Descartes, René, Renati Des-Cartes principia philosophiae

Table of figures

< >
< >
page |< < of 334 > >|
    <archimedes>
      <text>
        <body>
          <chap>
            <p type="main">
              <s>
                <pb pagenum="317"/>
              quodam ſenſu hilaritatis afficit mentem: ac etiam aliae
                <lb/>
              quaevis cauſſae, nervulos iſtos eodem modo moventes,
                <lb/>
              eundem illum laetitiae ſenſum dant. </s>
              <s>Ita imaginatio
                <lb/>
              fruitionis alicujus boni, non ipſa ſenſum laetitiae in ſe
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1994"/>
              habet, ſed ſpiritus ex cerebro ad muſculos, quibus illi
                <lb/>
              nervi inſerti ſunt, mittit, eorumque ope orificia cordis
                <lb/>
              expanduntur, & ejus nervuli moventur eo motu, ex
                <lb/>
              quo ſequi debet ille ſenſus. </s>
              <s>Ita, audito grato nuncio,
                <lb/>
              mens primùm de ipſo judicat, & gaudet gaudio illo
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1995"/>
              intellectuali, quod ſine ullâ corporis commotione ha­
                <lb/>
              betur, quodque idcirco Stoici dixerunt cadere poſſe in
                <lb/>
              ſapientem; deinde, cùm illud imaginatur, ſpiritus ex
                <lb/>
              cerebro ad praecordiorum muſculos fluunt, & ibi ner­
                <lb/>
              vulos movent, quorum ope alium in cerebro motum
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1996"/>
              excitant, qui mentem afficit laetitiae animalis ſenſu. </s>
              <s>
                <lb/>
              Eâdem ratione ſanguis nimis craſſus, malignè in cordis
                <lb/>
              ventriculos fluens, & non ſatis ibi ſe dilatans, alium
                <lb/>
              quendam motum in iiſdem praecordiorum nervulis fa­
                <lb/>
              cit, qui cerebro communicatus ſenſum triſtitiae ponit
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1997"/>
              in mente, quamvis ipſa fortè neſciat cur triſtetur:
                <lb/>
              aliaeque plures cauſſae idem praeſtare poſſunt. </s>
              <s>Atque
                <lb/>
              alii motus iſtorum nervulorum efficiunt alios affectus,
                <lb/>
              ut amoris, odii, metûs, irae, &c., quatenus ſunt tan­
                <lb/>
              tùm affectus, ſive animi pathemata, hoc eſt, quatenus
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1998"/>
              ſunt confuſae quaedam cogitationes, quas mens non
                <lb/>
              habet à ſe ſolâ, ſed ab eo quòd à corpore, cui intimè
                <lb/>
              conjuncta eſt, aliquid patiatur. </s>
              <s>Nam diſtinctae cogita­
                <lb/>
              tiones, quas habemus de iis quae amplectenda ſunt,
                <lb/>
              vel optanda, vel fugienda &c., toto genere ab iſtis
                <lb/>
                <arrow.to.target n="marg1999"/>
              affectibus diſtinguuntur. </s>
              <s>Non alia ratio eſt appeti­
                <lb/>
              tuum naturalium, ut famis, ſitis &c., qui à nervis </s>
            </p>
          </chap>
        </body>
      </text>
    </archimedes>
Impressum