Newton, Isaac, Philosophia naturalis principia mathematica, 1713

List of thumbnails

< >
121
121
122
122
123
123
124
124
125
125
126
126
127
127
128
128
129
129
130
130
< >
page |< < of 524 > >|
    <archimedes>
      <text>
        <body>
          <chap>
            <subchap1>
              <subchap2>
                <p type="main">
                  <s>
                    <pb xlink:href="039/01/127.jpg" pagenum="99"/>
                  Unde etiam interſectiones Sectionum Conicarum & Curvarum ter­
                    <lb/>
                    <arrow.to.target n="note75"/>
                  tiæ poteſtatis, eo quod ſex eſſe poſſunt, ſimul prodeunt per æqua­
                    <lb/>
                  tiones ſex dimenſionum, & interſectiones duarum Curvarum tertiæ
                    <lb/>
                  poteſtatis, quia novem eſſe poſſunt, ſimul prodeunt per æqua­
                    <lb/>
                  tiones dimenſionum novem. </s>
                  <s>Id niſi neceſſario fieret, reducere licc­
                    <lb/>
                  ret Problemata omnia Solida ad Plana, & pluſquam Solida ad Soli­
                    <lb/>
                  da. </s>
                  <s>Loquor hic de Curvis poteſtate irreducibilibus. </s>
                  <s>Nam ſi æqua­
                    <lb/>
                  tio per quam Curva definitur, ad inferiorem poteſtatem reduci
                    <lb/>
                  poſſit: Curva non erit unica, ſed ex duabus vel pluribus compoſi­
                    <lb/>
                  ta, quarum interſectiones per calculos diverſos ſeorſim inveniri
                    <lb/>
                  poſſunt. </s>
                  <s>Ad eundem modum interſectiones binæ rectarum & ſecti­
                    <lb/>
                  onum Conicarum prodeunt ſemper per æquationes duarum dimen­
                    <lb/>
                  ſionum; ternæ rectarum & Curvarum irreducibilium tertiæ poteſtatis
                    <lb/>
                  per æquationes trium, quaternæ rectarum & Curvarvm irreducibi­
                    <lb/>
                  lium quartæ poteſtatis per æquationes dimenſionum quatuor, & ſic
                    <lb/>
                  in infinitum. </s>
                  <s>Ergo rectæ & Spiralis interſectiones numero infinitæ, cum
                    <lb/>
                  Curva hæc ſit ſimplex & in Curvas plures irreducibilis, requirunt æ­
                    <lb/>
                  quationes numero dimenſionum & radicum infinitas, quibus omnes
                    <lb/>
                  poſſunt ſimul exhiberi. </s>
                  <s>Eſt enim eadem omnium lex & idem calculus. </s>
                  <s>
                    <lb/>
                  Nam ſi a polo in rectam illam ſecantem demittatur perpendiculum,
                    <lb/>
                  & perpendiculum illud una cum ſecante revolvatur circa polum, in­
                    <lb/>
                  terſectiones Spiralis tranſibunt in ſe mutuo, quæque prima erat ſeu
                    <lb/>
                  proxima, poſt unam revolutionem ſecunda erit, poſt duas tertia,
                    <lb/>
                  & ſic deinceps: nec interea mutabitur æquatio niſi pro mutata mag­
                    <lb/>
                  nitudine quantitatum per quas poſitio ſecantis determinatur. </s>
                  <s>Unde
                    <lb/>
                  cum quantitates illæ poſt ſingulas revolutiones redeunt ad magNI­
                    <lb/>
                  tudines primas, æquatio redibit ad formam primam, adeoque una
                    <lb/>
                  eademque exhibebit interſectiones omnes, & propterea radices ha­
                    <lb/>
                  bebit numero infinitas, quibus omnes exhiberi poſſunt. </s>
                  <s>Nequit
                    <lb/>
                  ergo interſectio rectæ & Spiralis per æquationem finitam generali­
                    <lb/>
                  ter inveniri, & idcirco nulla extat Ovalis cujus area, rectis impe­
                    <lb/>
                  ratis abſciſſa, poſſit per talem æquationem generaliter exhiberi. </s>
                </p>
                <p type="margin">
                  <s>
                    <margin.target id="note75"/>
                  LIBER
                    <lb/>
                  PRIMUS.</s>
                </p>
                <p type="main">
                  <s>Eodem argumento, ſi intervallum poli & puncti, quo Spiralis de­
                    <lb/>
                  ſcribitur, capiatur Ovalis perimetro abſciſſæ proportionale, pro­
                    <lb/>
                  bari poteſt quod longitudo perimetri nequit per finitam æquatio­
                    <lb/>
                  nem generaliter exhiberi. </s>
                  <s>De Ovalibus autem hic loquor quæ non
                    <lb/>
                  tanguntur a figuris conjugatis in infinitum pergentibus. </s>
                </p>
              </subchap2>
            </subchap1>
          </chap>
        </body>
      </text>
    </archimedes>