Bošković, Ruđer Josip
,
Theoria philosophiae naturalis redacta ad unicam legem virium in natura existentium
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Notes
Handwritten
Figures
Content
Thumbnails
Table of handwritten notes
<
1 - 4
[out of range]
>
<
1 - 4
[out of range]
>
page
|<
<
(67)
of 389
>
>|
<
echo
version
="
1.0RC
">
<
text
xml:lang
="
la
"
type
="
free
">
<
div
type
="
section
"
level
="
0
"
n
="
0
">
<
p
>
<
s
xml:space
="
preserve
">
<
pb
o
="
67
"
file
="
0119
"
n
="
119
"
rhead
="
PARS PRIMA.
"/>
gitur irregulariter in quibuſvis angulis. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">Jam olim enim obſer-
<
lb
/>
<
note
position
="
right
"
xlink:label
="
note-0119-01
"
xlink:href
="
note-0119-01a
"
xml:space
="
preserve
">ge continuita-.
<
lb
/>
tis per radios ir
<
lb
/>
regulariter diſ.
<
lb
/>
perſos.</
note
>
vatum eſt illud, ubi lucis radius reflectitur, non reflecti totum
<
lb
/>
ita, ut angulus reflexionis æquetur angulo incidentiæ, ſed par-
<
lb
/>
tem diſpergi quaquaverſus; </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">quam ob cauſam ſi Solis radius in
<
lb
/>
partem quandam ſpeculi incurrat, quicunque eſt in conclavi ,
<
lb
/>
videt, qui ſit ille locus, in quem incurrit radius, quod utique
<
lb
/>
non fieret, niſi e ſolaribus illis directis radiis etiam ad oculum
<
lb
/>
ipſius radii devenirent , egreſſi in omnibus iis directionibus ,
<
lb
/>
quæ ad omnes oculi poſitiones tendunt; </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">licet ibi quidem ſatis
<
lb
/>
intenſum lumen non appareat, niſi in directione faciente angu-
<
lb
/>
lum reflexionis æqualem incidentiæ, in qua reſilit maxima lu-
<
lb
/>
minis pars. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">Et quidem hiſce radiis redeuntibus in angulis hiſ-
<
lb
/>
ce inæqualibus egregie utitur Newtonus in fine Opticæ ad ex-
<
lb
/>
plicandos colores laminarum craſſarum: </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">& </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">eadem irregularis di-
<
lb
/>
ſperſio in omnes plagas ad ſenſum habetur in tenui parte, ſed
<
lb
/>
tamen in aliqua, radii refracti. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">Hinc inter vividum illum
<
lb
/>
reſlexum radium, & </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">refractum, habetur intermedia omnis ejuſ-
<
lb
/>
modi radiorum ſeries in omnibus iis intermediis angulis pro-
<
lb
/>
deuntium, & </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">ſic etiam ubi tranſitur a refractione ad reflexio-
<
lb
/>
nem in totum, videtur per hoſce intermedios angulos res poſ-
<
lb
/>
ſe fieri citiſſimo tranſitu per ipſos, atque idcirco illæſa perſe-
<
lb
/>
verare continuitas.</
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
"/>
</
p
>
<
p
>
<
s
xml:space
="
preserve
">148. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">Verum ſi adhuc altius perpendatur res; </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">patebit in illa
<
lb
/>
<
note
position
="
right
"
xlink:label
="
note-0119-02
"
xlink:href
="
note-0119-02a
"
xml:space
="
preserve
">Cur ea appa-
<
lb
/>
rens tantum :
<
lb
/>
vera concilia-
<
lb
/>
tio per conti-
<
lb
/>
nuitatem viæ
<
lb
/>
cujuſvis puncti
<
lb
/>
lucis.</
note
>
intermedia ſerie non haberi accuratam continuitatem, ſed ap-
<
lb
/>
parentem quandam, quam Natura affectat, non accurate ſervat
<
lb
/>
illæſam. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">Nam lumen in mea Theoria non eſt corpus quod-
<
lb
/>
dam continuum, quod diffundatur continuo per illud omne ſpa-
<
lb
/>
tium, ſed eſt aggregatum punctorum a ſe invicem disjuncto-
<
lb
/>
rum, atque diſtantium, quorum quodlibet ſuam percurrit viam
<
lb
/>
disjunctam a proximi via per aliquod intervallum. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">Continui-
<
lb
/>
tas ſervatur accuratiſſime in ſingulorum punctorum viis, non in
<
lb
/>
diffuſione ſubſtantiæ non continuæ, & </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">quo pacto ea in omnibus
<
lb
/>
iis motibus ſervetur, & </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">mutetur, mutata inclinatione inciden-
<
lb
/>
tiæ, via a ſingulis punctis deſcripta ſine ſaltu, ſatis luculenter ex-
<
lb
/>
poſui in ſecunda parte meæ diſſertationis De Lumine a num. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">98.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">Sed hæc ad applicationem jam pertinent Theoriæ ad Phyſicam.</
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
"/>
</
p
>
<
p
>
<
s
xml:space
="
preserve
">149. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">Haud multum abſimiles ſunt alii quidam caſus, in qui-
<
lb
/>
<
note
position
="
right
"
xlink:label
="
note-0119-03
"
xlink:href
="
note-0119-03a
"
xml:space
="
preserve
">Quo pacto ſer-
<
lb
/>
vetur coatinui-
<
lb
/>
tas in quibuſ-
<
lb
/>
dam caſibus ,
<
lb
/>
in quibus vi-
<
lb
/>
detur lædi.</
note
>
bus ſingula continuitatem obſervant, non aggregatum utique
<
lb
/>
non continuum, ſed partibus disjunctis conſtans. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">Hujuſmo-
<
lb
/>
di eſt ex. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">gr. </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">altitudo cujuſdam domus, quæ ædificatur de no-
<
lb
/>
vo, cui cum ſeries nova adjungitur lapidum determinatæ cu-
<
lb
/>
juſdam altitudinis, per illam additionem repente videtur cre-
<
lb
/>
ſcere altitudo domus, ſine tranſitu per altitudines intermedias:
<
lb
/>
</
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">& </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">ſi dicatur id non eſſe Naturæ opus, ſed artis; </
s
>
<
s
xml:space
="
preserve
">poteſt difficul-
<
lb
/>
tas transferri facile ad naturæ opera, ut ubi diverſa inducuntur
<
lb
/>
glaciei ſtrata, vel in aliis incruſtationibus, ac in iis omnibus
<
lb
/>
caſibus, in quibus incrementum fit per externam applicationem
<
lb
/>
partium, ubi acceſſiones finitæ videntur acquiri ſimul totæ </
s
>
</
p
>
</
div
>
</
text
>
</
echo
>