1exſiſtcntiam neceſſariam,
ſed contingentem dum
taxat contineri
10
16.
Praejudicia impedire, quo
minùs iſta neceſſitas exſi
ſtentiae Dei ab omnibus
clarè cognoſcatur
È
17.
Quò cujuſque ex noſtris
ideis objectiva perfectio
major eſt, eò ejus cauſſam
eſſe debere majorem
11
18.
Hinc rurſus concludi,
Deum exſiſtere
È
19.
Etſi Dei naturam non com
prehendamus, ejus tamen
perfectiones omni aliâ re
clarèiùs à nobis cognoſci
12
20.
Nos non à nobis ipſis, ſed
à Deo factos, eumque pro
inde exſiſtere
È
21.
Exſiſtentiae noſtrae duratio
nem ſufficere ad exſiſten
tiam Dei demonſtrandam
13
22.
Ex noſtro modo exſiſten
tiam Dei cognoſcendi, om
nia ejus attributa naturali
ingenii vi cognoſcibilia ſi
mul cognoſci
È
23.
Deum non eſſe corporeum,
nec ſentire ut nos, nec
velle malitiam peccati
È
24.
A Dei cognitione ad crea
turarum cognitionem per
veniri, recordando eum
eſſe infinitum, & nos fini
tos
14
25.
Credenda eſſe omnia quae
à Deo revelata ſunt,quam
vis captum noſtrum exce
dant
È
26.
Nunquam diſputandum eſſe
de infinito; ſed tantùm ea
in quibus nullos ſines ad
vertimus, qualia ſunt ex
tenſio mundi, diviſibilitas
partium materiae, numerus
ſtellarum &c., pro indefi
nitis habenda
14
27.
Quae differentia ſit inter
indefinitum & infinitum
15
28.
Non cauſas finales rerum
creatarum, ſed efficientes
eſſe examinandas
È
29.
Deum non eſſe errorum
cauſſam
16
30.
Hinc ſequi omnia quae
clarè percipimus, vera eſſe,
ac tolli dubitationes antè
recenſitas
È
31.
Errores noſtros, ſi ad Deum
referantur, eſſe tantùm ne
gationes; ſi ad nos, priva
tiones
17
32.
Duos tantùm in nobis eſſe
modos cogitandi, percep
tionem ſcilicet intellectûs,
&soperationem voluntatis
È
33.
Nos non errare, niſi cùm
de re non ſatis perſpectâ
judicamus
È
34.
Non ſolùm intellectum, ſed
etiam voluntatem, requiri
ad judicandum
18
35.
Hanc illo latiùs patere, erro
rumque cauſſam inde eſſe
È
36.
Errores noſtros Deo impu
tari non poſſe
È
37.
Summam eſſe hominis per
fectionem, quòd agat li
bere, ſive per voluntatem,
&sper hoc laude vel vitu
perio dignum reddi
È
38.
Eſſe defectum in noſtrâ
actione, non in noſtrâ na
turâ, quòd erremus; &
ſaepe ſubditorum culpas
aliis dominis, nunquam
autem Deo, tribui poſſe
19
39.
Libertatem arbitrii eſſe per
ſe notam
È
ſed contingentem dum
taxat contineri
10
16.
Praejudicia impedire, quo
minùs iſta neceſſitas exſi
ſtentiae Dei ab omnibus
clarè cognoſcatur
È
17.
Quò cujuſque ex noſtris
ideis objectiva perfectio
major eſt, eò ejus cauſſam
eſſe debere majorem
11
18.
Hinc rurſus concludi,
Deum exſiſtere
È
19.
Etſi Dei naturam non com
prehendamus, ejus tamen
perfectiones omni aliâ re
clarèiùs à nobis cognoſci
12
20.
Nos non à nobis ipſis, ſed
à Deo factos, eumque pro
inde exſiſtere
È
21.
Exſiſtentiae noſtrae duratio
nem ſufficere ad exſiſten
tiam Dei demonſtrandam
13
22.
Ex noſtro modo exſiſten
tiam Dei cognoſcendi, om
nia ejus attributa naturali
ingenii vi cognoſcibilia ſi
mul cognoſci
È
23.
Deum non eſſe corporeum,
nec ſentire ut nos, nec
velle malitiam peccati
È
24.
A Dei cognitione ad crea
turarum cognitionem per
veniri, recordando eum
eſſe infinitum, & nos fini
tos
14
25.
Credenda eſſe omnia quae
à Deo revelata ſunt,quam
vis captum noſtrum exce
dant
È
26.
Nunquam diſputandum eſſe
de infinito; ſed tantùm ea
in quibus nullos ſines ad
vertimus, qualia ſunt ex
tenſio mundi, diviſibilitas
partium materiae, numerus
ſtellarum &c., pro indefi
nitis habenda
14
27.
Quae differentia ſit inter
indefinitum & infinitum
15
28.
Non cauſas finales rerum
creatarum, ſed efficientes
eſſe examinandas
È
29.
Deum non eſſe errorum
cauſſam
16
30.
Hinc ſequi omnia quae
clarè percipimus, vera eſſe,
ac tolli dubitationes antè
recenſitas
È
31.
Errores noſtros, ſi ad Deum
referantur, eſſe tantùm ne
gationes; ſi ad nos, priva
tiones
17
32.
Duos tantùm in nobis eſſe
modos cogitandi, percep
tionem ſcilicet intellectûs,
&soperationem voluntatis
È
33.
Nos non errare, niſi cùm
de re non ſatis perſpectâ
judicamus
È
34.
Non ſolùm intellectum, ſed
etiam voluntatem, requiri
ad judicandum
18
35.
Hanc illo latiùs patere, erro
rumque cauſſam inde eſſe
È
36.
Errores noſtros Deo impu
tari non poſſe
È
37.
Summam eſſe hominis per
fectionem, quòd agat li
bere, ſive per voluntatem,
&sper hoc laude vel vitu
perio dignum reddi
È
38.
Eſſe defectum in noſtrâ
actione, non in noſtrâ na
turâ, quòd erremus; &
ſaepe ſubditorum culpas
aliis dominis, nunquam
autem Deo, tribui poſſe
19
39.
Libertatem arbitrii eſſe per
ſe notam
È