Buonamici, Francesco
,
De motu libri X
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
Table of figures
<
1 - 30
>
[Figure 11]
Page: 514
[Figure 12]
Page: 514
[Figure 13]
Page: 692
[Figure 14]
Page: 692
[Figure 15]
Page: 861
[Figure 16]
Page: 872
[Figure 17]
Page: 872
[Figure 18]
Page: 874
[Figure 19]
Page: 880
[Figure 20]
Page: 880
[Figure 21]
Page: 880
[Figure 22]
Page: 880
[Figure 23]
Page: 880
[Figure 24]
Page: 880
[Figure 25]
Page: 880
[Figure 26]
Page: 880
[Figure 27]
Page: 1033
[Figure 28]
Page: 1054
[Figure 29]
Page: 1055
[Figure 30]
Page: 1055
<
1 - 30
>
page
|<
<
of 1055
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
>
<
pb
pagenum
="
91
"/>
<
arrow.to.target
n
="
marg789
"/>
<
lb
/>
malis. </
s
>
<
s
>Proinde variæ ſunt eiuſmodi nominum formulæ, & ex iis quædam dicuntur ad vnum, ab
<
lb
/>
vno
<
expan
abbr
="
nõnulla
">nonnulla</
expan
>
, atque ab vno, vt puto, quęcunque ab eo primo, velut originis principio proficiſcun
<
lb
/>
tur, cuiuſmodi ſunt efficiens & materia. </
s
>
<
s
>Quæ vero gratia cuiuſpiam ſunt, quoniam ad ipſum di
<
lb
/>
riguntur, ad vnum optimè dici poterunt. </
s
>
<
s
>illa item quæ ad alterius ſimilitudinem nuncupantur,
<
lb
/>
ad vnum rectè dici poſſe crediderim. </
s
>
<
s
>quòd mens ab hoc quod præſens eſt, ad illud feratur, vnde
<
lb
/>
ſimilitudo ducta eſt, cui quoque ſi proprium cauſſæ genus aſsignare libeat, mea quidem ſenten
<
lb
/>
tia licebit ſtatuere formam. </
s
>
<
s
>tale enim cauſſæ genus eſt
<
foreign
lang
="
grc
">παραδειγμα</
foreign
>
, & exemplar quod ad
<
expan
abbr
="
formã
">formam</
expan
>
<
lb
/>
Peripatetici referunt. </
s
>
<
s
>Quia tamen ordo ille non à rei natura perpetuò pendet, ſed à nobis ipſis.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>quapropter in eadem re diuerſos diuerſam ſimilitudinem obſeruantes, & analogiam conſtituen
<
lb
/>
tes diuerſis item nominibus tandem rem appellaſſe perſpicimus, vtputa, in vite ſplendorem ſpe
<
lb
/>
ctantes gemmam latini dixere: noſtri lachrymam; itaque oculum vocarunt, & hi partem montis
<
lb
/>
inferiorem pedem ad animalis ſimilitudinem nominarunt, illi radices ad ſimilitudinem plantæ.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Inde quoque analogicè cauſſa formalis in eiuſmodi appellatione accipienda erit. </
s
>
<
s
>Cæterùm quia
<
lb
/>
communia quæ ſunt ad vnum, præſeferunt ordinem quendam, vt hęc plenius intelligantur, ſcire
<
lb
/>
licet. </
s
>
<
s
>Non omnium ordinem obſtare vniuocationi, ſed illum qui quoquomodo reſpiciat
<
expan
abbr
="
eſſentiã
">eſſentiam</
expan
>
.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Cùm verò ordo qui reſpicit eſſentiam, ſit ordo naturæ, atque hic, vel perfectionis quo id quod
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg790
"/>
<
lb
/>
perfectius eſt, anteponitur, vel originis quo prius imperfectius eſſe ſolet. </
s
>
<
s
>nulli dubium eſſe debet,
<
lb
/>
quin vterque ordo & ſeorſum & ſimul vniuocationem tollere queat. </
s
>
<
s
>Etenim vt ad vnum, vel
<
lb
/>
ab vno omnia in medicina reſpiciunt ſanitatem. </
s
>
<
s
>Hæc finis eſt & omnium perfectiſsima in arte
<
lb
/>
medica. </
s
>
<
s
>materia prius exiſtit, quàm forma & compoſitum, quæ & imperfectiſsima. </
s
>
<
s
>Et ſubſtantia
<
lb
/>
prior eſt accidente & origine & perfectione. </
s
>
<
s
>Verumenimuero, cùm ordo qui reſpicit eſſentiam
<
lb
/>
geminus eſſe poſsit, aut ad id quod participatur, vt animal ab homine & equo, aut ad ea quę par
<
lb
/>
ticipant, vt homo & equus. </
s
>
<
s
>ſi hęc animaduertantur, inficiari non poſſumus, quin adſit ordo per
<
lb
/>
fectionis. </
s
>
<
s
>In vnoquoque enim genere ſpecies vna eſt quæ reliquorum ſolet eſſe menſura. </
s
>
<
s
>quia
<
lb
/>
verò communibus ęquè participant, vnde vniuocationis ratio ducitur; vniuocationi hic ordo
<
expan
abbr
="
nõ
">non</
expan
>
<
lb
/>
obſtat: ſed ille plane, ſi non æquè communi participant. </
s
>
<
s
>quòd ſanè tùm contingit, cum prioris
<
lb
/>
cuiuſpiam interuentu, quancunque cauſſæ rationem ſubeat,
<
expan
abbr
="
cõmuni
">communi</
expan
>
participat poſterius. </
s
>
<
s
>exem
<
lb
/>
plig. </
s
>
<
s
