1τέλει καρχήσιον, ἔχει δὲ τοῦτο κεραὶας ἄνω συνούσας ἐφ' ἑκάτερα
τὰ μέρη. Iulius Pollux alijs uerbis ferè eadem: Καὶ τὸ
ὲν ὑποδεχόμενον τὸν ἱστὸν ληνός καλεῖται, τὸ δὲ ἐναρμοζόμενον αὐτῷ πτέρνα, τὸ
τελευταῖον τὸ πρὸς τῇ κεραίᾳ ἠλακάτη καὶ θωράκιον καὶ καρχή
σιον. Vt non apud Macrobium ſit legendum ueli,
ſed mali: nec patera, ſed pterna: quæ cum ſciolus
quiſpiam non caperet, uideret〈qué〉 de uaſculis tracta
ri, pateram pro pterna nobis appoſuit: uſque adeo
maculæ noſtrorum Latinorum non poſſunt ſine col
latione Græcorum elui. Pollux ipſe ἠλακάτην & θωρά
κιον confundere uidetur: quæ dilucidius uidebis a
pud Athenęum in loco ſuprà citato. Nunc ad no
ſtros Iureconſultos redeamus. Malum nauis eſſe
partem Labeo ait, quem Græci ἱστὸν uocant.
τὰ μέρη. Iulius Pollux alijs uerbis ferè eadem: Καὶ τὸ
ὲν ὑποδεχόμενον τὸν ἱστὸν ληνός καλεῖται, τὸ δὲ ἐναρμοζόμενον αὐτῷ πτέρνα, τὸ
τελευταῖον τὸ πρὸς τῇ κεραίᾳ ἠλακάτη καὶ θωράκιον καὶ καρχή
σιον. Vt non apud Macrobium ſit legendum ueli,
ſed mali: nec patera, ſed pterna: quæ cum ſciolus
quiſpiam non caperet, uideret〈qué〉 de uaſculis tracta
ri, pateram pro pterna nobis appoſuit: uſque adeo
maculæ noſtrorum Latinorum non poſſunt ſine col
latione Græcorum elui. Pollux ipſe ἠλακάτην & θωρά
κιον confundere uidetur: quæ dilucidius uidebis a
pud Athenęum in loco ſuprà citato. Nunc ad no
ſtros Iureconſultos redeamus. Malum nauis eſſe
partem Labeo ait, quem Græci ἱστὸν uocant.
Artemonem autem non eſſe partem nauis, Ia
bolenus in tractatu de Verb. ſignif. prodidit. Eſt au
tem artemon, uelum maius nauis, ut in Actis Apo
ſtolorum ad calcem: Καὶ ἐπάραντες τὸν ἀρτέμονα τῇ πνεού
σῃ κατεῖχον εἰς τὸν αἰγίαλον. Quem locum uir doctus pro
antenna interpretatus eſt, haud ſcio quàm recte.
Etenim etiam nunc nomen Venetijs uulgo reti
net, & artimon uocant. Iulius Pollux ἀκάτιον uocat.
Plutarchus, πῶς δεῖ τὸν νέον ποιημάτων ἀκούειν: Πότερον οὖν
τῶν νέων ὥσπερ τῶν Ἰθακησίων σκληρῷ τινι τὰ ὦτα καὶ ἀτέγκτῳ κηρῷ κατα
πλάττοντες ἀναγκάζωμεν αὐτοὺς τὸ Ἐπικούρειον ἀκάτιον ἀραμένους
ποιητικὴν φεύγειν καὶ παρεξελαύνειν. Idem κατ' Ἐπίκουρον: Ταύ
τας μέντοι τὰς τηλικαύτας καὶ τοσαύτας ἡδονὰς ὥσπερ ἀεννάους
ἐκτρέποντες οὗτοι καὶ ἀποστρέφοντες οὐκ ἐῶσι γεύεσθαι τοὺς πλησιά
σαντας αὐτοῖς, ἀλλὰ τοὺς μὲν ‘ἐπαραμένους τὰ ἀκάτια’ φεύγειν ἀπ'
bolenus in tractatu de Verb. ſignif. prodidit. Eſt au
tem artemon, uelum maius nauis, ut in Actis Apo
ſtolorum ad calcem: Καὶ ἐπάραντες τὸν ἀρτέμονα τῇ πνεού
σῃ κατεῖχον εἰς τὸν αἰγίαλον. Quem locum uir doctus pro
antenna interpretatus eſt, haud ſcio quàm recte.
Etenim etiam nunc nomen Venetijs uulgo reti
net, & artimon uocant. Iulius Pollux ἀκάτιον uocat.
Plutarchus, πῶς δεῖ τὸν νέον ποιημάτων ἀκούειν: Πότερον οὖν
τῶν νέων ὥσπερ τῶν Ἰθακησίων σκληρῷ τινι τὰ ὦτα καὶ ἀτέγκτῳ κηρῷ κατα
πλάττοντες ἀναγκάζωμεν αὐτοὺς τὸ Ἐπικούρειον ἀκάτιον ἀραμένους
ποιητικὴν φεύγειν καὶ παρεξελαύνειν. Idem κατ' Ἐπίκουρον: Ταύ
τας μέντοι τὰς τηλικαύτας καὶ τοσαύτας ἡδονὰς ὥσπερ ἀεννάους
ἐκτρέποντες οὗτοι καὶ ἀποστρέφοντες οὐκ ἐῶσι γεύεσθαι τοὺς πλησιά
σαντας αὐτοῖς, ἀλλὰ τοὺς μὲν ‘ἐπαραμένους τὰ ἀκάτια’ φεύγειν ἀπ'