Descartes, René, Renati Des-Cartes principia philosophiae

Page concordance

< >
Scan Original
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
< >
page |< < of 334 > >|
    <archimedes>
      <text>
        <body>
          <chap>
            <p type="main">
              <s>
                <pb pagenum="317"/>
              quodam ſenſu hilaritatis afficit mentem: ac etiam aliae
                <lb/>
              quaevis cauſſae, nervulos iſtos eodem modo moventes,
                <lb/>
              eundem illum laetitiae ſenſum dant. </s>
              <s>Ita imaginatio
                <lb/>
              fruitionis alicujus boni, non ipſa ſenſum laetitiae in ſe
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1994"/>
              habet, ſed ſpiritus ex cerebro ad muſculos, quibus illi
                <lb/>
              nervi inſerti ſunt, mittit, eorumque ope orificia cordis
                <lb/>
              expanduntur, & ejus nervuli moventur eo motu, ex
                <lb/>
              quo ſequi debet ille ſenſus. </s>
              <s>Ita, audito grato nuncio,
                <lb/>
              mens primùm de ipſo judicat, & gaudet gaudio illo
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1995"/>
              intellectuali, quod ſine ullâ corporis commotione ha­
                <lb/>
              betur, quodque idcirco Stoici dixerunt cadere poſſe in
                <lb/>
              ſapientem; deinde, cùm illud imaginatur, ſpiritus ex
                <lb/>
              cerebro ad praecordiorum muſculos fluunt, & ibi ner­
                <lb/>
              vulos movent, quorum ope alium in cerebro motum
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1996"/>
              excitant, qui mentem afficit laetitiae animalis ſenſu. </s>
              <s>
                <lb/>
              Eâdem ratione ſanguis nimis craſſus, malignè in cordis
                <lb/>
              ventriculos fluens, & non ſatis ibi ſe dilatans, alium
                <lb/>
              quendam motum in iiſdem praecordiorum nervulis fa­
                <lb/>
              cit, qui cerebro communicatus ſenſum triſtitiae ponit
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1997"/>
              in mente, quamvis ipſa fortè neſciat cur triſtetur:
                <lb/>
              aliaeque plures cauſſae idem praeſtare poſſunt. </s>
              <s>Atque
                <lb/>
              alii motus iſtorum nervulorum efficiunt alios affectus,
                <lb/>
              ut amoris, odii, metûs, irae, &c., quatenus ſunt tan­
                <lb/>
              tùm affectus, ſive animi pathemata, hoc eſt, quatenus
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1998"/>
              ſunt confuſae quaedam cogitationes, quas mens non
                <lb/>
              habet à ſe ſolâ, ſed ab eo quòd à corpore, cui intimè
                <lb/>
              conjuncta eſt, aliquid patiatur. </s>
              <s>Nam diſtinctae cogita­
                <lb/>
              tiones, quas habemus de iis quae amplectenda ſunt,
                <lb/>
              vel optanda, vel fugienda &c., toto genere ab iſtis
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1999"/>
              affectibus diſtinguuntur. </s>
              <s>Non alia ratio eſt appeti­
                <lb/>
              tuum naturalium, ut famis, ſitis &c., qui à nervis </s>
            </p>
          </chap>
        </body>
      </text>
    </archimedes>