Biancani, Giuseppe, Aristotelis loca mathematica, 1615

Table of figures

< >
< >
page |< < of 355 > >|
    <archimedes>
      <text>
        <body>
          <chap>
            <p type="main">
              <s id="s.004396">
                <pb pagenum="256" xlink:href="009/01/256.jpg"/>
                <figure id="id.009.01.256.1.jpg" place="text" xlink:href="009/01/256/1.jpg" number="161"/>
                <lb/>
                <expan abbr="chromaticũ">chromaticum</expan>
              inter chordas ſui tetrachor­
                <lb/>
              di
                <expan abbr="ſequẽtia">ſequentia</expan>
              interualla ſeruabat. </s>
              <s id="s.004397">
                <expan abbr="trihemi-toniũ">trihemi­
                  <lb/>
                tonium</expan>
              autem interuallum ex tribus ſemi­
                <lb/>
              tonijs conſtabat, ſeu ex vno toto, & vno
                <lb/>
              ſemitonio ex duobus huiuſmodi tetra­
                <lb/>
              chordis ſuum monochordium, ſeu ſuas
                <lb/>
              octo voces, ſeu ſuam Diapaſon genus
                <lb/>
              chromaticum componebat. </s>
              <s id="s.004398">Enharmo­
                <lb/>
              nicum tandem genus tetrachordo vtebatur, cuius interualla erant ea, quæ
                <lb/>
              ſequuntur.</s>
            </p>
            <figure id="id.009.01.256.2.jpg" place="text" xlink:href="009/01/256/2.jpg" number="162"/>
            <p type="main">
              <s id="s.004399">Erat hic etiam inter hypate, & Meſe Diateſſaron; huic aliud tetrachor­
                <lb/>
              dum pariter addebatur, vt in alijs generibus, ex quibus tota Diapaſon
                <expan abbr="cõ-flabatur">con­
                  <lb/>
                flabatur</expan>
              . </s>
              <s id="s.004400">Huiuſcemodi igitur tetrachordis
                <expan abbr="vnumquodq;">vnumquodque</expan>
              genus ſuum ſyſte­
                <lb/>
              ma, ſiue
                <expan abbr="conſtitutionẽ">conſtitutionem</expan>
              Diapaſon componebat,
                <expan abbr="addẽdo">addendo</expan>
              priori tetrachordo
                <lb/>
              aliud
                <expan abbr="tetrachordũ">tetrachordum</expan>
              , ita vt Meſe vltima chorda primi tetrachordi, cùm Nete
                <lb/>
              vltima ſecundi tetrachordi Diapente reſonaret; prima verò hypate, cùm
                <lb/>
              vltima Nete Diapaſon efficerent, vt ſuperius in ſerie Lychaonis videre eſt.</s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.004401">Ex quibus patet quinam eſſent enharmonij moduli, ſiue interualla, qui­
                <lb/>
              bus enharmonium genus decantaretur. </s>
              <s id="s.004402">Sciendum præterea ex lib. 3. Muſi­
                <lb/>
              corum Ptol. modulos enharmonios fuiſſe graues, & ſeueros, vt idcirco Do­
                <lb/>
              rienſes, quorum modi grauitate, ac ſeueritate præditi erant, ipſis maximè
                <lb/>
              delectarentur. </s>
              <s id="s.004403">Vnde etiam patere poteſt enharmonios modos minimè cer­
                <lb/>
              tatorijs canticis idoneos fuiſſe. </s>
              <s id="s.004404">His præmiſſis, ſic textum facilè exponere
                <lb/>
              eſt: cur cantilenæ genus illud, quod lex appellatur, non per antiſtrophos,
                <lb/>
              ſeu ſtrophas olim agebatur, cùm tamen cæteris choręarum, ac chori can­
                <lb/>
              ticis antiſtrophi, ſeu ſtrophæ non deeſſent. </s>
              <s id="s.004405">Ratio huius forſitan hæc eſt;
                <lb/>
              quia vſus antiſtrophorum, ſeu ſtropharum eundem ſemper modum per to­
                <lb/>
              tam cantilenam ſeruat, cùm cantilena conſtet ex pluribus ſtrophis ſibi ſi­
                <lb/>
              milibus: quapropter ſtropharum vſus maximè ei conuenit, qui
                <expan abbr="eundẽ">eundem</expan>
              ſem­
                <lb/>
              per morem in cantando retinet, è contra verò ei, qui varios mores,
                <expan abbr="variũq́">variunque</expan>
              ;
                <lb/>
                <expan abbr="cantũ">cantum</expan>
              ſtudet efficere minimè quadrat: talis enim non indiget ſtatutis ſtro­
                <lb/>
              phis, nec rithmis, vt ſunt odæ, ſed potius carmine libero, vt ſunt heroica
                <lb/>
              poemata hexametris verſibus contexta. </s>
              <s id="s.004406">quia igitur olim certatores, ac pu­
                <lb/>
              giles, qui viribus pollebant,
                <expan abbr="quiq́">quique</expan>
              ; egregiè varios mores imitabantur; cùm
                <lb/>
              cantum varium, ac prolixum, intentum, ac remiſſum efficere valerent, hu­
                <lb/>
              iuſmodi leges decantabant, propterea nullis ſtrophis vtebantur, vt ſcilicet
                <lb/>
              facilius in omnes partes poſſet vox, & cantus excurrere. </s>
              <s id="s.004407">
                <expan abbr="Itaq;">Itaque</expan>
              vt verba, ita
                <lb/>
              etiam modulos, ac numeros, prout imitatio requirebat, ſubinde varios red­
                <lb/>
              debant; modulatione enim melius, quam verbis ipſis imitatio </s>
            </p>
          </chap>
        </body>
      </text>
    </archimedes>