1AC, bifariam diuiſum in B, partem BC tranſcurri in
dimidio eius temporis, quo percurritur AB? Etenim, quæ
ſo tuam fidem, an tua, an alterius fuerint, quæ ſunt iam
ſuperiùs verba recitata? Suſceperas ipſe oſtendendum
in illa Galilei Aſſumptione Paralogiſmum, & præmi
ſeras, non vno modo tantum, ſed pluribus intelligi poſſe,
quomodo velocitates ſint inter ſe, vt emenſa spatia; licet
eadem spatia, neque eodem, neque æquali tempore percur
rantur: ac tum deligens modum vnum, qui præ cæte
ris id præſtaret, atque idcircò Aſſumptionem Paralo
giſmi conuinceret, iſthæc met ſubieciſti verba, Vt ſi
graue deſcendens per AB, tempus quodcumque inſumat, putà
quadrantem; ac deinde BC ipſi AB æquale dimidio qua
drante percurrat; quis neget in C duplam haberi velocita
tem eius, quæ fuit in B? Et tamen idem graue totam AC,
& dimidium eius AB eodem tempore non percurreret.
Subinde autem quaſi re abſolutè cófecta proſequutus
es, Aſſumptio igitur Galilei falſa eſt, & totæ eius ratiocinatio
merus Paralogiſmus. Quæſo ergo te, quid tibi affinxi?
Agnoſcis tua verba, an non? Propoſitionem, inquis, fal
ſam, ac impoßibilem? Eſto verò, illam iam falſam, ac
impoſſibilem agnoſeas; at tunc ſaltem veram, atque
neceſſariam habuiſti, cùm illa ſola vſus fueris ad oſten
dendum Paralogiſmum. Nam ſi falſam quidem tunc
quoque, ac impoſſibilem habuiſti, quomodo probaſti
id, quod intendiſti? Et, ſi ſenſiſti poſſe eam tibi, tan
quam falſam, ac impoſſibilem negari, quanam proui
dentia ipſam communiiſti? An oſtenſurus Paralogiſ
mum, voluiſti ſponte te exhibere paralogiſtam ridi
culum, vt puta non alio principio, quam falſo, atque
dimidio eius temporis, quo percurritur AB? Etenim, quæ
ſo tuam fidem, an tua, an alterius fuerint, quæ ſunt iam
ſuperiùs verba recitata? Suſceperas ipſe oſtendendum
in illa Galilei Aſſumptione Paralogiſmum, & præmi
ſeras, non vno modo tantum, ſed pluribus intelligi poſſe,
quomodo velocitates ſint inter ſe, vt emenſa spatia; licet
eadem spatia, neque eodem, neque æquali tempore percur
rantur: ac tum deligens modum vnum, qui præ cæte
ris id præſtaret, atque idcircò Aſſumptionem Paralo
giſmi conuinceret, iſthæc met ſubieciſti verba, Vt ſi
graue deſcendens per AB, tempus quodcumque inſumat, putà
quadrantem; ac deinde BC ipſi AB æquale dimidio qua
drante percurrat; quis neget in C duplam haberi velocita
tem eius, quæ fuit in B? Et tamen idem graue totam AC,
& dimidium eius AB eodem tempore non percurreret.
Subinde autem quaſi re abſolutè cófecta proſequutus
es, Aſſumptio igitur Galilei falſa eſt, & totæ eius ratiocinatio
merus Paralogiſmus. Quæſo ergo te, quid tibi affinxi?
Agnoſcis tua verba, an non? Propoſitionem, inquis, fal
ſam, ac impoßibilem? Eſto verò, illam iam falſam, ac
impoſſibilem agnoſeas; at tunc ſaltem veram, atque
neceſſariam habuiſti, cùm illa ſola vſus fueris ad oſten
dendum Paralogiſmum. Nam ſi falſam quidem tunc
quoque, ac impoſſibilem habuiſti, quomodo probaſti
id, quod intendiſti? Et, ſi ſenſiſti poſſe eam tibi, tan
quam falſam, ac impoſſibilem negari, quanam proui
dentia ipſam communiiſti? An oſtenſurus Paralogiſ
mum, voluiſti ſponte te exhibere paralogiſtam ridi
culum, vt puta non alio principio, quam falſo, atque