144138PHYSICORVM ARIST.
eſt:
non eſt enim mutationis principium, nec id in quo pri-
mò temporis mutabatur. Sit enim primum A D, hoc igitur
indiuiſibile quidem nõ eſt: accidet enim, ut ſint hærẽtia ipſa
nũc. Præterea ſi in F A tẽporetoto quieſcit (ponatur enim
in illo quieſcere) & in A quoque quieſcet: quare ſi ipſum
A D partibus uacet, ſimul quieſcet, atq; erit mutatũ: in A
nanq; quieſcit, in D uerò mutatũ eſt. Cùm autẽ non ſit par-
tibus uacans, diuiſibile neceſſe eſt eſſe, atque in quauis cius
parte mutatum eſſe. Etenim A D diuiſio, ſi in neutra quidẽ
parte mutatũ eſt, neq; in toto ſanè mutatum eſt: ſin in amba
bus mutatur, in toto quoq; mutatur: quod ſi in altera eſt mu
tatum, nõ in toto primo mutatum eſt. Quare neceſſe eſt,
in quacunq; eſſe mutatum. Patet igitur non eſſe id, in quo
primo mutatum eſt: quippe cùm diuiſiones ſint infinitæ. At
uerò nec ipſius mutari quicquam erit primum, & quod eſt
mutatum. Sit enim ipſius D F, mutatum primum D G: nam
omne quod mutatur, demonstratum eſt diuiſibile eſſe: tẽpus
autem in quo D G mutatum eſt, ſit H K. Si igitur in illo to
to ipſum D G eſt mutatum, in dimidio minus fuit mutatũ,
& prius ipſo D G, & hoc rurſus aliud prius, & ſic ſem-
per. Quare nibil erit eius, quod mutatur, quod primò eſt
mutatũ. Patetigitur ex hiſce, quæ diximus, neq; eius, quod
mutatur, neq; tẽporis, in quo mutatur, primùm aliquid eſſe,
ipſum autem quo mutatur, non eodem modo ſeſe habebit:
iria nanq; eſſe dicuntur in ipſa mutatione, id quod mutatur,
& id in quo, atq; id quo mutatur: ut homo, tempus, atque
albedo. Homo igitur, ac tempus, diuiſibilia ſunt: ſed de albe-
dine eſt alia ratio, atq; tamen per accidens omnia diuiſibilia
ſunt. Cui nanq; albedo, uel qualitas accidit, id eſt, diuiſibile:
nam neq; in his erit primum, quæ per ſe, & nõ per
mò temporis mutabatur. Sit enim primum A D, hoc igitur
indiuiſibile quidem nõ eſt: accidet enim, ut ſint hærẽtia ipſa
nũc. Præterea ſi in F A tẽporetoto quieſcit (ponatur enim
in illo quieſcere) & in A quoque quieſcet: quare ſi ipſum
A D partibus uacet, ſimul quieſcet, atq; erit mutatũ: in A
nanq; quieſcit, in D uerò mutatũ eſt. Cùm autẽ non ſit par-
tibus uacans, diuiſibile neceſſe eſt eſſe, atque in quauis cius
parte mutatum eſſe. Etenim A D diuiſio, ſi in neutra quidẽ
parte mutatũ eſt, neq; in toto ſanè mutatum eſt: ſin in amba
bus mutatur, in toto quoq; mutatur: quod ſi in altera eſt mu
tatum, nõ in toto primo mutatum eſt. Quare neceſſe eſt,
in quacunq; eſſe mutatum. Patet igitur non eſſe id, in quo
primo mutatum eſt: quippe cùm diuiſiones ſint infinitæ. At
uerò nec ipſius mutari quicquam erit primum, & quod eſt
mutatum. Sit enim ipſius D F, mutatum primum D G: nam
omne quod mutatur, demonstratum eſt diuiſibile eſſe: tẽpus
autem in quo D G mutatum eſt, ſit H K. Si igitur in illo to
to ipſum D G eſt mutatum, in dimidio minus fuit mutatũ,
& prius ipſo D G, & hoc rurſus aliud prius, & ſic ſem-
per. Quare nibil erit eius, quod mutatur, quod primò eſt
mutatũ. Patetigitur ex hiſce, quæ diximus, neq; eius, quod
mutatur, neq; tẽporis, in quo mutatur, primùm aliquid eſſe,
ipſum autem quo mutatur, non eodem modo ſeſe habebit:
iria nanq; eſſe dicuntur in ipſa mutatione, id quod mutatur,
& id in quo, atq; id quo mutatur: ut homo, tempus, atque
albedo. Homo igitur, ac tempus, diuiſibilia ſunt: ſed de albe-
dine eſt alia ratio, atq; tamen per accidens omnia diuiſibilia
ſunt. Cui nanq; albedo, uel qualitas accidit, id eſt, diuiſibile:
nam neq; in his erit primum, quæ per ſe, & nõ per
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib