Biancani, Giuseppe, Aristotelis loca mathematica, 1615

Page concordance

< >
< >
page |< < of 355 > >|
    <archimedes>
      <text>
        <body>
          <chap>
            <pb pagenum="107" xlink:href="009/01/107.jpg"/>
            <p type="main">
              <s id="s.001907">Quoad magnum illud Diluuium, quod Ariſt. hoc capite exiſtimat poſt
                <lb/>
              multa ſecula reuolui, hoc veritati eſſe conſentaneum argumento ſunt, ac
                <lb/>
              pariter admirationi varia
                <expan abbr="cõchiliorum">conchiliorum</expan>
              genera, quæ tùm in Apennino mon­
                <lb/>
              te, tùm in Alpibus obſeruaui;
                <expan abbr="Ìdemq́">Ìdemque</expan>
              ; in alijs mundi partibus inueniri pu­
                <lb/>
              to; præſertim in tam immenſa copia,
                <expan abbr="atq;">atque</expan>
              intra viſcera montium colloca­
                <lb/>
              ta, quæ nulla vis humana illuc contuliſſet, niſi temporibus cataclyſmi ebul­
                <lb/>
              lientibus aquis maris ſuper terram facta fuiſſet hæc varia rerum maritima­
                <lb/>
              rum cum terreſtribus commixtio: quæ quidem optimè ex Pomponio Mela
                <lb/>
              comprobantur, qui libro 1. de Numidia ſic narrat: interius, & longè ſatis
                <lb/>
              à litore, ſi fides res capit, mirum admodum, ſpinæ piſcium,
                <expan abbr="Muricũ">Muricum</expan>
              ,
                <expan abbr="Oſtreo-rumq́">Oſtreo­
                  <lb/>
                rumque</expan>
              ; fragmenta, ſaxi atritu, vti ſolent fluctibus, & non differentia mari­
                <lb/>
              nis, infixæ cautibus anchoræ,
                <expan abbr="aliaq́">aliaque</expan>
              ; huiuſmodi ſigna, & veſtigia effuſi olim
                <lb/>
                <expan abbr="vſq;">vſque</expan>
              ad ea loca pelagi, in campis nihil alentibus eſſe inuenirique narrantur.
                <lb/>
              </s>
              <s id="s.001908">neque locus ille Ouid. Met. 15. extra rem:</s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.001909">
                <emph type="italics"/>
              Vidi ego, quod fuerat olim ſolidiſſima petra
                <lb/>
              Eſſe fretum, vidi factas ex æquore terras:
                <lb/>
              Et procul à Pelago conchæ iacuere marinæ,
                <lb/>
              Et vetus inuenta eſt in montibus anchora ſummis.
                <emph.end type="italics"/>
              </s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.001910">Nos autem Chriſtiani ad Noemi Diluuium iſta referre debemus.</s>
            </p>
          </chap>
          <chap>
            <p type="head">
              <s id="s.001911">
                <emph type="italics"/>
              Ex Secundo Meteororum.
                <emph.end type="italics"/>
              </s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.001912">
                <arrow.to.target n="marg152"/>
              </s>
            </p>
            <p type="margin">
              <s id="s.001913">
                <margin.target id="marg152"/>
              152</s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.001914">Cap. 1. ait multa eſſe maria, quæ ad inuicem non communicant.
                <lb/>
              </s>
              <s id="s.001915">Eorum rubrum mare vnum eſſe; quod cum Oceano
                <expan abbr="Atlãtico">Atlantico</expan>
              , qui
                <lb/>
              eſt extra Herculeum fretum ad occidentem parum videtur com­
                <lb/>
              miſceri ſiue Ariſt. pro Rubro mari intelligat Oceanum illum, qui
                <lb/>
              Arabiam, ac Perſiam alluit, ſiue illius ſinum, qui Arabiam,
                <expan abbr="atq;">atque</expan>
              Aethiopiam
                <lb/>
              interluit, falſum eſt ipſum parum communicare cum occidentali Oceano,
                <lb/>
              vt quotidianis Luſitanorum nauigationibus ad Indos patet. </s>
              <s id="s.001916">ſed meritò hoc
                <lb/>
              Ariſtot. condonandum, cum tunc temporis nondum tota Africa eſſet certò
                <lb/>
              circumluſtrata,
                <expan abbr="neq;">neque</expan>
              iter ab Hiſpania ad Indos maritimum, adeo nunc fre­
                <lb/>
              quens, patefactum eſſet.</s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.001917">
                <arrow.to.target n="marg153"/>
              </s>
            </p>
            <p type="margin">
              <s id="s.001918">
                <margin.target id="marg153"/>
              153</s>
            </p>
            <p type="main">
              <s id="s.001919">Summæ 2. cap. 2.
                <emph type="italics"/>
              (Quapropter & circa Orionis ortum maximè fit tranquilli­
                <lb/>
              tas)
                <emph.end type="italics"/>
              quando Medici, Philoſophi, Poetæ, ac reliqui auctores loquuntur de
                <lb/>
              ortu aſtrorum fixorum, aut conſtellationum, quæ ſunt in firmamento, vti
                <lb/>
              eſt Orion (& Canis, de quo poſtea) intelligunt ſemper de ortu ipſorum, qui
                <lb/>
              fit matutino tempore, quando ſcilicet vel ſimul cum Sole, vel paulò ante
                <lb/>
              Solem emergunt, ita vt videantur à nobis; qui ortus dicitur Coſmicus, tunc
                <lb/>
              propriè, quando ſimul aſtrum cum Sole oritur; quando autem incipit appa­
                <lb/>
              rere mane ante Solem, dicitur ortus Heliacus. </s>
              <s id="s.001920">i. </s>
              <s id="s.001921">ſolaris, quia oritur quodam­
                <lb/>
              modo ex radijs Solis, ſub quibus antea latebat. </s>
              <s id="s.001922">Aſtra verò inerrantia, &
                <lb/>
              planetæ Sole tardiores oriuntur
                <expan abbr="vtroq;">vtroque</expan>
              modo. </s>
              <s id="s.001923">nam cùm ipſa Sol, quippe il­
                <lb/>
              lis velocior primum aſſequitur, ea ſuo lumine obtegit,
                <expan abbr="eſtq́">eſtque</expan>
              ; hic occaſus eo­
                <lb/>
              rum heliacus: cum verò eadem præterierit, ac poſt ſe reliquerit fit, vt mo­
                <lb/>
              tu diurno toto cœlo conuerſo, mane ante Solem effulgeant, ſiue heliacè
                <lb/>
              oriantur: & cum quotidie magis Sol ab illis recedat, ipſaque magis à Sole </s>
            </p>
          </chap>
        </body>
      </text>
    </archimedes>