146140PHYSICORVM ARIST.
motum eſt per magnitudinẽ aliquam, &
alterũ per eandem
neceſſe eſt eſſe motũ: quare motũ eſt, id (utidiximus) quod
mouetur. Præterea ſi in A B toto, uel quouis omnino tempo
re propterea motũ dicimus quippiã eſſe, quod ipſius ulti-
mum nunc accipimus (id eſt enim quod terminat, atq; inter
ipſa nunc ſemper eſt tẽpus) in cæteris etiam ſanè ſimili mo-
do motum eſſe dicetur: dimidij autẽ extremum eſt ipſa diui-
ſio: quare & in dimidio motum erit, & in quacũq; omnino
parte: ſemper enim per diuiſionem, cõtinuò tempus ab ipſis
nunc terminatum euadit. Quòd ſi omne tempus eſt diuiſi-
bile, & id quod eſt inter nunc ipſa tempus eſt, uti diximus,
omne profectò quod mutatur, infinities eſt mutatũ. Præ-
terea ſi id, quod continuè mutatur, & non eſt corruptũ,
neq; ceſſauit à motu, aut mutari, aut eſſe mutatũ in quocũq;
neceſſe eſt: ut mutetur autẽ in ipſo nunc fieri nequit, in quo-
cunq; ſanè temporis puncto mutatum ſit ipſum neceſſe eſt.
Quare ſi tẽporis puncta ſint infinita, omne nimirum quod
mutatur, infinities eſt mutatum. Non ſolùm autẽ id, quod
mutatur, neceſſe eſt eſſe mutatũ: ſed etiam ipſum mutatum
prius mutetur neceſſe eſt: omne nanq; quod ex quopiã in
quippiã eſt mutatum, in tẽpore eſt mutatũ. Sit enim in ipſo
nunc ex A mutatum in B, in eodẽ igitur nunc, in quo eſt in
A mutatum nõ eſt: nã et in A et in B ſimul erit. Ipſum nanq;
mutatum, nam eſſe in hoc ipſo cùm eſt mutatum, antea de-
monstrauimus. Quod ſi in alio ſit mutatũ, inter illa profe
ctò medium tẽpus erit: nõ ſunt enim bærentia ipſa tẽporis
puncta. Cùm igitur in tẽpore ſit mutatum: tẽpus autem o-
mne ſit diuiſibile, in dimidio ſanè mutatum eſt, & in dimidij
dimidio rurſus, & ſic ſemper. Quare antea mutabatur. Præ
terea id quod dictũ eſt in magnitudine, magis eſt
neceſſe eſt eſſe motũ: quare motũ eſt, id (utidiximus) quod
mouetur. Præterea ſi in A B toto, uel quouis omnino tempo
re propterea motũ dicimus quippiã eſſe, quod ipſius ulti-
mum nunc accipimus (id eſt enim quod terminat, atq; inter
ipſa nunc ſemper eſt tẽpus) in cæteris etiam ſanè ſimili mo-
do motum eſſe dicetur: dimidij autẽ extremum eſt ipſa diui-
ſio: quare & in dimidio motum erit, & in quacũq; omnino
parte: ſemper enim per diuiſionem, cõtinuò tempus ab ipſis
nunc terminatum euadit. Quòd ſi omne tempus eſt diuiſi-
bile, & id quod eſt inter nunc ipſa tempus eſt, uti diximus,
omne profectò quod mutatur, infinities eſt mutatũ. Præ-
terea ſi id, quod continuè mutatur, & non eſt corruptũ,
neq; ceſſauit à motu, aut mutari, aut eſſe mutatũ in quocũq;
neceſſe eſt: ut mutetur autẽ in ipſo nunc fieri nequit, in quo-
cunq; ſanè temporis puncto mutatum ſit ipſum neceſſe eſt.
Quare ſi tẽporis puncta ſint infinita, omne nimirum quod
mutatur, infinities eſt mutatum. Non ſolùm autẽ id, quod
mutatur, neceſſe eſt eſſe mutatũ: ſed etiam ipſum mutatum
prius mutetur neceſſe eſt: omne nanq; quod ex quopiã in
quippiã eſt mutatum, in tẽpore eſt mutatũ. Sit enim in ipſo
nunc ex A mutatum in B, in eodẽ igitur nunc, in quo eſt in
A mutatum nõ eſt: nã et in A et in B ſimul erit. Ipſum nanq;
mutatum, nam eſſe in hoc ipſo cùm eſt mutatum, antea de-
monstrauimus. Quod ſi in alio ſit mutatũ, inter illa profe
ctò medium tẽpus erit: nõ ſunt enim bærentia ipſa tẽporis
puncta. Cùm igitur in tẽpore ſit mutatum: tẽpus autem o-
mne ſit diuiſibile, in dimidio ſanè mutatum eſt, & in dimidij
dimidio rurſus, & ſic ſemper. Quare antea mutabatur. Præ
terea id quod dictũ eſt in magnitudine, magis eſt