5529LIBER II. PRAEFATIO.
eſſet?
At ille, Dinocrates, inquit, architectus Macedo, qui ad te cogita-
tiones et formas affero dignas tua claritate. Namque Athon montem ſor-
mavi in ſtatuae virilis figuram, cujus manu laeva deſignavi civitatis am-
pliſſimae moenia, dextera pateram, quae exciperet omnium ſluminum, quae
ſunt in eo monte, aquam, ut inde in mare perfunderetur. Delectatus
Alexander ratione ſormae, ſtatim quaeſivit ſi eſſent agri circa, qui poſſent
ſrumentaria ratione eam civitatem tueri. Cum inveniſſet, non poſſe niſi
transmarinis ſubvectionibus; Dinocrates, inquit, attendo egregiam ſormae
compoſitionem, et ea delector; ſed animadverto, ſi quis deduxerit eo loco coloniam, ſore ut judicium ejus vituperetur. Ut enim natus infans
ſine nutricis lacte non poteſt ali, neque ad vitae crescentis gradus perdu-
ci, ſic civitas ſine agris et eorum ſructibus in moenibus aſſluentibus, non
poteſt crescere, nec ſine abundantia cibi, ſrequentiam habere, populumque
ſine copia tueri. Itaque quemadmodum ſormationem puto probandam,
ſic judico locum improbandum: teque volo eſſe mecum, quod tua opera
ſum uſurus. Ex eo Dinocrates ab rege non disceſſit, et in Aegyptum
eſt eum proſecutus. Ibi Alexander cum animadvertiſſet portum natura-
liter tutum, emporium egregium, campos circa totam Aegyptum ſrumen-
tarios, immanis ſluminis Nili magnas utilitates, juſſit eum ſuo nomine ci-
vitatem Alexandriam conſtituere. Itaque Dinocrates a ſacie dignitateque
corporis commendatus, ad eam nobilitatem pervenit. Mihi autem, im-
perator, ſtaturam non tribuit natura, ſaciem deſormavit aetas, valetudo
detraxit vires. Itaque quoniam ab his praeſidiis ſum deſertus, per auxilia
ſcientiae, ſcriptaque (ut ſpero) perveniam ad commendationem. Cum
autem in primo volumine de oſſicio architecturae, terminationibusque
artis perſcripſerim, item de moenibus, et intra moenia arearum diviſioni-
bus, inſequaturque ordo de aedibus ſacris et publicis aediſiciis, itemque
1
tiones et formas affero dignas tua claritate. Namque Athon montem ſor-
mavi in ſtatuae virilis figuram, cujus manu laeva deſignavi civitatis am-
pliſſimae moenia, dextera pateram, quae exciperet omnium ſluminum, quae
ſunt in eo monte, aquam, ut inde in mare perfunderetur. Delectatus
Alexander ratione ſormae, ſtatim quaeſivit ſi eſſent agri circa, qui poſſent
ſrumentaria ratione eam civitatem tueri. Cum inveniſſet, non poſſe niſi
transmarinis ſubvectionibus; Dinocrates, inquit, attendo egregiam ſormae
compoſitionem, et ea delector; ſed animadverto, ſi quis deduxerit eo loco coloniam, ſore ut judicium ejus vituperetur. Ut enim natus infans
ſine nutricis lacte non poteſt ali, neque ad vitae crescentis gradus perdu-
ci, ſic civitas ſine agris et eorum ſructibus in moenibus aſſluentibus, non
poteſt crescere, nec ſine abundantia cibi, ſrequentiam habere, populumque
ſine copia tueri. Itaque quemadmodum ſormationem puto probandam,
ſic judico locum improbandum: teque volo eſſe mecum, quod tua opera
ſum uſurus. Ex eo Dinocrates ab rege non disceſſit, et in Aegyptum
eſt eum proſecutus. Ibi Alexander cum animadvertiſſet portum natura-
liter tutum, emporium egregium, campos circa totam Aegyptum ſrumen-
tarios, immanis ſluminis Nili magnas utilitates, juſſit eum ſuo nomine ci-
vitatem Alexandriam conſtituere. Itaque Dinocrates a ſacie dignitateque
corporis commendatus, ad eam nobilitatem pervenit. Mihi autem, im-
perator, ſtaturam non tribuit natura, ſaciem deſormavit aetas, valetudo
detraxit vires. Itaque quoniam ab his praeſidiis ſum deſertus, per auxilia
ſcientiae, ſcriptaque (ut ſpero) perveniam ad commendationem. Cum
autem in primo volumine de oſſicio architecturae, terminationibusque
artis perſcripſerim, item de moenibus, et intra moenia arearum diviſioni-
bus, inſequaturque ordo de aedibus ſacris et publicis aediſiciis, itemque
1
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib