1maxillarum impetu adactis in rem morſam vt pondus diuidendum,
tanquam à cuneis eſſe factos, vt & vulnera ab enſibus, haſtis, dola
bris, ſecuribus & id genus inſtrumentis. Serra quoque & lima ad
hoc genus, quòd ad ſuos denticulos ſpectat reduci poteſt, quot enim
denticuli tot cunei, & ij alligati, aut continui ſuo vecti, id eſt, manu
brio, quod pro vt longius, vel breuius eſt, ita maiorem vim impulſus
aut tractus obtinet.
tanquam à cuneis eſſe factos, vt & vulnera ab enſibus, haſtis, dola
bris, ſecuribus & id genus inſtrumentis. Serra quoque & lima ad
hoc genus, quòd ad ſuos denticulos ſpectat reduci poteſt, quot enim
denticuli tot cunei, & ij alligati, aut continui ſuo vecti, id eſt, manu
brio, quod pro vt longius, vel breuius eſt, ita maiorem vim impulſus
aut tractus obtinet.
Lib. 5. de
loc. aff.
loc. aff.
Eſto cuneus.] Hîc eſt demonſtratio linearis ad ostenden
dum cuneum diuidendo ponderi duorum vectium vicem prorſus ge
rere, eorumque ſibi inuicem contrariorum. Sed hanc ſic paulò am
plius & apertius repetemus. Sit cuneus A B C cuius vertex B:
& ſit A B æqualis B C,
quod autem diuidendum
60[Figure 60]
eſt, ſit D E F G, ſitque
pars cunei H B K intra
D E F G, & H B ſit
æqualis ipſi B K. percu
tiatur vt fieri ſolet cuneus
in A C. Dum cuneus in
A C percutitur, A B fit
vectis, cuius hypomoch
lium eſt H, & pondus in
B, eodemque modo C B
fit vectis, cuius hypomo
chlium eſt K, & pondus ſimiliter in B. Sed dum percutitur cuneus
maiori adhuc ipſius portione, intra ipſum D E F G ingreditur,
quam prius eſſet: ſit autem portio hæc M B L, ſitque M B ipſi
B L æqualis. Et cum M B, B L ſint ipſis H B, B K maiores:
erit M L maior H K. Dum igitur M L erit in ſitu H K, opor
tet vt fiat maior diuiſio, & D moueatur verſus O: G autem ver
ſus N, & quò maior pars cunei intra D E F G ingredietur, eò
maior fiet diuiſio: & D, G magis adhuc impellentur verſus O,
N. Pars igitur K G eius quod diuiditur mouebitur à vecte A B,
cuius hypomochlium eſt H, & pondus in B, ita vt punctum B
ipſius vectis A B impellat partem k G: & pars H D mouebi
tur à vecte C B, cuius hypomochlium eſt k, ita vt B vecte C B
dum cuneum diuidendo ponderi duorum vectium vicem prorſus ge
rere, eorumque ſibi inuicem contrariorum. Sed hanc ſic paulò am
plius & apertius repetemus. Sit cuneus A B C cuius vertex B:
& ſit A B æqualis B C,
quod autem diuidendum
60[Figure 60]eſt, ſit D E F G, ſitque
pars cunei H B K intra
D E F G, & H B ſit
æqualis ipſi B K. percu
tiatur vt fieri ſolet cuneus
in A C. Dum cuneus in
A C percutitur, A B fit
vectis, cuius hypomoch
lium eſt H, & pondus in
B, eodemque modo C B
fit vectis, cuius hypomo
chlium eſt K, & pondus ſimiliter in B. Sed dum percutitur cuneus
maiori adhuc ipſius portione, intra ipſum D E F G ingreditur,
quam prius eſſet: ſit autem portio hæc M B L, ſitque M B ipſi
B L æqualis. Et cum M B, B L ſint ipſis H B, B K maiores:
erit M L maior H K. Dum igitur M L erit in ſitu H K, opor
tet vt fiat maior diuiſio, & D moueatur verſus O: G autem ver
ſus N, & quò maior pars cunei intra D E F G ingredietur, eò
maior fiet diuiſio: & D, G magis adhuc impellentur verſus O,
N. Pars igitur K G eius quod diuiditur mouebitur à vecte A B,
cuius hypomochlium eſt H, & pondus in B, ita vt punctum B
ipſius vectis A B impellat partem k G: & pars H D mouebi
tur à vecte C B, cuius hypomochlium eſt k, ita vt B vecte C B
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib