Buonamici, Francesco
,
De motu libri X
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
Page concordance
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 180
181 - 210
211 - 240
241 - 270
271 - 300
301 - 330
331 - 360
361 - 390
391 - 420
421 - 450
451 - 480
481 - 510
511 - 540
541 - 570
571 - 600
601 - 630
631 - 660
661 - 690
691 - 720
721 - 750
751 - 780
781 - 810
811 - 840
841 - 870
871 - 900
901 - 930
931 - 960
961 - 990
991 - 1020
1021 - 1050
1051 - 1055
>
Scan
Original
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
<
1 - 30
31 - 60
61 - 90
91 - 120
121 - 150
151 - 180
181 - 210
211 - 240
241 - 270
271 - 300
301 - 330
331 - 360
361 - 390
391 - 420
421 - 450
451 - 480
481 - 510
511 - 540
541 - 570
571 - 600
601 - 630
631 - 660
661 - 690
691 - 720
721 - 750
751 - 780
781 - 810
811 - 840
841 - 870
871 - 900
901 - 930
931 - 960
961 - 990
991 - 1020
1021 - 1050
1051 - 1055
>
page
|<
<
of 1055
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
>
<
pb
pagenum
="
91
"/>
<
arrow.to.target
n
="
marg789
"/>
<
lb
/>
malis. </
s
>
<
s
>Proinde variæ ſunt eiuſmodi nominum formulæ, & ex iis quædam dicuntur ad vnum, ab
<
lb
/>
vno
<
expan
abbr
="
nõnulla
">nonnulla</
expan
>
, atque ab vno, vt puto, quęcunque ab eo primo, velut originis principio proficiſcun
<
lb
/>
tur, cuiuſmodi ſunt efficiens & materia. </
s
>
<
s
>Quæ vero gratia cuiuſpiam ſunt, quoniam ad ipſum di
<
lb
/>
riguntur, ad vnum optimè dici poterunt. </
s
>
<
s
>illa item quæ ad alterius ſimilitudinem nuncupantur,
<
lb
/>
ad vnum rectè dici poſſe crediderim. </
s
>
<
s
>quòd mens ab hoc quod præſens eſt, ad illud feratur, vnde
<
lb
/>
ſimilitudo ducta eſt, cui quoque ſi proprium cauſſæ genus aſsignare libeat, mea quidem ſenten
<
lb
/>
tia licebit ſtatuere formam. </
s
>
<
s
>tale enim cauſſæ genus eſt
<
foreign
lang
="
grc
">παραδειγμα</
foreign
>
, & exemplar quod ad
<
expan
abbr
="
formã
">formam</
expan
>
<
lb
/>
Peripatetici referunt. </
s
>
<
s
>Quia tamen ordo ille non à rei natura perpetuò pendet, ſed à nobis ipſis.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>quapropter in eadem re diuerſos diuerſam ſimilitudinem obſeruantes, & analogiam conſtituen
<
lb
/>
tes diuerſis item nominibus tandem rem appellaſſe perſpicimus, vtputa, in vite ſplendorem ſpe
<
lb
/>
ctantes gemmam latini dixere: noſtri lachrymam; itaque oculum vocarunt, & hi partem montis
<
lb
/>
inferiorem pedem ad animalis ſimilitudinem nominarunt, illi radices ad ſimilitudinem plantæ.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Inde quoque analogicè cauſſa formalis in eiuſmodi appellatione accipienda erit. </
s
>
<
s
>Cæterùm quia
<
lb
/>
communia quæ ſunt ad vnum, præſeferunt ordinem quendam, vt hęc plenius intelligantur, ſcire
<
lb
/>
licet. </
s
>
<
s
>Non omnium ordinem obſtare vniuocationi, ſed illum qui quoquomodo reſpiciat
<
expan
abbr
="
eſſentiã
