10957PARS PRIMA.
proponere, ac propoſuit, dum Mundum conderet, videre, &
noſſe omnino non poſſumus. Quin immo cum juxta ipſos Leib-
nitianos inprimis, alioſque omnes defenſores acerrimos principii
rationis ſufficientis, & Mundi perfectiſſimi, qui inde conſequi-
tur, multa quidem in ipſo Mundo ſint mala, ſed Mundus ipſe
idcirco ſit optimus, quod ratio boni ad malum in hoc, qui ele-
ctus eſt, omnium eſt maxima; fieri utique poterit, ut in ea
ipſius Mundi parte, quam hic, & nunc contemplamur, id, quod
electum fuit, debuerit eſſe non illud bonum, in cujus gratiam
tolerantur alia mala, ſed illud malum, quod in aliorum bono-
rum gratiam toleratur. Quamobrem ſi ratio reciproca duplica-
ta diſtantiarum eſſet omnium perfectiſſima pro viribus mutuis
particularum, non inde utique ſequeretur, eam pro Natura
fuiſſe electam, & conſtitutam.
noſſe omnino non poſſumus. Quin immo cum juxta ipſos Leib-
nitianos inprimis, alioſque omnes defenſores acerrimos principii
rationis ſufficientis, & Mundi perfectiſſimi, qui inde conſequi-
tur, multa quidem in ipſo Mundo ſint mala, ſed Mundus ipſe
idcirco ſit optimus, quod ratio boni ad malum in hoc, qui ele-
ctus eſt, omnium eſt maxima; fieri utique poterit, ut in ea
ipſius Mundi parte, quam hic, & nunc contemplamur, id, quod
electum fuit, debuerit eſſe non illud bonum, in cujus gratiam
tolerantur alia mala, ſed illud malum, quod in aliorum bono-
rum gratiam toleratur. Quamobrem ſi ratio reciproca duplica-
ta diſtantiarum eſſet omnium perfectiſſima pro viribus mutuis
particularum, non inde utique ſequeretur, eam pro Natura
fuiſſe electam, & conſtitutam.
126.
At nec revera perfectiſſima eſt, quin immo meo qui-
11Eandem legem
nec perſectam
eſſe, ncin cor-
poribus, non u-
tique accurate
ſphæricis habe-
re locum. dem judicio eſt omnino imperfecta, & tam ipſa, quam aliæ
plurimæ leges, quæ requirunt attractionem imminutis diſtantiis
creſcentem in ratione reciproca duplicata diſtantiarum, ad ab-
ſurda deducunt plurima, vel ſaltem ad inextricabiles difficul-
tates, quod ego quidem tum alibi etiam, tum inprimis de-
monſtravi in diſſertatione De Lege Virium in Natura exiſten-
tium a num. 59. Accedit autem illud, quod illa, quæ vi- detur ipſi eſſe perfectio maxima, quod nimirum eandem ſe-
quantur legem globi integri, quam particulæ minimæ, nul-
li fere uſui eſt in Natura; ſi res accurate ad exactitudinem
abſolutam exigatur; cum nulli in Natura ſint accurate perfecti
globi paribus a centro diſtantiis homogenei, nam præter non
exiguam inæqualitatem interioris textus, & irregularitatem,
quam ego quidem in Tellure noſtra demonſtravi in Opere,
quod de Litteraria Expeditione per Pontificiam ditionem inſcri-
pſi, in reliquis autem planetis, & cometis ſuſpicari poſſumus
ex ipſa ſaltem analogia, præter ſcabritiem ſuperficiei, quæ uti-
que eſt aliqua, ſatis patet, ipſa rotatione circa proprium axem
induci in omnibus compreſſionem aliquam, quæ ut ut exigua,
exactam globoſitatem impedit, adeoque illam aſſumptam perfe-
ctionem maximam corrumpit. Accedit autem & illud, quod
Newtoniana determinatio rationis reciprocæ duplicatæ diſtan-
tiarum locum habet tantummodo in globis materia continua
conſtantibus ſine ullis vacuolis, qui globi in Natura non exi-
ſtunt, & multo minus a me admittì poſſunt, qui non vacuum
tantummodo admitto diſſeminatum in materia, ut Philoſophi
jam ſane paſſim, ſed materiam in immenſo vacuo innatantem,
& punctula a ſe invicem remota, ex quibus, qui apparentes
globi fiant, illam habere proprietatem non poſſunt rationis re-
ciprocæ duplicatæ diſtantiarum, adeoque nec illius perfectionis
creditæ maxime perſectam, abſolutamque applicationem.
211Eandem legem
nec perſectam
eſſe, ncin cor-
poribus, non u-
tique accurate
ſphæricis habe-
re locum. dem judicio eſt omnino imperfecta, & tam ipſa, quam aliæ
plurimæ leges, quæ requirunt attractionem imminutis diſtantiis
creſcentem in ratione reciproca duplicata diſtantiarum, ad ab-
ſurda deducunt plurima, vel ſaltem ad inextricabiles difficul-
tates, quod ego quidem tum alibi etiam, tum inprimis de-
monſtravi in diſſertatione De Lege Virium in Natura exiſten-
tium a num. 59. Accedit autem illud, quod illa, quæ vi- detur ipſi eſſe perfectio maxima, quod nimirum eandem ſe-
quantur legem globi integri, quam particulæ minimæ, nul-
li fere uſui eſt in Natura; ſi res accurate ad exactitudinem
abſolutam exigatur; cum nulli in Natura ſint accurate perfecti
globi paribus a centro diſtantiis homogenei, nam præter non
exiguam inæqualitatem interioris textus, & irregularitatem,
quam ego quidem in Tellure noſtra demonſtravi in Opere,
quod de Litteraria Expeditione per Pontificiam ditionem inſcri-
pſi, in reliquis autem planetis, & cometis ſuſpicari poſſumus
ex ipſa ſaltem analogia, præter ſcabritiem ſuperficiei, quæ uti-
que eſt aliqua, ſatis patet, ipſa rotatione circa proprium axem
induci in omnibus compreſſionem aliquam, quæ ut ut exigua,
exactam globoſitatem impedit, adeoque illam aſſumptam perfe-
ctionem maximam corrumpit. Accedit autem & illud, quod
Newtoniana determinatio rationis reciprocæ duplicatæ diſtan-
tiarum locum habet tantummodo in globis materia continua
conſtantibus ſine ullis vacuolis, qui globi in Natura non exi-
ſtunt, & multo minus a me admittì poſſunt, qui non vacuum
tantummodo admitto diſſeminatum in materia, ut Philoſophi
jam ſane paſſim, ſed materiam in immenſo vacuo innatantem,
& punctula a ſe invicem remota, ex quibus, qui apparentes
globi fiant, illam habere proprietatem non poſſunt rationis re-
ciprocæ duplicatæ diſtantiarum, adeoque nec illius perfectionis
creditæ maxime perſectam, abſolutamque applicationem.