157151LIBER VI.
tibus uacat, atq;
indiuiſibile moueretur, ſi fieri poſſet ut in
ipſo nunc indiuiduo quippiam moueatur: eiuſdem enim eſt
rationis, in ipſo nunc moueri, & indiuiſibile quid moueri.
ipſo nunc indiuiduo quippiam moueatur: eiuſdem enim eſt
rationis, in ipſo nunc moueri, & indiuiſibile quid moueri.
Mutatio autem, nulla eſt in finita, è quopiã enim in quip-
piam eſt omnis, & ea quæ in contradi{ct}orijs, & ea quæ in
contrarijs eſt. Quare mutationum quidem earum, quæ in
contradictorijs ſunt, affirmatio, atque negatio finis eſt ge-
nerationis quidem, id quod eſt, corruptionis autem, id quod
non eſt. mutationum uerò quæ inter contraria ſunt, ipſa con
traria ſunt extrema: hæc enim ultima ſunt mutationis, qua-
re & alterationis omnis (alteratio nanq; ex contrarijs eſt
quibuſdam) ſimiliter & accretionis, decretionisúe: nam ac-
cretionis quidem id eſt extremum, quod eſt magnitudinis
perſectæ, quæ accommodatur naturæ finis: decretionis ue-
rò caſus ab hoc ipſo, remotioúe. Latio autem, hoc quidem
modo non erit finita: non enim omnis, eſt in cõtrarijs. Sed
quoniam quod hoc pa{ct}o eſt, impoßibile diuiſum fore, ut
non cõtingat ipſum fore diuiſum, id ut diuidatur nõ poteſt
(multipliciter enim impoßibile dicitur) atque quod ita eſt
impoßibile ſecari nõ poßit, & omnino quod fa{ct}ũ fore nõ
poteſt, id fieri nõ contigit: & id profectò quod mutatũ fore
non poteſt, in id mutari nequit in quod mutatũ fore non po
teſt. Si igitur id quod fertur, in quippiã mutetur, & in illud
ſanè fore mutatum poteſt. Quare motus non eſt infinitus,
neq; quic quam per infinitum feretur: fieri enim nõ poteſt,
ut illud unquam pertranſeat. Patet igitur hoc pa{ct}o nul-
lam infinitam eſſe mutationem: ut non ſit finibus termina-
ta. Verùm conſiderandum eſt ſi ſic eſſe poßit, ut una ea-
demq́; tempore ſit infinita, nam ſi non fiat una, nihil forſi-
tan prohibet: ueluti ſi alteratio fiat poſt lationem, et
piam eſt omnis, & ea quæ in contradi{ct}orijs, & ea quæ in
contrarijs eſt. Quare mutationum quidem earum, quæ in
contradictorijs ſunt, affirmatio, atque negatio finis eſt ge-
nerationis quidem, id quod eſt, corruptionis autem, id quod
non eſt. mutationum uerò quæ inter contraria ſunt, ipſa con
traria ſunt extrema: hæc enim ultima ſunt mutationis, qua-
re & alterationis omnis (alteratio nanq; ex contrarijs eſt
quibuſdam) ſimiliter & accretionis, decretionisúe: nam ac-
cretionis quidem id eſt extremum, quod eſt magnitudinis
perſectæ, quæ accommodatur naturæ finis: decretionis ue-
rò caſus ab hoc ipſo, remotioúe. Latio autem, hoc quidem
modo non erit finita: non enim omnis, eſt in cõtrarijs. Sed
quoniam quod hoc pa{ct}o eſt, impoßibile diuiſum fore, ut
non cõtingat ipſum fore diuiſum, id ut diuidatur nõ poteſt
(multipliciter enim impoßibile dicitur) atque quod ita eſt
impoßibile ſecari nõ poßit, & omnino quod fa{ct}ũ fore nõ
poteſt, id fieri nõ contigit: & id profectò quod mutatũ fore
non poteſt, in id mutari nequit in quod mutatũ fore non po
teſt. Si igitur id quod fertur, in quippiã mutetur, & in illud
ſanè fore mutatum poteſt. Quare motus non eſt infinitus,
neq; quic quam per infinitum feretur: fieri enim nõ poteſt,
ut illud unquam pertranſeat. Patet igitur hoc pa{ct}o nul-
lam infinitam eſſe mutationem: ut non ſit finibus termina-
ta. Verùm conſiderandum eſt ſi ſic eſſe poßit, ut una ea-
demq́; tempore ſit infinita, nam ſi non fiat una, nihil forſi-
tan prohibet: ueluti ſi alteratio fiat poſt lationem, et