">eſſentiam</
expan
>
.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Cùm verò ordo qui reſpicit eſſentiam, ſit ordo naturæ, atque hic, vel perfectionis quo id quod
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg790
"/>
<
lb
/>
perfectius eſt, anteponitur, vel originis quo prius imperfectius eſſe ſolet. </
s
>
<
s
>nulli dubium eſſe debet,
<
lb
/>
quin vterque ordo & ſeorſum & ſimul vniuocationem tollere queat. </
s
>
<
s
>Etenim vt ad vnum, vel
<
lb
/>
ab vno omnia in medicina reſpiciunt ſanitatem. </
s
>
<
s
>Hæc finis eſt & omnium perfectiſsima in arte
<
lb
/>
medica. </
s
>
<
s
>materia prius exiſtit, quàm forma & compoſitum, quæ & imperfectiſsima. </
s
>
<
s
>Et ſubſtantia
<
lb
/>
prior eſt accidente & origine & perfectione. </
s
>
<
s
>Verumenimuero, cùm ordo qui reſpicit eſſentiam
<
lb
/>
geminus eſſe poſsit, aut ad id quod participatur, vt animal ab homine & equo, aut ad ea quę par
<
lb
/>
ticipant, vt homo & equus. </
s
>
<
s
>ſi hęc animaduertantur, inficiari non poſſumus, quin adſit ordo per
<
lb
/>
fectionis. </
s
>
<
s
>In vnoquoque enim genere ſpecies vna eſt quæ reliquorum ſolet eſſe menſura. </
s
>
<
s
>quia
<
lb
/>
verò communibus ęquè participant, vnde vniuocationis ratio ducitur; vniuocationi hic ordo
<
expan
abbr
="
nõ
">non</
expan
>
<
lb
/>
obſtat: ſed ille plane, ſi non æquè communi participant. </
s
>
<
s
>quòd ſanè tùm contingit, cum prioris
<
lb
/>
cuiuſpiam interuentu, quancunque cauſſæ rationem ſubeat,
<
expan
abbr
="
cõmuni
">communi</
expan
>
participat poſterius. </
s
>
<
s
>exem
<
lb
/>
plig. </
s
>
<
s
>affirmatio & negatio ſunt enunciationes: affirmatio quidem prior, negatio poſterior. </
s
>
<
s
>Atta
<
lb
/>
men ita eſt enunciatio negatio, quia continet affirmationem, & ad affirmationem ordine
<
expan
abbr
="
quodã
">quodam</
expan
>
<
lb
/>
neceſſariò refertur. </
s
>
<
s
>Ita quoque accidens eſt ens eò quòd entis. </
s
>
<
s
>Et quamuis ad vnum ſint, nimirum
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg791
"/>
<
lb
/>
ad ſubſtantiam naturalem corpus caducum atque cęleſte, & in caduci eſſentia cęleſte concipi
<
expan
abbr
="
nõ
">non</
expan
>
<
lb
/>
videatur. </
s
>
<
s
>in hoc Auerroëm audio, vt antehàc monui, qui eſſentiam & quid eſt logicè accipiat quę
<
lb
/>
patet per omne cauſſarum genus. </
s
>
<
s
>Hæc enim noſtratia pendent à ſuperioribus tanquam à cauſsis
<
lb
/>
efficientibus. </
s
>
<
s
>Ita igitur inæqualis participatio communis vniuoci vim minuit, ſed inæqualis gra
<
lb
/>
dus perfectionis in partibus non minuit. </
s
>
<
s
>Vnde etiam Ariſtoteles primas ſubſtantias poſuit indi
<
lb
/>
uiduas, & inter ſecundas ſpeciem magis quàm genus; quia penderent ſuperiores ab inferioribus
<
lb
/>
in eo quòd eſſent, ſed ſpecies ſub eodem genere ſubſtantias æquè conſtituit, licet gradibus perfe
<
lb
/>
ctionis aliquæ anteirent. </
s
>
<
s
>Cauſſa hæc fuit; quia non pendent à ſe viciſsim in eo quòd ſint, verùm
<
lb
/>
ſeorſum exiſtere poſſunt. </
s
>
<
s
>Quamobrem ſic quoque Ariſtotelis dictum accipiemus, vbi vult diui
<
lb
/>
ſionem generis adminiſtrari per illa quæ ſint natura ſimul, non ſanè quin ordo perfectionis inter
<
lb
/>
ipſa intercedat: ſed quia poſsit vnaquæque ſeorſum conſiſtere quæ ſcilicet ſub eodem genere
<
expan
abbr
="
cõ-tinentur
">con
<
lb
/>
tinentur</
expan
>
. </
s
>
<
s
>Ergo ab oppoſito, ſi ſub eodem communi à ſe viciſsim pendeant in eo quòd ſint, qua
<
lb
/>
cunque ratione id eueniat, ordo naturæ vniuocationi prorſus obſtabit. </
s
>
<
s
>Quantum verò eſt de eo
<
lb
/>
quòd arcenda ſint hæc communia à definitionibus, nanque illa iubet pellere Ariſtoteles à defini
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg792
"/>
<
lb
/>
tionibus quæ ſunt extra prædicamentum,
<
emph
type
="
sup
"/>
a
<
emph.end
type
="
sup
"/>
& non vniuoca; quiſpiam facilè ambiget, & de illius
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg793
"/>
<
lb
/>
præcepti veritate dubitabit, aut accuſet Ariſtotelem inobſeruantiæ; quandò ſępiſsimè communia
<
lb
/>
hæc in Ariſtoteleis definitionibus obſeruata reperiuntur. </
s
>
<
s
>Nam ſic natura principium definitur,
<
lb
/>
& motus actus, ac coctio perfectio: principium verò, actus & perfectio ſunt ad vnum, & extra
<
lb
/>
quodque
<
expan
abbr
="
prædicamentũ
">prædicamentum</
expan
>
. </
s
>
<
s
>Sed ita fortaſſe ratio
<
expan
abbr
="
viaq́
">viaque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>ſedandę controuerſię veſtigabitur, ſi monue
<
lb
/>
rimus ea non accipi in definitionibus veluti communia, ſed contracta ad certam ſpeciem à qua
<
lb
/>
reapſe non diſtinguantur. </
s
>
<
s
>Nequis verò ſuſpicetur inanem eſſe illam definitionem; quia ſcilicet
<
lb
/>
idem per idem definiri videatur: audiat ea notionem habere ſimpliciorem, & ob id ratione
<
expan
abbr
="
priorẽ
">priorem</
expan
>
<
lb
/>
quàm habeat ſpecies definita. </
s
>
<
s
>Sic fieri, vt non eadem ſint vtique definitio & definitum, & quòd
<
lb
/>
per prius & notius ea definitio tradatur quæ conſtat è nominibus ad vnum. </
s
>
<
s
>Ne verò te
<
expan
abbr
="
cõturbet
">conturbet</
expan
>
,
<
lb
/>
quòd diximus notionem communis quod eſt ad vnum, eſſe ſimpliciorem & magis vniuerſalem
<
lb
/>
quàm ſit notio partium; ne fortè credas à partibus ſeuocari commune, atque eſſe aliam
<
expan
abbr
="
notionẽ
">notionem</
expan
>
<
lb
/>
eius à partium notione diuerſam. </
s
>
<
s
>Dupliciter enim ſimplicior & communior à nobis ponitur eius
<
lb
/>
notio quod eſt ad vnum. </
s
>
<
s
>Primùm, quaſi ſit indeterminata, vt ſcilicet dum profertur, tam ad
<
expan
abbr
="
vnũ
">vnum</
expan
>
<
lb
/>
quàm ad alterum concipiendum mentem ferre poſsit. </
s
>
<
s
>Non dico vnum neceſſariò ſine altero. </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>