Biancani, Giuseppe
,
Aristotelis loca mathematica
,
1615
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
Page concordance
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 180
181 - 210
211 - 240
241 - 270
271 - 300
301 - 330
331 - 355
>
Scan
Original
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 180
181 - 210
211 - 240
241 - 270
271 - 300
301 - 330
331 - 355
>
page
|<
<
of 355
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.003004
">
<
pb
pagenum
="
177
"
xlink:href
="
009/01/177.jpg
"/>
<
figure
id
="
id.009.01.177.1.jpg
"
place
="
text
"
xlink:href
="
009/01/177/1.jpg
"
number
="
101
"/>
<
lb
/>
fultura manus in E, potentia alterius ma
<
lb
/>
nus in F. iam inquit Ariſt. maius lignum
<
lb
/>
A B C, magis flectitur, quamuis craſſius
<
lb
/>
ſit, quàm lignum D E F, quod eſt tenuius,
<
lb
/>
ſed multò breuius; quia in maiori onus
<
lb
/>
ipſius ligni, quod circa A, deorſum pre
<
lb
/>
mit
<
expan
abbr
="
lõgius
">longius</
expan
>
diſtat ab hypomoclio B, quàm
<
lb
/>
in minori ligno. </
s
>
<
s
id
="
s.003005
">Ex quo ſequitur iuxta
<
lb
/>
ipſius principia, vt onus A, facilius lignum mouere, aut inflectere
<
lb
/>
poſſit.</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.003006
">Cæterùm exiſtimo, quod ſi maioris ligni longitudo ad eiuſdem
<
lb
/>
craſſitiem haberet
<
expan
abbr
="
eãdem
">eandem</
expan
>
proportionem, quàm minoris longitudo ad eiuſ
<
lb
/>
dem craſſitiem,
<
expan
abbr
="
ſicq́
">ſicque</
expan
>
;
<
expan
abbr
="
vtrumq;
">vtrumque</
expan
>
eſſet ab hypomoclio in eadem ratione diui
<
lb
/>
ſum, fore, vt
<
expan
abbr
="
vtrunq;
">vtrunque</
expan
>
eodem modo inflecteretur, quia haberent pondera
<
lb
/>
eandem rationem ad diſtantias ab hypomoclio, oportet igitur vt ſint non
<
lb
/>
analoga, ſed aloga, vt eis præſens problema Ariſtotelis vnà cum eiuſdem
<
lb
/>
ſolutione competat.</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
head
">
<
s
id
="
s.003007
">
<
emph
type
="
italics
"/>
QVÆSTIO XVII.
<
emph.end
type
="
italics
"/>
</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
head
">
<
s
id
="
s.003008
">
<
emph
type
="
italics
"/>
De Cuneo.
<
emph.end
type
="
italics
"/>
</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.003009
">
<
arrow.to.target
n
="
marg246
"/>
</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
margin
">
<
s
id
="
s.003010
">
<
margin.target
id
="
marg246
"/>
256</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.003011
">Cvr paruo cuneo magna finduntur onera, & corporum moles,
<
expan
abbr
="
adeoq;
">adeoque</
expan
>
<
lb
/>
valida fit impreſſio? </
s
>
<
s
id
="
s.003012
">fortè, quia cuneus duobus vectibus ſibi inui
<
lb
/>
cem oppoſitis conſtat; quorum vterque, & potentiam mouentem,
<
lb
/>
& hypomoclion, &
<
expan
abbr
="
põdus
">pondus</
expan
>
habet. </
s
>
<
s
id
="
s.003013
">hypomoclion autem illud ipſum
<
lb
/>
eſſe ait, quod cuneo diuellitur; hoc autem dicit Ariſtot. quia non agnouit
<
lb
/>
alium, præter primi generis vectem, vt ſupra etiam dixi.</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.003014
">Verum ſatius eſt cum Guido Vbaldo reducere cuneum ad duos ſecundi
<
lb
/>
generis vectes, quorum fultura ſit in cunei apice extremo, pondus verò in
<
lb
/>
tra vectem, ea nimirum pars ligni, que à cuneo vrgetur, ac diuellitur. </
s
>
<
s
id
="
s.003015
">cuneo
<
lb
/>
præterea vires adduntur ex valida mallei percuſſione; malleus autem ipſe
<
lb
/>
magna vi percutit, quia motus mouet, ſeu quia mouens malleum, mouet
<
lb
/>
ipſum etiam dum eſt in ipſa latione, vnde ipſa lationis celeritate malleus
<
lb
/>
fit valentior:
<
expan
abbr
="
hocq́
">hocque</
expan
>
; modo paruos cunei vectes maiores conſequuntur vires,
<
lb
/>
<
figure
id
="
id.009.01.177.2.jpg
"
place
="
text
"
xlink:href
="
009/01/177/2.jpg
"
number
="
102
"/>
<
lb
/>
quàm ipſa vectium magnitudo poſtulet.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
id
="
s.003016
">ſit cuneus A B C. lignum autem ſcinden
<
lb
/>
dum D E F G,
<
expan
abbr
="
vectesq́
">vectesque</
expan
>
duo ſint A C, &
<
lb
/>
B C, quorum commune hypomoclion eſt
<
lb
/>
in C, onus autem vectis B C, eſt pars li
<
lb
/>
gni G, hæc enim ipſi contranititur,
<
expan
abbr
="
atq;
">atque</
expan
>
<
lb
/>
ab eo expellitur. </
s
>
<
s
id
="
s.003017
">potentia verò mouens
<
lb
/>
vectem eſt in malleo, dum ſuperius latus
<
lb
/>
cunei A B, percutit. </
s
>
<
s
id
="
s.003018
">alter huic auerſus
<
lb
/>
vectis eſt latus A C, cuius fultura eſt C,
<
lb
/>
eadem cum priori, onus propulſatum D,</
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>