Biancani, Giuseppe
,
Aristotelis loca mathematica
,
1615
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
Table of figures
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 166
[out of range]
>
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 166
[out of range]
>
page
|<
<
of 355
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
pb
pagenum
="
247
"
xlink:href
="
009/01/247.jpg
"/>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.004200
">Vt autem cætera problemata rectè, ac facilè ſoluantur, operæpretium
<
lb
/>
eſt, ortum, ac generationem totius Muſicæ breuiter præmittere; natura
<
lb
/>
enim ipſius ritè perſpecta, ea deinde, quæ ipſam conſequuntur nullo nego
<
lb
/>
tio percipi poſſunt.</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.004201
">Primò igitur ſciendum eſt, duplicem nos poſſe conſiderare in voce, ſono
<
lb
/>
uè varietatem. </
s
>
<
s
id
="
s.004202
">prima eſt, qua eadem vox, aut ſonus modo maior, modo mi
<
lb
/>
nor efficitur, vt quando eadem chorda lentè pulſata ſonum edit exiguum;
<
lb
/>
vehementer verò percuſſa, maiorem emittit ſonum. </
s
>
<
s
id
="
s.004203
">huiuſmodi vocem ap
<
lb
/>
pellant Muſici continuam. </
s
>
<
s
id
="
s.004204
">Philoſophi fortè eam vocarent vocis extenſio
<
lb
/>
nem. </
s
>
<
s
id
="
s.004205
">ſecunda vocis differentia, aut varietas eſt, cum ab vna voce ad aliam
<
lb
/>
tranſimus, vt cum à graui ad acutiorem aſcendimus, vel contra, ab acuta
<
lb
/>
ad grauem deſcendimus, ita vt hæc ſit mutatio ab vna voce ad aliam, hanc
<
lb
/>
harmonici diſcretam vocem dicunt. </
s
>
<
s
id
="
s.004206
">quam fortè Philoſophi ex varia vocis
<
lb
/>
intenſione prouenire iure dixerint. </
s
>
<
s
id
="
s.004207
">Hanc porrò diſcretam vocem, altera
<
lb
/>
omiſſa, conſiderant Muſici. </
s
>
<
s
id
="
s.004208
">qua ratione autem, & in quot, quaſuè voces eam
<
lb
/>
diuiſerint antiqui, paucis accipe.</
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.004209
">Cape duas chordas æreas, ex ijs ſcilicet, quas in cytharis adhibere
<
expan
abbr
="
ſolẽt
">ſolent</
expan
>
;
<
lb
/>
nam quæ ex inteſtinis ouium fiunt, vt plurimum aut falſæ ſunt, aut aeris mu
<
lb
/>
tationi obnoxiæ. </
s
>
<
s
id
="
s.004210
">ſint hæ duæ chordæ æquales omninò, atque æquè intenſæ,
<
lb
/>
<
figure
id
="
id.009.01.247.1.jpg
"
place
="
text
"
xlink:href
="
009/01/247/1.jpg
"
number
="
154
"/>
<
lb
/>
ita vt ſint vniſonæ, hoc eſt, vna
<
expan
abbr
="
tan-tũ
">tan
<
lb
/>
tum</
expan
>
vox ſit. </
s
>
<
s
id
="
s.004211
">quamuis duæ fides. </
s
>
<
s
id
="
s.004212
">opor
<
lb
/>
tet autem, vt ſint ſuper regula ali
<
lb
/>
qua lignea oblonga, & perpolita,
<
lb
/>
collocatæ,
<
expan
abbr
="
quemadmodũ
">quemadmodum</
expan
>
ſuper ma
<
lb
/>
nubrio alicuius muſici inſtrumenti.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
id
="
s.004213
">hanc regulam veteres appellant regulam harmonicam, vel etiam mono
<
lb
/>
chordium; quo inſtrumento omnes conſonantias, ac
<
expan
abbr
="
diſſonãtias
">diſſonantias</
expan
>
,
<
expan
abbr
="
atq;
">atque</
expan
>
etiam
<
lb
/>
interualla muſica experiebantur. </
s
>
<
s
id
="
s.004214
">altera iam ex illis diuidatur bifariam in
<
lb
/>
E. deinde ſub puncto E, pone quem vulgò Tactum dicunt, veteres autem,
<
lb
/>
hemiſphærium à figura denominabant, erat autem inſtar vnius Tacti mobi
<
lb
/>
lis: ſuppoſito igitur in E, Tacto, preme ibi chordam, ita vt altera tantum
<
lb
/>
ipſius medietas, v. g. E D, tota pulſari, atque reſonare poſſit; pulſa igitur
<
lb
/>
chordam vtranque ſimul, ſcilicet totam A B, & dimidiam E D, ita vt ſimul
<
lb
/>
reſonent. </
s
>
<
s
id
="
s.004215
">& audies ſuauiſſimam omnium conſonèntiam, ex ſono totius A B,
<
lb
/>
& ſono dimidiæ E D, conflatam. </
s
>
<
s
id
="
s.004216
">hunc veteres Diapaſon, ideſt per omnes
<
lb
/>
ſubaudi, chordas appellabant, quia in
<
expan
abbr
="
antiquorũ
">antiquorum</
expan
>
muſicis inſtrumentis chor
<
lb
/>
dæ duæ omnium extremæ, ideſt grauiſſima, & acutiſſima omnium fidium,
<
lb
/>
conſonantiam hanc continebant: ita vt à grauiſſima omnium facto tranſitu
<
lb
/>
per omnes chordas ad omnium ſupremam, & acutiſſiman, conſonantiam
<
lb
/>
hanc ſuauiſſimam exaudirent. </
s
>
<
s
id
="
s.004217
">appellatur etiam Dupla ratione proportio
<
lb
/>
nis vnius vocis ad alteram, vox enim chordæ A B, eſt duplo maior, aut gra
<
lb
/>
uior voce dimidiæ E D. quemadmodum enim corpora ſononantia ſe habent
<
lb
/>
ad inuicem, ita ſe ſoni eorum. </
s
>
<
s
id
="
s.004218
">chorda autem A B, dupla eſt chordæ E D.
<
lb
/>
nunc eam vulgus Octauam appellat, eo quod à prima voce,
<
expan
abbr
="
eaq́
">eaque</
expan
>
; grauiſſi
<
lb
/>
ma, quæ Vt dicitur,
<
expan
abbr
="
vſq;
">vſque</
expan
>
ad eam vocem, quæ ei in conſonantia diapaſon re
<
lb
/>
ſpondent, ſunt hæ octo voces, Vt, Re, Mi, Fa, Sol, Re, Mi, Fa. </
s
>
<
s
id
="
s.004219
">ex quibus </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>