>affirmatio & negatio ſunt enunciationes: affirmatio quidem prior, negatio poſterior. </
s
>
<
s
>Atta
<
lb
/>
men ita eſt enunciatio negatio, quia continet affirmationem, & ad affirmationem ordine
<
expan
abbr
="
quodã
">quodam</
expan
>
<
lb
/>
neceſſariò refertur. </
s
>
<
s
>Ita quoque accidens eſt ens eò quòd entis. </
s
>
<
s
>Et quamuis ad vnum ſint, nimirum
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg791
"/>
<
lb
/>
ad ſubſtantiam naturalem corpus caducum atque cęleſte, & in caduci eſſentia cęleſte concipi
<
expan
abbr
="
nõ
">non</
expan
>
<
lb
/>
videatur. </
s
>
<
s
>in hoc Auerroëm audio, vt antehàc monui, qui eſſentiam & quid eſt logicè accipiat quę
<
lb
/>
patet per omne cauſſarum genus. </
s
>
<
s
>Hæc enim noſtratia pendent à ſuperioribus tanquam à cauſsis
<
lb
/>
efficientibus. </
s
>
<
s
>Ita igitur inæqualis participatio communis vniuoci vim minuit, ſed inæqualis gra
<
lb
/>
dus perfectionis in partibus non minuit. </
s
>
<
s
>Vnde etiam Ariſtoteles primas ſubſtantias poſuit indi
<
lb
/>
uiduas, & inter ſecundas ſpeciem magis quàm genus; quia penderent ſuperiores ab inferioribus
<
lb
/>
in eo quòd eſſent, ſed ſpecies ſub eodem genere ſubſtantias æquè conſtituit, licet gradibus perfe
<
lb
/>
ctionis aliquæ anteirent. </
s
>
<
s
>Cauſſa hæc fuit; quia non pendent à ſe viciſsim in eo quòd ſint, verùm
<
lb
/>
ſeorſum exiſtere poſſunt. </
s
>
<
s
>Quamobrem ſic quoque Ariſtotelis dictum accipiemus, vbi vult diui
<
lb
/>
ſionem generis adminiſtrari per illa quæ ſint natura ſimul, non ſanè quin ordo perfectionis inter
<
lb
/>
ipſa intercedat: ſed quia poſsit vnaquæque ſeorſum conſiſtere quæ ſcilicet ſub eodem genere
<
expan
abbr
="
cõ-tinentur
">con
<
lb
/>
tinentur</
expan
>
. </
s
>
<
s
>Ergo ab oppoſito, ſi ſub eodem communi à ſe viciſsim pendeant in eo quòd ſint, qua
<
lb
/>
cunque ratione id eueniat, ordo naturæ vniuocationi prorſus obſtabit. </
s
>
<
s
>Quantum verò eſt de eo
<
lb
/>
quòd arcenda ſint hæc communia à definitionibus, nanque illa iubet pellere Ariſtoteles à defini
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg792
"/>
<
lb
/>
tionibus quæ ſunt extra prædicamentum,
<
emph
type
="
sup
"/>
a
<
emph.end
type
="
sup
"/>
& non vniuoca; quiſpiam facilè ambiget, & de illius
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg793
"/>
<
lb
/>
præcepti veritate dubitabit, aut accuſet Ariſtotelem inobſeruantiæ; quandò ſępiſsimè communia
<
lb
/>
hæc in Ariſtoteleis definitionibus obſeruata reperiuntur. </
s
>
<
s
>Nam ſic natura principium definitur,
<
lb
/>
& motus actus, ac coctio perfectio: principium verò, actus & perfectio ſunt ad vnum, & extra
<
lb
/>
quodque
<
expan
abbr
="
prædicamentũ
">prædicamentum</
expan
>
. </
s
>
<
s
>Sed ita fortaſſe ratio
<
expan
abbr
="
viaq́
">viaque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>ſedandę controuerſię veſtigabitur, ſi monue
<
lb
/>
rimus ea non accipi in definitionibus veluti communia, ſed contracta ad certam ſpeciem à qua
<
lb
/>
reapſe non diſtinguantur. </
s
>
<
s
>Nequis verò ſuſpicetur inanem eſſe illam definitionem; quia ſcilicet
<
lb
/>
idem per idem definiri videatur: audiat ea notionem habere ſimpliciorem, & ob id ratione
<
expan
abbr
="
priorẽ
">priorem</
expan
>
<
lb
/>
quàm habeat ſpecies definita. </
s
>
<
s
>Sic fieri, vt non eadem ſint vtique definitio & definitum, & quòd
<
lb
/>
per prius & notius ea definitio tradatur quæ conſtat è nominibus ad vnum. </
s
>
<
s
>Ne verò te
<
expan
abbr
="
cõturbet
">conturbet</
expan
>
,
<
lb
/>
quòd diximus notionem communis quod eſt ad vnum, eſſe ſimpliciorem & magis vniuerſalem
<
lb
/>
quàm ſit notio partium; ne fortè credas à partibus ſeuocari commune, atque eſſe aliam
<
expan
abbr
="
notionẽ
">notionem</
expan
>
<
lb
/>
eius à partium notione diuerſam. </
s
>
<
s
>Dupliciter enim ſimplicior & communior à nobis ponitur eius
<
lb
/>
notio quod eſt ad vnum. </
s
>
<
s
>Primùm, quaſi ſit indeterminata, vt ſcilicet dum profertur, tam ad
<
expan
abbr
="
vnũ
">vnum</
expan
>
<
lb
/>
quàm ad alterum concipiendum mentem ferre poſsit. </
s
>
<
s
>Non dico vnum neceſſariò ſine altero. </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>