1maxillarum impetu adactis in rem morſam vt pondus diuidendum,
tanquam à cuneis eſſe factos, vt & vulnera ab enſibus, haſtis, dola
bris, ſecuribus & id genus inſtrumentis. Serra quoque & lima ad
hoc genus, quòd ad ſuos denticulos ſpectat reduci poteſt, quot enim
denticuli tot cunei, & ij alligati, aut continui ſuo vecti, id eſt, manu
brio, quod pro vt longius, vel breuius eſt, ita maiorem vim impulſus
aut tractus obtinet.
tanquam à cuneis eſſe factos, vt & vulnera ab enſibus, haſtis, dola
bris, ſecuribus & id genus inſtrumentis. Serra quoque & lima ad
hoc genus, quòd ad ſuos denticulos ſpectat reduci poteſt, quot enim
denticuli tot cunei, & ij alligati, aut continui ſuo vecti, id eſt, manu
brio, quod pro vt longius, vel breuius eſt, ita maiorem vim impulſus
aut tractus obtinet.
Eſto cuneus.] Hîc eſt demonſtratio linearis ad ostenden
dum cuneum diuidendo ponderi duorum vectium vicem prorſus ge
rere, eorumque ſibi inuicem contrariorum. Sed hanc ſic paulò am
plius & apertius repetemus. Sit cuneus A B C cuius vertex B:
& ſit A B æqualis B C,
quod autem diuidendum
60[Figure 60]
eſt, ſit D E F G, ſitque
pars cunei H B K intra
D E F G, & H B ſit
æqualis ipſi B K. percu
tiatur vt fieri ſolet cuneus
in A C. Dum cuneus in
A C percutitur, A B fit
vectis, cuius hypomoch
lium eſt H, & pondus in
B, eodemque modo C B
fit vectis, cuius hypomo
chlium eſt K, & pondus ſimiliter in B. Sed dum percutitur cuneus
maiori adhuc ipſius portione, intra ipſum D E F G ingreditur,
quam prius eſſet: ſit autem portio hæc M B L, ſitque M B ipſi
B L æqualis. Et cum M B, B L ſint ipſis H B, B K maiores:
erit M L maior H K. Dum igitur M L erit in ſitu H K, opor
tet vt fiat maior diuiſio, & D moueatur verſus O: G autem ver
ſus N, & quò maior pars cunei intra D E F G ingredietur, eò
maior fiet diuiſio: & D, G magis adhuc impellentur verſus O,
N. Pars igitur K G eius quod diuiditur mouebitur à vecte A B,
cuius hypomochlium eſt H, & pondus in B, ita vt punctum B
ipſius vectis A B impellat partem k G: & pars H D mouebi
tur à vecte C B, cuius hypomochlium eſt k, ita vt B vecte C B
dum cuneum diuidendo ponderi duorum vectium vicem prorſus ge
rere, eorumque ſibi inuicem contrariorum. Sed hanc ſic paulò am
plius & apertius repetemus. Sit cuneus A B C cuius vertex B:
& ſit A B æqualis B C,
quod autem diuidendum
60[Figure 60]
eſt, ſit D E F G, ſitque
pars cunei H B K intra
D E F G, & H B ſit
æqualis ipſi B K. percu
tiatur vt fieri ſolet cuneus
in A C. Dum cuneus in
A C percutitur, A B fit
vectis, cuius hypomoch
lium eſt H, & pondus in
B, eodemque modo C B
fit vectis, cuius hypomo
chlium eſt K, & pondus ſimiliter in B. Sed dum percutitur cuneus
maiori adhuc ipſius portione, intra ipſum D E F G ingreditur,
quam prius eſſet: ſit autem portio hæc M B L, ſitque M B ipſi
B L æqualis. Et cum M B, B L ſint ipſis H B, B K maiores:
erit M L maior H K. Dum igitur M L erit in ſitu H K, opor
tet vt fiat maior diuiſio, & D moueatur verſus O: G autem ver
ſus N, & quò maior pars cunei intra D E F G ingredietur, eò
maior fiet diuiſio: & D, G magis adhuc impellentur verſus O,
N. Pars igitur K G eius quod diuiditur mouebitur à vecte A B,
cuius hypomochlium eſt H, & pondus in B, ita vt punctum B
ipſius vectis A B impellat partem k G: & pars H D mouebi
tur à vecte C B, cuius hypomochlium eſt k, ita vt B vecte C B