10094PHYSICORVM ARIST.
ſit, motus proſe ctò magnitudinem ſequitur.
Quia nanq;
ma
gnitudo continua est, ideo & motus cõtinuus eſt. At quia
motus cõtinuus eſt, & tẽpus etiã continuũ eſt: quãtus enim
eſt motus, tantum & tempus ſemper fuiſſe uidetur. Atqui
prius, & posterius, in loco eſt primo, atq; poſitione. Cùm
uerò in magnitudine ſit, in motu quoq; ſimilitudine ratiõis
prius eſſe posteriusúe neceſſe eſt. At uerò prius, atq; poste
rius in tẽpore etiã eſt: ex eo ſanè, quia ſemper alterũ ipſorũ
alterum ſequitur. Prius autẽ in motu, posteriusúe ſubiecto
quidẽ eſt motus: ipſo autẽ eſſe diuerſum eſt, et nõ eſt motus.
Atqui tẽpus quoq; cognoſcimus, cum motũ definimus prio
re posterioreũe definientes: atq; tũc fuiſſe dicimus tempus,
cùm prius in motu posteriusúe ſenſerimus. Hoc ipſo autem
definimus, quod aliud atque aliud ipſa, & aliud quid inter
ipſa mediũ eſſe existimamus: nam cũ extrema alia à medio
intelligimus eſſe, et animus ipſa nũc duo dicit, alterũ prius,
alterum posterius, tunc & hoc ipſum tempus dicimus eſſe:
quod enim ipſo nunc definitur, id tẽpus eſſe uidetur, & ſup
ponitur. Cùm igitur ipſum, nunc, ut unũ ſentimus, & non
aut ut prius in motu, posteriusúe: aut ut idem quidẽ, prioris
uerò cuiuſdã posteriorisúe, tẽpus tunc nullũ fuiſſe uidetur,
quoniã neq; motus. Sed cùm prius, ſentimus atq; posterius,
11Temporis de-
finitio. tunc & tempus dicimus eſſe. Hoc enim eſt tẽpus. Numerus
motus per ipſum prius, posteriusúe. Nõ ergo tẽpus eſt mo-
tus, ſed ut motus ipſe, numerũ habet. Id ita eſſe, hoc indicat
ſignum: nam plus quidẽ, & minus numero: plurem uerò, mi
noremùe motũ tẽpore ſolemus diſcernere. Tempus ergo, nu
merus quidã eſt. Cùm uerò duplex ſit numerus (nam & id
quod numeratur, ac numerabile, & id quo numeramus, nu
merũ dicimus) id quod numeratur, nõ id, quo
gnitudo continua est, ideo & motus cõtinuus eſt. At quia
motus cõtinuus eſt, & tẽpus etiã continuũ eſt: quãtus enim
eſt motus, tantum & tempus ſemper fuiſſe uidetur. Atqui
prius, & posterius, in loco eſt primo, atq; poſitione. Cùm
uerò in magnitudine ſit, in motu quoq; ſimilitudine ratiõis
prius eſſe posteriusúe neceſſe eſt. At uerò prius, atq; poste
rius in tẽpore etiã eſt: ex eo ſanè, quia ſemper alterũ ipſorũ
alterum ſequitur. Prius autẽ in motu, posteriusúe ſubiecto
quidẽ eſt motus: ipſo autẽ eſſe diuerſum eſt, et nõ eſt motus.
Atqui tẽpus quoq; cognoſcimus, cum motũ definimus prio
re posterioreũe definientes: atq; tũc fuiſſe dicimus tempus,
cùm prius in motu posteriusúe ſenſerimus. Hoc ipſo autem
definimus, quod aliud atque aliud ipſa, & aliud quid inter
ipſa mediũ eſſe existimamus: nam cũ extrema alia à medio
intelligimus eſſe, et animus ipſa nũc duo dicit, alterũ prius,
alterum posterius, tunc & hoc ipſum tempus dicimus eſſe:
quod enim ipſo nunc definitur, id tẽpus eſſe uidetur, & ſup
ponitur. Cùm igitur ipſum, nunc, ut unũ ſentimus, & non
aut ut prius in motu, posteriusúe: aut ut idem quidẽ, prioris
uerò cuiuſdã posteriorisúe, tẽpus tunc nullũ fuiſſe uidetur,
quoniã neq; motus. Sed cùm prius, ſentimus atq; posterius,
11Temporis de-
finitio. tunc & tempus dicimus eſſe. Hoc enim eſt tẽpus. Numerus
motus per ipſum prius, posteriusúe. Nõ ergo tẽpus eſt mo-
tus, ſed ut motus ipſe, numerũ habet. Id ita eſſe, hoc indicat
ſignum: nam plus quidẽ, & minus numero: plurem uerò, mi
noremùe motũ tẽpore ſolemus diſcernere. Tempus ergo, nu
merus quidã eſt. Cùm uerò duplex ſit numerus (nam & id
quod numeratur, ac numerabile, & id quo numeramus, nu
merũ dicimus) id quod numeratur, nõ id, quo