Ei ſenten-
tiæ ſubſcribit Columella lib. I. cap. V. ait enim aquam pluuialem ſalubritati corpo-
rum eſſe accommodatißimam. Id etiam Auicenna voluit, puteorum aquam impro-
bans, libri primi Fen. II. Aquarum pluuiarum, qu{as} Græci ὀμβρίας appellant,
æſtiuæ (Hippocrates teste Galeno {ὡραίας} vocat) maximè probantur. Galen{us} &
Oribaſi{us} ita ſtatuunt. Pluuiarum aquarum æstiuam, & quæ cum tonitru cade-
ret, ſalubriores eſſe ea, quæ cum nymbis, quæ verò ex glacie & niue liquatis fie-
rent, eſſe deterrim{as}. Eorum verba hæc ſunt: ἀντῶμ {δί}ὲ τῶμ ὀμβ{εί}εμ ὑ{δι}α*** τὸ
κατὰ θέρ{ος} γιτνό{μδν}ομ, ὅϖόρ ὡρ{ᾶι}ου ἱπποχράτες χα{λ\~ει}, *** λ{αι} λαπώ{δί}{ομ}ς ἄμ{ει}νομ
{ἐςι}. βέλτιομ {δὔ} {ἐςὶ} {κὰι} τὸ βποντιᾶιομ *** λ {λαιλαπώδ{ομ}ς. τ
τὰ δὔ} ἀπò κρυ{ςὰ}λλλ{ομ} {κὰὶ}
Χιὸθ λυομένΗς γιτνὄ{μεν}α πον***πότατα {ἐςι}. Plini{us} libro XXXI. cap. III.
multis verbis eorum ſententiam refellit, qui cisternarum aquam maximè probant.
In primis, quòd leuit{as} deprehendi aliter quàm ſenſu vix poteſt, nullo penè momen-
to ponderis aquis inter ſe distantib{us}, quòd cadens inficiatur halitu terræ, quò