1pro eo, quo te habui erga veritatem affectu, minimè
impatienter ferres, ſi in iſta tanta caligine rerum, di
cereris non inſpexiſſe attentè ſatis aliquid, enuncians
videlicet ea, ex quibus quæpiam incommoda conſe
qui deprehenderentur. Noſti etiam, quantum ſudâ
rim, vt inſinuatione lenire id poſſem; ac ſpeciatim
quantum laboris inter cætera ſuſtinuerim, cùm articu
lo xxiv. oſtendenda tibi fuit falſitas tui illius Experi
menti. Quin-etiam tametſi in hiſce Vindiciis conti
nuo veluti inſultu dicas paſſim me grauiter errare; pec
care, decipi, ſuppoſitionibus tantum falſis vti; præoccupato
animo, & non intelligentem eſſe; non eſſe in buius controuer
ſiæ ingreſſum penetralia; non penitiùs dicta à te, ipſamque
naturam rei inspexiſſe, & quæ id genus ſimilia ſunt; om
nia tibi lubens condono, partim conſcius meæ imbe
cillitatis, partim contentus libertatem Lectoribus per
mittere, vt diiudicent quicquid id eſt rei. Quod atti
net autem ad ea, quæ toties tibi à me affingi, impo
nique exaggeras, æquum eſt profectò, vt eam inficias,
ac eam labem, qua ſentio me adſpergi, pro viribus
eluam. Facio verò id etiam vel eo nomine maximè
inuitus, quòd ea mouenda iterùm ſint, quæ diſplicuiſ
ſe tibi videntur; ſed neceſſitatem ipſe hanc feciſti, niſi
contendiſti, vt me proderem, non rudem quidem, ac
ineptum, quorum nominum non puderet me; ſed pro
fligatæ conſcientiæ, & nullius candoris virum, qualis,
Deo propitio, neque ſim, neque vt habear, pati poſſim.
Sed ecce demùm tuas Vindicias, cum ne minimo qui
dem vllo ſenſus, vocumque detrimento; vtcum que ſe
ponerem volens hoſce titulos, quibus me exornas,
impatienter ferres, ſi in iſta tanta caligine rerum, di
cereris non inſpexiſſe attentè ſatis aliquid, enuncians
videlicet ea, ex quibus quæpiam incommoda conſe
qui deprehenderentur. Noſti etiam, quantum ſudâ
rim, vt inſinuatione lenire id poſſem; ac ſpeciatim
quantum laboris inter cætera ſuſtinuerim, cùm articu
lo xxiv. oſtendenda tibi fuit falſitas tui illius Experi
menti. Quin-etiam tametſi in hiſce Vindiciis conti
nuo veluti inſultu dicas paſſim me grauiter errare; pec
care, decipi, ſuppoſitionibus tantum falſis vti; præoccupato
animo, & non intelligentem eſſe; non eſſe in buius controuer
ſiæ ingreſſum penetralia; non penitiùs dicta à te, ipſamque
naturam rei inspexiſſe, & quæ id genus ſimilia ſunt; om
nia tibi lubens condono, partim conſcius meæ imbe
cillitatis, partim contentus libertatem Lectoribus per
mittere, vt diiudicent quicquid id eſt rei. Quod atti
net autem ad ea, quæ toties tibi à me affingi, impo
nique exaggeras, æquum eſt profectò, vt eam inficias,
ac eam labem, qua ſentio me adſpergi, pro viribus
eluam. Facio verò id etiam vel eo nomine maximè
inuitus, quòd ea mouenda iterùm ſint, quæ diſplicuiſ
ſe tibi videntur; ſed neceſſitatem ipſe hanc feciſti, niſi
contendiſti, vt me proderem, non rudem quidem, ac
ineptum, quorum nominum non puderet me; ſed pro
fligatæ conſcientiæ, & nullius candoris virum, qualis,
Deo propitio, neque ſim, neque vt habear, pati poſſim.
Sed ecce demùm tuas Vindicias, cum ne minimo qui
dem vllo ſenſus, vocumque detrimento; vtcum que ſe
ponerem volens hoſce titulos, quibus me exornas,
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib