131125LIBER VI.
etiam ſimul, cùm nullum ſit prorſus ultimum eius quod par
tibus caret: ultimum enim, et id, cuius eſt ultimum patet eſſe
diuerſa. Præterea puncta, ex quibus continuum constat,
aut continua ſint, aut ſe tangant neceſſe eſt. Atque eadem
eſt de cunctis indiuiſibilibus ratio. At continua ſanè ne-
queũt eſſe, propter rationem iam dictam. Et cùm quippiam
tangit, aut totum tangit totum, aut pars partem, aut totum
partem. Cùm igitur indiuiſibile partibus careat, totum
ipſum tangat neceſſe eſt. At ex hiſce, quæ hoc pacto ſe
tangunt, nullum cõtinuum unquam emerget. Continuum
enim habet aliam atque aliam partem, & diuiditur in par-
tes eandem ſubeuntes legem, & ſeparatas etiam loco. At
uerò neq; pũctum, ad punctum, neque nunc ipſum ad nune
ipſum, deinceps erit, ut ex illis longitudo, ex his tempus con
ſtet. Nam ea quidem deinceps ſunt, inter quæ non eſt eiuſ-
dem generis quicquam: inter uerò puncta, ſemper eſt linea,
& inter ipſa nunc tempus. Præterea in induiſibilia diui-
derentur, ſi ex quibus utrunque constat, in ea quoque diui-
ditur: at nullum cõtinuum in ea eſt diuiſibile, quæ partibus
carent: nullum autẽ genus inter puncta, & inter ipſa nunc,
aliud eſſe poteſt. Nam ſi fuerit, aut diuiſibile, aut indiuiſibile
erit, ut patet. Et ſi diuiſibile, aut in indiuiſibilia diuiſibile
erit, aut indiuiſibilia ſemper. Ad id, cõtinuũ eſſe constat? Pa
tet autem, & omne continuum in ſemper diuiſibilia diuiſi-
bile eſſe. Si enim in diuiſibilia diuidetur, indiuiſibile nimi-
rum indiuiſibile tanget: continuorum enim ultimum unum
eſt, & ea ſe tangunt ex quibus continuum constat. Eiuſdẽ
autem rationis eſt ſanè magnitudinem, & tempus, ac mo-
tum ex indiuiſibilibus constare, & indiuiſibilia diuidi, aut
nibil horũ hanc conditionem ſubire. Quod quidem ex
tibus caret: ultimum enim, et id, cuius eſt ultimum patet eſſe
diuerſa. Præterea puncta, ex quibus continuum constat,
aut continua ſint, aut ſe tangant neceſſe eſt. Atque eadem
eſt de cunctis indiuiſibilibus ratio. At continua ſanè ne-
queũt eſſe, propter rationem iam dictam. Et cùm quippiam
tangit, aut totum tangit totum, aut pars partem, aut totum
partem. Cùm igitur indiuiſibile partibus careat, totum
ipſum tangat neceſſe eſt. At ex hiſce, quæ hoc pacto ſe
tangunt, nullum cõtinuum unquam emerget. Continuum
enim habet aliam atque aliam partem, & diuiditur in par-
tes eandem ſubeuntes legem, & ſeparatas etiam loco. At
uerò neq; pũctum, ad punctum, neque nunc ipſum ad nune
ipſum, deinceps erit, ut ex illis longitudo, ex his tempus con
ſtet. Nam ea quidem deinceps ſunt, inter quæ non eſt eiuſ-
dem generis quicquam: inter uerò puncta, ſemper eſt linea,
& inter ipſa nunc tempus. Præterea in induiſibilia diui-
derentur, ſi ex quibus utrunque constat, in ea quoque diui-
ditur: at nullum cõtinuum in ea eſt diuiſibile, quæ partibus
carent: nullum autẽ genus inter puncta, & inter ipſa nunc,
aliud eſſe poteſt. Nam ſi fuerit, aut diuiſibile, aut indiuiſibile
erit, ut patet. Et ſi diuiſibile, aut in indiuiſibilia diuiſibile
erit, aut indiuiſibilia ſemper. Ad id, cõtinuũ eſſe constat? Pa
tet autem, & omne continuum in ſemper diuiſibilia diuiſi-
bile eſſe. Si enim in diuiſibilia diuidetur, indiuiſibile nimi-
rum indiuiſibile tanget: continuorum enim ultimum unum
eſt, & ea ſe tangunt ex quibus continuum constat. Eiuſdẽ
autem rationis eſt ſanè magnitudinem, & tempus, ac mo-
tum ex indiuiſibilibus constare, & indiuiſibilia diuidi, aut
nibil horũ hanc conditionem ſubire. Quod quidem ex