108102PHYSICORVM ARIST.
tranſacti quidẽ finis, principium autẽ conſequẽtis, ut circu-
lus in eodẽ quodãmodo curuum, & cõcauum babet: ſic &
tẽpus in principio eſt ſemper, ac fine, & propterea ſemper
aliud, aliudq́; uidetur: non enim ipſum nunc principiũ eſt,
& finis eiuſdem: ſimul enim, & per idem oppoſita numero
eſſent: nõ ergo tẽpus deficiet, quippe cùm ipſum ſit in prin
cipio ſemper. Ipſum autẽ iam pars futuri, præteritiúe tẽpo
ris eſt, indiuiduo nunc instanti propinqua. Quãdo ambula
bis, aut ambulauisti? iam ambulabo inquit, aut iã ambulaui,
quia tẽpus, in quo ambulabit, uelambulauit, eſt propè nunc
ipſum instans, & nõ longè distat. ilium aũt nõ dicimus iam
captũ fuiſſe: quia longè ab instanti nunc distat. Ipſum autẽ
nuper ea pars eſt præteriti temporis, quæ instanti nunc eſt
propinqua quando uenisti? nuper inquiet: ſi tẽpus instanti
nunc ſit propinquũ. Quondã autẽ pars eſt eiuſdem tẽporis
longè ab eodẽ, nunc, distans. Subitò autẽ dicimus, cùm quip-
piam in tẽpore inſenſibili ob breuitatem dimotũ eſt. Muta_
tio autẽ omnis, natura eſt dimotiua, atq; in tempore omnia
fiunt, & corrũpuntur. Quapropter ſunt quiſapientißimũ
ipſum eſſe dicebant. At Pythagoricus Paro rudißimũ eſſe
dixit, quia in ipſo etiam obliuiſcuntur rectius dicens. Pa-
tet igitur corruptionis magis eſſe, per ſe cauſam tempus,
quàm gener ationis, ut & antea diximus: mutatio nanq; per
ſe quidem eſt dimotiua. Gener ationis autem, & ut quippiã
ſit cauſa per accidens eſt. Id indicatur ex eo ſatis, quia ni-
bil quidem fit niſi ipſum moueatur aliquo modo, atq; quip-
piamagat. Corrumpitur autem aliquid, etiam ſi non mo-
ueatur, atque banc corruptionem à tempore fieri maximè
dicere cõſueuimus. Verùm neq; banc tempus facit, ſed banc
quoq; mutationem accidit in tempore fieri. Eſſe igitur
lus in eodẽ quodãmodo curuum, & cõcauum babet: ſic &
tẽpus in principio eſt ſemper, ac fine, & propterea ſemper
aliud, aliudq́; uidetur: non enim ipſum nunc principiũ eſt,
& finis eiuſdem: ſimul enim, & per idem oppoſita numero
eſſent: nõ ergo tẽpus deficiet, quippe cùm ipſum ſit in prin
cipio ſemper. Ipſum autẽ iam pars futuri, præteritiúe tẽpo
ris eſt, indiuiduo nunc instanti propinqua. Quãdo ambula
bis, aut ambulauisti? iam ambulabo inquit, aut iã ambulaui,
quia tẽpus, in quo ambulabit, uelambulauit, eſt propè nunc
ipſum instans, & nõ longè distat. ilium aũt nõ dicimus iam
captũ fuiſſe: quia longè ab instanti nunc distat. Ipſum autẽ
nuper ea pars eſt præteriti temporis, quæ instanti nunc eſt
propinqua quando uenisti? nuper inquiet: ſi tẽpus instanti
nunc ſit propinquũ. Quondã autẽ pars eſt eiuſdem tẽporis
longè ab eodẽ, nunc, distans. Subitò autẽ dicimus, cùm quip-
piam in tẽpore inſenſibili ob breuitatem dimotũ eſt. Muta_
tio autẽ omnis, natura eſt dimotiua, atq; in tempore omnia
fiunt, & corrũpuntur. Quapropter ſunt quiſapientißimũ
ipſum eſſe dicebant. At Pythagoricus Paro rudißimũ eſſe
dixit, quia in ipſo etiam obliuiſcuntur rectius dicens. Pa-
tet igitur corruptionis magis eſſe, per ſe cauſam tempus,
quàm gener ationis, ut & antea diximus: mutatio nanq; per
ſe quidem eſt dimotiua. Gener ationis autem, & ut quippiã
ſit cauſa per accidens eſt. Id indicatur ex eo ſatis, quia ni-
bil quidem fit niſi ipſum moueatur aliquo modo, atq; quip-
piamagat. Corrumpitur autem aliquid, etiam ſi non mo-
ueatur, atque banc corruptionem à tempore fieri maximè
dicere cõſueuimus. Verùm neq; banc tempus facit, ſed banc
quoq; mutationem accidit in tempore fieri. Eſſe igitur