Biancani, Giuseppe
,
Aristotelis loca mathematica
,
1615
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
Page concordance
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 180
181 - 210
211 - 240
241 - 270
271 - 300
301 - 330
331 - 355
>
Scan
Original
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
253
254
255
256
257
258
259
260
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 180
181 - 210
211 - 240
241 - 270
271 - 300
301 - 330
331 - 355
>
page
|<
<
of 355
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.004040
">
<
pb
pagenum
="
237
"
xlink:href
="
009/01/237.jpg
"/>
<
emph
type
="
italics
"/>
Solis diſceſſum peripheria eius aſpici poteſt, ita vt recta appareat. </
s
>
<
s
id
="
s.004041
">altera verò pars
<
lb
/>
circularis, quoniam ex aduersò noſtri aſpectus hemiſphærium eſt; talis verò appa
<
lb
/>
ret ſemicirculus. </
s
>
<
s
id
="
s.004042
">ſemper enim Luna aſpectui nostro oppoſita eſt, ſed quando Sol in
<
lb
/>
cubuerit, non videtur, & repletur post diem octauum ſecundum dimidium; quo
<
lb
/>
niam paulatim Sol euadens, orbem nobis facit inclinatiorem; ita verò circulus ad
<
lb
/>
oculum noſtrum diſpoſitus, ſimilis videtur ſectioni conicæ. </
s
>
<
s
id
="
s.004043
">lunaris verò apparet
<
lb
/>
iam Sole amoto; cùm enim ad extrema puncta peruenerit, iuxta quæ dimidiata
<
lb
/>
apparet, circulus fit Solis, & Solis circunferentia videtur; non enim amplius in
<
lb
/>
directum viſui iacet, ſed præterit. </
s
>
<
s
id
="
s.004044
">quo facto, & per eadem puncta ducto circulo, ne
<
lb
/>
ceſſe eſt lunularem apparere: pars enim aliqua circuli ſtatim aſpectui patet, priori è
<
lb
/>
contra exiſtente, ita vt de ſplendido reſecetur. </
s
>
<
s
id
="
s.004045
">tum etiam extrema
<
expan
abbr
="
manẽt
">manent</
expan
>
in eodem,
<
lb
/>
vt oporteat lunularem apparere magis, & minus, ſecundum Solis motum. </
s
>
<
s
id
="
s.004046
">per
<
lb
/>
moto enim Sole, & circulus, ſecundum quem conſpicitur, reuertitur ad eadem
<
lb
/>
puncta. </
s
>
<
s
id
="
s.004047
">ſecundum enim infinitas inclinationes accidit inclinari: ſi quidem maxi
<
lb
/>
mi circuli per eadem puncta duci poſſunt infiniti)
<
emph.end
type
="
italics
"/>
Vt rectè textum hunc intel
<
lb
/>
ligas, lege prius, quæ de Lunæ illuminatione lib. 1. Poſt. tex. 30. dicta ſunt.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
id
="
s.004048
">& ante omnia experire in pila aliqua lumini lucernæ, aut candelæ obiecta,
<
lb
/>
& circumlata, omnes illius ſpheræ illuminationes, vt ibi docui. </
s
>
<
s
id
="
s.004049
">videbis enim
<
lb
/>
qua ratione linea illa, quæ confinium eſt partis illuminatæ, & partis obſcu
<
lb
/>
ræ, aliquando videatur lunularis, aliquando oualis, aliquando recta linea,
<
lb
/>
quorum rationem Ariſt. in præſenti problemate inquirit. </
s
>
<
s
id
="
s.004050
">lege præterea, ſi
<
lb
/>
plenam huius rei cognitionem deſideras, propoſit. </
s
>
<
s
id
="
s.004051
">74. 75. 76. 77. libri 4.
<
lb
/>
Vitellionis, vbi hæc omnia exactè, & non leui brachio, vt hic fit ab Ariſtot.
<
lb
/>
demonſtrantur. </
s
>
<
s
id
="
s.004052
">Interim tamen huius loci explicationem hanc accipe. </
s
>
<
s
id
="
s.004053
">Cur
<
lb
/>
cùm Luna ſemiplena eſt, linea illa, quæ terminus eſt partis illuminatæ, &
<
lb
/>
partis obſcuræ,
<
expan
abbr
="
quæq́
">quæque</
expan
>
; Lunam bifariam diuidit, videtur linea recta, cùm ta
<
lb
/>
men non ſit; cùm enim fit in globoſa ſuperficie Lunæ, neceſſariò circularis
<
lb
/>
<
figure
id
="
id.009.01.237.1.jpg
"
place
="
text
"
xlink:href
="
009/01/237/1.jpg
"
number
="
146
"/>
<
lb
/>
eſt? </
s
>
<
s
id
="
s.004054
">vt autem rem hanc melius intelli
<
lb
/>
gamus, præſens figura illuminationis
<
lb
/>
Lunæ inſpicienda eſt: vbi oculus noſter
<
lb
/>
eſt in centro mundi A; vnde varias Lu
<
lb
/>
næ illuminationes aſpicit: è quibus
<
lb
/>
octo tantum, in figura ſunt depictæ: in
<
lb
/>
quibus videre eſt Lunæ ſemper dimi
<
lb
/>
dium illud, ſiue hemiſphærium, quod
<
lb
/>
Solem aſpicit, eſſe illuminatum, cuius
<
lb
/>
terminus, ſiue baſis eſt linea K L,
<
expan
abbr
="
eſtq́
">eſtque</
expan
>
;
<
lb
/>
confinium illuſtratæ partis, & opacæ.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
id
="
s.004055
">quæ linea ſemper in Luna eſt circula
<
lb
/>
ris, cum ſit in ſphęrico corpore: quan
<
lb
/>
do tamen Luna videtur ſemiplena, vt
<
lb
/>
<
expan
abbr
="
quãdo
">quando</
expan
>
eſt in D, vel in K. hæc linea K L,
<
lb
/>
videtur recta. </
s
>
<
s
id
="
s.004056
">ratio huius eſt, quia exi
<
lb
/>
ſtente Luna ſemiplena, circulus K D L,
<
lb
/>
qui eſt baſis illuminationis ſolaris, eſt in eodem plano cum oculo A, ſiue in
<
lb
/>
eadem rectitudine, vt apparet in figura, vbi, fi linea K D L, ſumatur loco </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>