1tingit, cùm in entis ſummè perfecti contemplatione
non ſmus planè defixi, ut dubitemus an fortè ejus
idea una ſit ex iis, quas ad arbitrium eſſinximus, aut
ſaltem ad quarum eſſentiam exiſtentia non pertinet.
non ſmus planè defixi, ut dubitemus an fortè ejus
idea una ſit ex iis, quas ad arbitrium eſſinximus, aut
ſaltem ad quarum eſſentiam exiſtentia non pertinet.
XVI.
Praejudicia impedire,
quominùs iſta neceſ
ſitas exiſstentiae Dei
ab omnibus clarè co
gnoscatur.
Praejudicia impedire,
quominùs iſta neceſ
ſitas exiſstentiae Dei
ab omnibus clarè co
gnoscatur.
30
Ulteriùs verò conſiderantes ideas quas in nobis
habemus, videmus quidem illas, quatenus ſunt qui
dam modi cogitandi, non multùm à ſe mutuò differre,
ſed quatenus una unam rem, alia aliam repraeſentat,
eſſe valde diverſas; & quò plus perfectionis objectivae
in ſe continent, eo perfectiorem ipſarum cauſam eſſe
debere. Nam quemadmodum, ſi quis in ſe habet
ideam alicujus machinae valde artificioſae, meritò
quaeri poteſt quaenam ſit cauſa àquâ illam habet:
an nempe viderit alicubi talem machinam ab alio
factam; an mechanicas ſcientias tam accuratè didi
cerit, anve tanta ſit in eo ingenii vis, ut ipſam nullibi
unquam viſam per ſe excogitare potuerit? Totum enim
artificium quod in ideâ illâ objectivè tantùm ſive
tanquam in imagine continetur, debet in ejus cauſâ,
qualiſcunque tandem ſit, non tantùm objectivèſive
repraeſentativè, ſaltem in primâ & praecipuâ, ſed reipſâ
formaliter aut eminenter contineri.
XVII.
Quò cujuſque ex noſtris
ideis objectiva perfec
tio major eſt, eò ejus
causam eſſe debere
majorem.
Quò cujuſque ex noſtris
ideis objectiva perfec
tio major eſt, eò ejus
causam eſſe debere
majorem.
5
10
15
20
Sic, quia Dei ſive entis ſummi ideam habemus in
nobis, jure poſſumus examinare à quânam causâ
illam habeamus; tantamque in eâ immenſitatem inve
niemus, ut planè ex eo ſimus certi, non poſſe illam
nobis ſuiſſe inditam, niſi à re in quà fit revera om
nium perfectionum complementum, hoc eſt, niſi à
Deo realiter exiſtente. Eſt enim lumine naturali notiſ
ſimum, non modò à nihilo nihil fieri; nec id quod eſt perfectius ab eo quod eſt
minùs perfectum, ut à cauſâ