1ſphæram in plana vlla reſoluere, neque in alias plures ſuperficies, quia ſphæ
ra ambitur vnica tantum ſuperficie ſphærica. quando verò ex planis corpo
ra generant, vt facit Plato in Timæo, accipíunt primò triangulum æquila
terum, & ex quatuor triangulis æquilateris ſimul compactis conficiunt py
ramidem; & hoc modo alia ſolida à pluribus ſuperficiebus ambita conſti
tuunt: verum hac ratione nullo modo poſſunt ſphæram componere, quia
vnica tantum, eaque; ſphærica ſuperficie compræhenditur: atque hoc pacto iſti
diuidentes, & componentes corpora fidem faciunt, ſphæram, cum ex nullis
componatur, ſolidorum eſſe primam.
ra ambitur vnica tantum ſuperficie ſphærica. quando verò ex planis corpo
ra generant, vt facit Plato in Timæo, accipíunt primò triangulum æquila
terum, & ex quatuor triangulis æquilateris ſimul compactis conficiunt py
ramidem; & hoc modo alia ſolida à pluribus ſuperficiebus ambita conſti
tuunt: verum hac ratione nullo modo poſſunt ſphæram componere, quia
vnica tantum, eaque; ſphærica ſuperficie compræhenditur: atque hoc pacto iſti
diuidentes, & componentes corpora fidem faciunt, ſphæram, cum ex nullis
componatur, ſolidorum eſſe primam.
106
Tex. 25. (Est autem, & ſecundum numerorum ordinem aſſignantibus, ſic po
nentibus rationabiliſſimam, circulum quidem ſecundum vnum; triangulum autem
ſecundum dualitatem, quoniam duo recti. ſi autem ſecundum triangulum, vnum.
circulus non erit figura) In ordine figurarum conueniens eſt, inquit, primam
facere circulum propter ſimpliciſsimam ipſius naturam, cum vnica, ac per
fecta circulari linea comprehendatur: Triangulum verò ſecundam, quoniam
duo anguli recti, ideſt, quia triangulum habet tres angulos æquales duobus
rectis angulis; quod fusè explicatum eſt lib. 1. Priorum, ſecto 3. cap. 1. De
mum ſi primum locum dederimus triangulo, nullus alius remanet pro cir
culo, quod eſt inconueniens, ergo circulus prima figura erit.
nentibus rationabiliſſimam, circulum quidem ſecundum vnum; triangulum autem
ſecundum dualitatem, quoniam duo recti. ſi autem ſecundum triangulum, vnum.
circulus non erit figura) In ordine figurarum conueniens eſt, inquit, primam
facere circulum propter ſimpliciſsimam ipſius naturam, cum vnica, ac per
fecta circulari linea comprehendatur: Triangulum verò ſecundam, quoniam
duo anguli recti, ideſt, quia triangulum habet tres angulos æquales duobus
rectis angulis; quod fusè explicatum eſt lib. 1. Priorum, ſecto 3. cap. 1. De
mum ſi primum locum dederimus triangulo, nullus alius remanet pro cir
culo, quod eſt inconueniens, ergo circulus prima figura erit.
107
Tex. 31. (At verò, quod aquæ ſuperficies talis ſit, manifeſtum eſt hac ſuppoſi
tione ſumpta, quod apta natura eſt ſemper confluere aqua ad magis concauum: ma
gis autem concauum eſt, quod centro propinquius est. ducantur ergo ex centro A,
43[Figure 43]
linea A B, & linea A C, & producatur, in qua B C,
ducta igitur ad baſim linea, in qua A D, minor eſt eis,
quæ ex centro. magis igitur concauus locus eſt, quare
influet aqua, donec vtique æquetur. æqualis eſt autem eis,
quæ ex centro linea A E, quare neceſſe eſt apud eas, quæ
ex centro, eſſe aquam, tunc enim quieſcet. linea autem,
quæ eas, quæ ex centro tangit, circularis eſt, ſphærica
igitur aquæ ſuperficies eſt, in qua B E C.) toto hoc
textu lineari demonſtratione probat aquæ manen
tis ſuperficiem eſſe ſphæricam: quæ demonſtratio
perſpicua euadit, ſi figura, quæ in codicibus tam
græcis, quam latinis, atque etiam in commentarijs deſideratur, quemadmo
dum fecimus, reſtituatur. ſit igitur in præcedenti figura A, centrum mundi,
ex quo educantur duæ rectæ lineæ æquales A B, A C, quæ deinde alia recta
B C, coniungantur. educatur quoque recta alia ex centro A, quæ pertingat
ad B C, quæ baſis eſt trianguli B A C, & producatur vlterius quantumlibet
in E. intelligatur demum circumferentia tranſire per puncta B, & C, quia
illæ duæ lineæ A B, A C, ſunt æquales, quæ circumferentia alteram A D, quæ
fuit protracta, ſecet in E. Iam ſic argumentatur: aqua natura ſua ſemper
defluit ad locum magis concauum, ideſt, ad loca centro A, terræ propin
quiora, quale eſſet in figura locus D, reſpectu locorum B, & C, quia A D,
linea minor eſt ijs, quæ ex centro eductæ ſunt A B, A C. quapropter aqua
debet defluere ex B, ad D, vel ex C, ad idem D, donec pertingat ad E. qui
locus non eſt decliuior punctis B, & C. quare cum loca B, E, C, quæ ſunt
tione ſumpta, quod apta natura eſt ſemper confluere aqua ad magis concauum: ma
gis autem concauum eſt, quod centro propinquius est. ducantur ergo ex centro A,
43[Figure 43]linea A B, & linea A C, & producatur, in qua B C,
ducta igitur ad baſim linea, in qua A D, minor eſt eis,
quæ ex centro. magis igitur concauus locus eſt, quare
influet aqua, donec vtique æquetur. æqualis eſt autem eis,
quæ ex centro linea A E, quare neceſſe eſt apud eas, quæ
ex centro, eſſe aquam, tunc enim quieſcet. linea autem,
quæ eas, quæ ex centro tangit, circularis eſt, ſphærica
igitur aquæ ſuperficies eſt, in qua B E C.) toto hoc
textu lineari demonſtratione probat aquæ manen
tis ſuperficiem eſſe ſphæricam: quæ demonſtratio
perſpicua euadit, ſi figura, quæ in codicibus tam
græcis, quam latinis, atque etiam in commentarijs deſideratur, quemadmo
dum fecimus, reſtituatur. ſit igitur in præcedenti figura A, centrum mundi,
ex quo educantur duæ rectæ lineæ æquales A B, A C, quæ deinde alia recta
B C, coniungantur. educatur quoque recta alia ex centro A, quæ pertingat
ad B C, quæ baſis eſt trianguli B A C, & producatur vlterius quantumlibet
in E. intelligatur demum circumferentia tranſire per puncta B, & C, quia
illæ duæ lineæ A B, A C, ſunt æquales, quæ circumferentia alteram A D, quæ
fuit protracta, ſecet in E. Iam ſic argumentatur: aqua natura ſua ſemper
defluit ad locum magis concauum, ideſt, ad loca centro A, terræ propin
quiora, quale eſſet in figura locus D, reſpectu locorum B, & C, quia A D,
linea minor eſt ijs, quæ ex centro eductæ ſunt A B, A C. quapropter aqua
debet defluere ex B, ad D, vel ex C, ad idem D, donec pertingat ad E. qui
locus non eſt decliuior punctis B, & C. quare cum loca B, E, C, quæ ſunt