Guevara, Giovanni di, In Aristotelis mechanicas commentarii, 1627

Page concordance

< >
Scan Original
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
< >
page |< < of 303 > >|
1dente ſuomet ponderi. Alioquin lignum ipſum, aut non
recederet à ſua rectitudine, aut frangeretur.
Quod ſi ſu­
ſpendatur ex medio, in ipſo medio fulcietur vtrumque di­
midium, ceu duplex vectis vtrinque applicatus, extremita­
tibus vtrinque pariter grauitantibus, ac propendentibus
tanquam in remotiſſimo loco à communi centro ſiue fùlci­
mento.
In quibus omnibus ſemper valet eadem ratio ſu­
pra explicata.
Quæſtio Decimaſeptima.
Cvr à paruo existente cuneo magna ſcindun­
tur pondera, & corporum moles, validaque fit
impreſsio?
An quia cuneus duo ſunt vectes,
ſibi inuicem contrarii?
vterque autem &
pondus habet, & hypomochlion; quod diuellit,
& comprimit.
Plagæ quin etiam ipſius latio
pondus, quod percutit, & mouet, magnum facit, & quoniam
motum mouet, ipſa celeritate valentius fit.
Paruo autem exi­
stente vectæ, magnæ illum conſequuntur vires: quamobrem
vltra magnitudinis decentiam latet mouens.
Sit cuneus vbi
ABC, quod verò cuneo ſcinditur DEFG.
Vectis igitur fit
ipſa AB, pondus verò ipſius B inferior pars, hypomochlion
autem DG huic autem contrarius vectis BC.
Percuſſa igi­
tur AC, vtroque illorum vtitur vecte ſcindit enim ipſum B.
COMMENTARIVS.
Celebrem non minus ac agitatam quæſtionem tam
parua in re hic inſtituit Ariſtoteles.
Quippe cum
eius ſolutioni aliàs præclaræ, & ingenioſæ, non om­
nes pręſertim recentiores prorſus velint, aut valeant acquie­
ſcere.
Quærit enim cur paruo exiſtente cuneo, tam valida
eius adminiculo fiat virtutis impreſsio, vt facilè magna ſcin­
dantur corpora, quæ alijs maioribusque adhibitis inſtrumen­
tis vix ſcindi aliquo modo poſſent.
Soluitque ſtatim, quia in

Text layer

  • Dictionary
  • Places

Text normalization

  • Original

Search


  • Exact
  • All forms
  • Fulltext index
  • Morphological index