177171LIBER VIII.
bus autem non rectè:
etenim triangulus ſuos angulos duo-
bus rectis ſemper æquales habet. Attamẽ æternitatis huius
eſt alia cauſa: principiorum tamen, quæ quidem ſunt perpe
tua, non eſt alia cauſa. Tot igitur à nobis ſint dicta, quibus
iam patet nullum nunquam fuiſſe, uel fore tempus, quando,
non erat, aut non erit tempus. Ea uerò quæ ſunt hiſce cõtra-
ria, nõ eſt difficile ſoluere. Nam ex hiſce uidebitur poſſe ma
ximè motum eſſe ortum, & antea nunquam fuiſſe. Primò,
quia nulla mutatio perpetua eſt: omnis nãq; mutatio ſuapte
natura è quopiam ad quippiã eſt: quare mutationis omnis
finis ſint ea contraria inter quæ fit, & nihil infinitum mo-
ueatur, neceſſe eſt. Deinde uidimus id poſſe moueri, quod
neque mouetur, neque motum in ſe ullum habet: quod intue
ri licet in expertibus animæ, quorum neque pars ulla, neq;
totum mouetur, ſed quieſcentia aliquando mouentur. At
oportebat aut ſemper, aut nunquam moueri, ſi non oritur
primò motus, ſed ſemper erat: multò autem magis, hoc in
ipſis animantibus patet: nullus enim interdum in nobis eſt
motus, ſed quieſcimus, & tamen aliquando mouemur: & fit
in nobis à nobiſipſis principium motus, etiam ſi nihil pror
ſus extrinſecus mouerit: hoc enim expertibus animæ fieri
ſimpliciter non uidemus, ſed ſemper aliquid aliud eorũ, quæ
ſunt extra ipſa, nimirum mouet. Animal autẽ ipſum, dici-
mus ſeipſum mouere. Quare ſi aliquãdo omnino quieſcat,
fiet in ipſo ſanè immobili motus à ſeipſo, & nõ ab ullo ex-
terno. Quòd ſi id in animali fieri poteſt, quid prohibet ut
in uniuerſo etiã idem fiat? nam ſi in paruo fit mundo, & in
magno etiã fiet: & ſi in iſto, & infinito etiam fiet: ſi modò
fieri poßit, ut infinitũ totũ moueatur, atq; quieſcat. Horũ
igitur, id quod primò eſt dictum, eum, inquam, nõ
bus rectis ſemper æquales habet. Attamẽ æternitatis huius
eſt alia cauſa: principiorum tamen, quæ quidem ſunt perpe
tua, non eſt alia cauſa. Tot igitur à nobis ſint dicta, quibus
iam patet nullum nunquam fuiſſe, uel fore tempus, quando,
non erat, aut non erit tempus. Ea uerò quæ ſunt hiſce cõtra-
ria, nõ eſt difficile ſoluere. Nam ex hiſce uidebitur poſſe ma
ximè motum eſſe ortum, & antea nunquam fuiſſe. Primò,
quia nulla mutatio perpetua eſt: omnis nãq; mutatio ſuapte
natura è quopiam ad quippiã eſt: quare mutationis omnis
finis ſint ea contraria inter quæ fit, & nihil infinitum mo-
ueatur, neceſſe eſt. Deinde uidimus id poſſe moueri, quod
neque mouetur, neque motum in ſe ullum habet: quod intue
ri licet in expertibus animæ, quorum neque pars ulla, neq;
totum mouetur, ſed quieſcentia aliquando mouentur. At
oportebat aut ſemper, aut nunquam moueri, ſi non oritur
primò motus, ſed ſemper erat: multò autem magis, hoc in
ipſis animantibus patet: nullus enim interdum in nobis eſt
motus, ſed quieſcimus, & tamen aliquando mouemur: & fit
in nobis à nobiſipſis principium motus, etiam ſi nihil pror
ſus extrinſecus mouerit: hoc enim expertibus animæ fieri
ſimpliciter non uidemus, ſed ſemper aliquid aliud eorũ, quæ
ſunt extra ipſa, nimirum mouet. Animal autẽ ipſum, dici-
mus ſeipſum mouere. Quare ſi aliquãdo omnino quieſcat,
fiet in ipſo ſanè immobili motus à ſeipſo, & nõ ab ullo ex-
terno. Quòd ſi id in animali fieri poteſt, quid prohibet ut
in uniuerſo etiã idem fiat? nam ſi in paruo fit mundo, & in
magno etiã fiet: & ſi in iſto, & infinito etiam fiet: ſi modò
fieri poßit, ut infinitũ totũ moueatur, atq; quieſcat. Horũ
igitur, id quod primò eſt dictum, eum, inquam, nõ
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib