1Patietur tua bonitas adm rari imprimis me, quid eſſe
agendum cogitaueris de primo dimidio AN. Vide
licet rationem duplam, progreſſionemque à puncto
N ita inchoas, vt ſi motus inciperer, ac vniformiter
quidem, non à puncto A, ſed à puncto N. An dices
fortè poſſe AN ita biſecari, vt motus, & ratio, pro
greſſioque illius incipiat à puncto inter A, & N me
dio? Sed biſeca, vt voles, eadem erit ruina. Biſeca
rursùs, iterumque, & porrò vſque in infinitum; atta
men ſemper ſupererit pars, à cuius medio, non autem
ab A fieri incœptio cogitetur; adeò vt prorsùs perinde
ſit conſiſtere in dimidio AN. Cùm autem dicturus
prætereà non ſis fieri ſolùm quoddam quaſi tyroci
nium, ſeu præludium ex A in N, ac motum deinde,
& rationem, progreſſionemque incipere ſeriò ab N;
cùm non ſis, in quam, id dicturus, vt pote, qui motum
admittas à primo vſque ſui momento accelerari vni
formiter; ac ſupponas etiam, vbi tempus per AC mi
nutorum ſex fuerit, tempus per AN futurum minuto
rum quatuor; quæſo te, ecquis modus eſt progreſſio
nis ex A in N? Nam ab A quidem incipiens motus
acceleratur continuò, & progreſſu accelerationis in
alterato tranſit per N, ac pergit vlterius, nec dicere
licet quid illi ſpeciale contingat in N, quod in alio
quovis puncto non contingat. An non ergo, ſi tem
poribus æqualibus ſpatia decurruntur in ratione du
pla; debet omninò ſpatium AN percurti tempore
æquali cum ſpatio conſequente duplo, vt putà ipſo
NS? Id autem cùm prorſus ita eſſe debeat, qui fit, vt
per te etiam triplum percurratur ſpatium, putà ND?
agendum cogitaueris de primo dimidio AN. Vide
licet rationem duplam, progreſſionemque à puncto
N ita inchoas, vt ſi motus inciperer, ac vniformiter
quidem, non à puncto A, ſed à puncto N. An dices
fortè poſſe AN ita biſecari, vt motus, & ratio, pro
greſſioque illius incipiat à puncto inter A, & N me
dio? Sed biſeca, vt voles, eadem erit ruina. Biſeca
rursùs, iterumque, & porrò vſque in infinitum; atta
men ſemper ſupererit pars, à cuius medio, non autem
ab A fieri incœptio cogitetur; adeò vt prorsùs perinde
ſit conſiſtere in dimidio AN. Cùm autem dicturus
prætereà non ſis fieri ſolùm quoddam quaſi tyroci
nium, ſeu præludium ex A in N, ac motum deinde,
& rationem, progreſſionemque incipere ſeriò ab N;
cùm non ſis, in quam, id dicturus, vt pote, qui motum
admittas à primo vſque ſui momento accelerari vni
formiter; ac ſupponas etiam, vbi tempus per AC mi
nutorum ſex fuerit, tempus per AN futurum minuto
rum quatuor; quæſo te, ecquis modus eſt progreſſio
nis ex A in N? Nam ab A quidem incipiens motus
acceleratur continuò, & progreſſu accelerationis in
alterato tranſit per N, ac pergit vlterius, nec dicere
licet quid illi ſpeciale contingat in N, quod in alio
quovis puncto non contingat. An non ergo, ſi tem
poribus æqualibus ſpatia decurruntur in ratione du
pla; debet omninò ſpatium AN percurti tempore
æquali cum ſpatio conſequente duplo, vt putà ipſo
NS? Id autem cùm prorſus ita eſſe debeat, qui fit, vt
per te etiam triplum percurratur ſpatium, putà ND?