1
101[Figure 101]
fultura manus in E, potentia alterius ma
nus in F. iam inquit Ariſt. maius lignum
A B C, magis flectitur, quamuis craſſius
ſit, quàm lignum D E F, quod eſt tenuius,
ſed multò breuius; quia in maiori onus
ipſius ligni, quod circa A, deorſum pre
mit longius diſtat ab hypomoclio B, quàm
in minori ligno. Ex quo ſequitur iuxta
ipſius principia, vt onus A, facilius lignum mouere, aut inflectere
poſſit.
101[Figure 101]fultura manus in E, potentia alterius ma
nus in F. iam inquit Ariſt. maius lignum
A B C, magis flectitur, quamuis craſſius
ſit, quàm lignum D E F, quod eſt tenuius,
ſed multò breuius; quia in maiori onus
ipſius ligni, quod circa A, deorſum pre
mit longius diſtat ab hypomoclio B, quàm
in minori ligno. Ex quo ſequitur iuxta
ipſius principia, vt onus A, facilius lignum mouere, aut inflectere
poſſit.
Cæterùm exiſtimo, quod ſi maioris ligni longitudo ad eiuſdem
craſſitiem haberet eandem proportionem, quàm minoris longitudo ad eiuſ
dem craſſitiem, ſicque; vtrumque eſſet ab hypomoclio in eadem ratione diui
ſum, fore, vt vtrunque eodem modo inflecteretur, quia haberent pondera
eandem rationem ad diſtantias ab hypomoclio, oportet igitur vt ſint non
analoga, ſed aloga, vt eis præſens problema Ariſtotelis vnà cum eiuſdem
ſolutione competat.
craſſitiem haberet eandem proportionem, quàm minoris longitudo ad eiuſ
dem craſſitiem, ſicque; vtrumque eſſet ab hypomoclio in eadem ratione diui
ſum, fore, vt vtrunque eodem modo inflecteretur, quia haberent pondera
eandem rationem ad diſtantias ab hypomoclio, oportet igitur vt ſint non
analoga, ſed aloga, vt eis præſens problema Ariſtotelis vnà cum eiuſdem
ſolutione competat.
QVÆSTIO XVII.
De Cuneo.
256
Cvr paruo cuneo magna finduntur onera, & corporum moles, adeoque
valida fit impreſſio? fortè, quia cuneus duobus vectibus ſibi inui
cem oppoſitis conſtat; quorum vterque, & potentiam mouentem,
& hypomoclion, & pondus habet. hypomoclion autem illud ipſum
eſſe ait, quod cuneo diuellitur; hoc autem dicit Ariſtot. quia non agnouit
alium, præter primi generis vectem, vt ſupra etiam dixi.
valida fit impreſſio? fortè, quia cuneus duobus vectibus ſibi inui
cem oppoſitis conſtat; quorum vterque, & potentiam mouentem,
& hypomoclion, & pondus habet. hypomoclion autem illud ipſum
eſſe ait, quod cuneo diuellitur; hoc autem dicit Ariſtot. quia non agnouit
alium, præter primi generis vectem, vt ſupra etiam dixi.
Verum ſatius eſt cum Guido Vbaldo reducere cuneum ad duos ſecundi
generis vectes, quorum fultura ſit in cunei apice extremo, pondus verò in
tra vectem, ea nimirum pars ligni, que à cuneo vrgetur, ac diuellitur. cuneo
præterea vires adduntur ex valida mallei percuſſione; malleus autem ipſe
magna vi percutit, quia motus mouet, ſeu quia mouens malleum, mouet
ipſum etiam dum eſt in ipſa latione, vnde ipſa lationis celeritate malleus
fit valentior: hocque; modo paruos cunei vectes maiores conſequuntur vires,
102[Figure 102]
quàm ipſa vectium magnitudo poſtulet.
ſit cuneus A B C. lignum autem ſcinden
dum D E F G, vectesque duo ſint A C, &
B C, quorum commune hypomoclion eſt
in C, onus autem vectis B C, eſt pars li
gni G, hæc enim ipſi contranititur, atque
ab eo expellitur. potentia verò mouens
vectem eſt in malleo, dum ſuperius latus
cunei A B, percutit. alter huic auerſus
vectis eſt latus A C, cuius fultura eſt C,
eadem cum priori, onus propulſatum D,
generis vectes, quorum fultura ſit in cunei apice extremo, pondus verò in
tra vectem, ea nimirum pars ligni, que à cuneo vrgetur, ac diuellitur. cuneo
præterea vires adduntur ex valida mallei percuſſione; malleus autem ipſe
magna vi percutit, quia motus mouet, ſeu quia mouens malleum, mouet
ipſum etiam dum eſt in ipſa latione, vnde ipſa lationis celeritate malleus
fit valentior: hocque; modo paruos cunei vectes maiores conſequuntur vires,
102[Figure 102]quàm ipſa vectium magnitudo poſtulet.
ſit cuneus A B C. lignum autem ſcinden
dum D E F G, vectesque duo ſint A C, &
B C, quorum commune hypomoclion eſt
in C, onus autem vectis B C, eſt pars li
gni G, hæc enim ipſi contranititur, atque
ab eo expellitur. potentia verò mouens
vectem eſt in malleo, dum ſuperius latus
cunei A B, percutit. alter huic auerſus
vectis eſt latus A C, cuius fultura eſt C,
eadem cum priori, onus propulſatum D,