126ARIST. PHYSICORV M
non poteſt, abſurdum oporteat appellare.)
Nihil enim cæ-
terorũ præter ſubstantiam, ſeparatum eſſe poteſt: uniuerſa
enim hæc, de ſubiecto dicuntur, de ſubstantia quidem ipſa.
terorũ præter ſubstantiam, ſeparatum eſſe poteſt: uniuerſa
enim hæc, de ſubiecto dicuntur, de ſubstantia quidem ipſa.
Atqui Meliſſus id, quod eſt infinitũ, aſſerit eſſe.
Id ergo,
quod eſt, quantitas eſt quædã: infinitum enim, in quantitate
nimirũ eſt. Substãtia autẽ infinita, aut qualitas, aut affectus
infinitus eſſe non poteſt, niſi per accidẽs, ſi ſimul & quãta
ſint quædã: infiniti nanq; ratio quãtitate utitur, nõ ſubstan
tia, non qualitate. Si igitur & ſubſtantia ſit, & quantitas,
id quidẽ eſt, non unum, ſed duo eſſe uidentur: ſin uerò ſit ſo-
lùm ſubstantia, infinitum ſanè non eſt, neq; magnitudinem
ullam habebit: erit enim quantitas quædam. Præterea cùm
multipliciter & ipſum unũ, ſicut & id quod eſt, dici ſoleat,
conſiderandum eſt quonam modo ipſum uniuerſum, unum
aſſerunt eſſe. Atq; unum dicitur, partim continuũ ipſum,
partim indiuiſibile, partim ea, quorum eadem, atq; una eſt
ratio: ut temetum, ac uinum. Si igitur eſt continuum ipſum
unum, multa profectò eſt: continuũ enim, in in finitũ eſt di-
uiſibile. Existit autem dubitatio de parte, ac toto, non ad
ſermonem fortaßis accommodata, ſed per ipſam conſide-
randa: utrum unum, an plura ſint partes, atque totum? &
quo pacto ſint unum, uel plura: & ſi ſint plura quonã mo-
do ſint plura? Et de partibus non cõtinuis, eadẽ ſunt quæ-
renda. Et ſi utraque pars, et ipſum totum ſint unum perin-
de atque indiuiſibile, & ipſæ profectò partes unum iden-
tidem erunt. Atqui ſi unum eſt ut indiuiſibile, nulla ſa-
nè quantitas, nulla qualitas erit. Neque igitur infinitum eſt
id quod eſt, ut dicit Meliſſus: neque finitum, ut Parmenides
aſſerit. Ipſe nanque finis eſt (ut patet) indiuiſibile, non
ipſum finitum. At uerò ſi omnia, quæ ſunt, ratione ſunt
quod eſt, quantitas eſt quædã: infinitum enim, in quantitate
nimirũ eſt. Substãtia autẽ infinita, aut qualitas, aut affectus
infinitus eſſe non poteſt, niſi per accidẽs, ſi ſimul & quãta
ſint quædã: infiniti nanq; ratio quãtitate utitur, nõ ſubstan
tia, non qualitate. Si igitur & ſubſtantia ſit, & quantitas,
id quidẽ eſt, non unum, ſed duo eſſe uidentur: ſin uerò ſit ſo-
lùm ſubstantia, infinitum ſanè non eſt, neq; magnitudinem
ullam habebit: erit enim quantitas quædam. Præterea cùm
multipliciter & ipſum unũ, ſicut & id quod eſt, dici ſoleat,
conſiderandum eſt quonam modo ipſum uniuerſum, unum
aſſerunt eſſe. Atq; unum dicitur, partim continuũ ipſum,
partim indiuiſibile, partim ea, quorum eadem, atq; una eſt
ratio: ut temetum, ac uinum. Si igitur eſt continuum ipſum
unum, multa profectò eſt: continuũ enim, in in finitũ eſt di-
uiſibile. Existit autem dubitatio de parte, ac toto, non ad
ſermonem fortaßis accommodata, ſed per ipſam conſide-
randa: utrum unum, an plura ſint partes, atque totum? &
quo pacto ſint unum, uel plura: & ſi ſint plura quonã mo-
do ſint plura? Et de partibus non cõtinuis, eadẽ ſunt quæ-
renda. Et ſi utraque pars, et ipſum totum ſint unum perin-
de atque indiuiſibile, & ipſæ profectò partes unum iden-
tidem erunt. Atqui ſi unum eſt ut indiuiſibile, nulla ſa-
nè quantitas, nulla qualitas erit. Neque igitur infinitum eſt
id quod eſt, ut dicit Meliſſus: neque finitum, ut Parmenides
aſſerit. Ipſe nanque finis eſt (ut patet) indiuiſibile, non
ipſum finitum. At uerò ſi omnia, quæ ſunt, ratione ſunt
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib