118106Diſſertatio Quarta.
mo tribuat;
quæ etenim qualitates naturis recens genitis minimè
congruunt, eas è ſubiectâ materiâ ab oppoſitis qualitatibus ex-
turbari neceſſe eſſet, niſi manerent naturæ, quibus illæ priùs in-
hærebant, ijſque etiam nunc, vtpote proprietates, nodo eodem
obſtrictæ cohærerent. Vnum certè neminem ex omnibus reperias,
quos fortè rogâris, *Cur, ſi flos æris, vbi optimum vini ſpiritum*
*penitus combiberit, admotâ candelâ accendatur, poſtquam pau-*
*liſper exarſerit, in flammam demum viridem iucundiſſimo ſpecta-*
*culo erumpat,* neminem, inquam, reperies non opinantem, princi-
pio quidem leuiorem vini ſpiritum ærugine non imbutum in ſince-
ram flammam ſubuolare, poſtea aliquantò flammam ab ipſo æris
flore cum accenſo ſpiritu pariter aſcendente infici viriditate. Quo-
tus autem quiſque eſt, qui ignoret igne ex quernis lignis excitato
tentari caput ac lædi magis, quàm ex ſarmentis, ob noxiorum
ſpirituum & ſalium copiam, quibus ligna fortia abundant, qui
deflagratione diſſipati per hiantes capitis poros ſe inſinuant, debi-
tamque cerebro temperiem corrumpunt? Neque opus eſt ad hanc
non prorſus intereuntem naturam, quæ comburitur, è tenebris
vendicandam, ex officinis teſtes aduocare fabros ferro in chaly-
bem excoquendo operam dantes, vt ex ijs intelligamus, quantum
ad operis abſolutionem interſit, quo demum carbone liquatum
ferrum fluat, cui maſſa in chalybem conuertenda immergitur: nam
metalla igne liquata è mollibus lignis tenaciora redduntur & mol-
liora, contra verò è validioribus dura euadunt & fragilia, vt etiam
notauit Cardanus lib. 2. de ſubtil. Veritatis lucem exquirat in
flammâ ludibundus puer, nec eam alto Democriti puteo demer-
ſam, ſed in ſummâ aquæ ſuperſicie fluitantem deprehendet: Si
enim fictilis aut ærei vaſis aquâ pleni labro admoueat ceream can-
delam, ſpirituque per fiſtulam immiſſo, exurgentem flammam
ita reclinet, vt aquæ ſuperficiem lambat, pelliculas videbit inna-
tantes, quas tandem collectas nihil à cerâ (excepto fuſco colore)
diſcrepare cognoſcet: & vbi eas ellychnio circumpoſitas in flam-
mam iterum abire poſſe, ſimileſque in pelliculas concreſcere ob-
ſeruauerit, flammæ pabulum à flammâ ipſâ ſolis qualitatibus ſe-
cerni pronunciabit. Quod ſi quis effugium quærens ad ſingularem
ceræ naturam confugiat; ex qualibet flammâ aquam lambente
(modò ſolido pinguique alimento nutriatur) non diſſimiles pelli-
culas, ignis iterum capaces, relinqui oſtendet. Quis verò,
congruunt, eas è ſubiectâ materiâ ab oppoſitis qualitatibus ex-
turbari neceſſe eſſet, niſi manerent naturæ, quibus illæ priùs in-
hærebant, ijſque etiam nunc, vtpote proprietates, nodo eodem
obſtrictæ cohærerent. Vnum certè neminem ex omnibus reperias,
quos fortè rogâris, *Cur, ſi flos æris, vbi optimum vini ſpiritum*
*penitus combiberit, admotâ candelâ accendatur, poſtquam pau-*
*liſper exarſerit, in flammam demum viridem iucundiſſimo ſpecta-*
*culo erumpat,* neminem, inquam, reperies non opinantem, princi-
pio quidem leuiorem vini ſpiritum ærugine non imbutum in ſince-
ram flammam ſubuolare, poſtea aliquantò flammam ab ipſo æris
flore cum accenſo ſpiritu pariter aſcendente infici viriditate. Quo-
tus autem quiſque eſt, qui ignoret igne ex quernis lignis excitato
tentari caput ac lædi magis, quàm ex ſarmentis, ob noxiorum
ſpirituum & ſalium copiam, quibus ligna fortia abundant, qui
deflagratione diſſipati per hiantes capitis poros ſe inſinuant, debi-
tamque cerebro temperiem corrumpunt? Neque opus eſt ad hanc
non prorſus intereuntem naturam, quæ comburitur, è tenebris
vendicandam, ex officinis teſtes aduocare fabros ferro in chaly-
bem excoquendo operam dantes, vt ex ijs intelligamus, quantum
ad operis abſolutionem interſit, quo demum carbone liquatum
ferrum fluat, cui maſſa in chalybem conuertenda immergitur: nam
metalla igne liquata è mollibus lignis tenaciora redduntur & mol-
liora, contra verò è validioribus dura euadunt & fragilia, vt etiam
notauit Cardanus lib. 2. de ſubtil. Veritatis lucem exquirat in
flammâ ludibundus puer, nec eam alto Democriti puteo demer-
ſam, ſed in ſummâ aquæ ſuperſicie fluitantem deprehendet: Si
enim fictilis aut ærei vaſis aquâ pleni labro admoueat ceream can-
delam, ſpirituque per fiſtulam immiſſo, exurgentem flammam
ita reclinet, vt aquæ ſuperficiem lambat, pelliculas videbit inna-
tantes, quas tandem collectas nihil à cerâ (excepto fuſco colore)
diſcrepare cognoſcet: & vbi eas ellychnio circumpoſitas in flam-
mam iterum abire poſſe, ſimileſque in pelliculas concreſcere ob-
ſeruauerit, flammæ pabulum à flammâ ipſâ ſolis qualitatibus ſe-
cerni pronunciabit. Quod ſi quis effugium quærens ad ſingularem
ceræ naturam confugiat; ex qualibet flammâ aquam lambente
(modò ſolido pinguique alimento nutriatur) non diſſimiles pelli-
culas, ignis iterum capaces, relinqui oſtendet. Quis verò,
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib