Fabri, Honoré
,
Dialogi physici in quibus de motu terrae disputatur
,
1665
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
List of thumbnails
<
1 - 10
11 - 20
21 - 30
31 - 40
41 - 50
51 - 60
61 - 70
71 - 80
81 - 90
91 - 100
101 - 110
111 - 120
121 - 130
131 - 140
141 - 150
151 - 160
161 - 170
171 - 180
181 - 190
191 - 200
201 - 210
211 - 220
221 - 230
231 - 240
241 - 248
>
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
<
1 - 10
11 - 20
21 - 30
31 - 40
41 - 50
51 - 60
61 - 70
71 - 80
81 - 90
91 - 100
101 - 110
111 - 120
121 - 130
131 - 140
141 - 150
151 - 160
161 - 170
171 - 180
181 - 190
191 - 200
201 - 210
211 - 220
221 - 230
231 - 240
241 - 248
>
page
|<
<
of 248
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.002220
">
<
pb
pagenum
="
188
"
xlink:href
="
025/01/192.jpg
"/>
alia corpora trahit ad ſe, prævalet quidem aër, propter Anthliæ vim, ac
<
lb
/>
proinde Mercurium intra fiſtulam contentum deprimit, non tamen omni
<
lb
/>
no; quia materia ſubtilis intra fiſtulam tenſa pro rata reſiſtit; igitur ſuper
<
lb
/>
ficies Mercurij ſupra I, ſemper extat; præſertim cùm materia illa tenſa in
<
lb
/>
tra LD magis reſiſtat, quàm intra CD dilatata. </
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.002221
">
<
emph
type
="
italics
"/>
Chryſocom.
<
emph.end
type
="
italics
"/>
</
s
>
<
s
id
="
s.002222
"> Quid ſi extra recipiens extet extremitas D, ita tamen vt ad es
<
lb
/>
recipientis probè agglutinata ſit, & educto maxima vi aëre ex recipiente
<
lb
/>
perforetur fiſtula in D. </
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.002223
">
<
emph
type
="
italics
"/>
Antim.
<
emph.end
type
="
italics
"/>
</
s
>
<
s
id
="
s.002224
"> Non probavit Autor, probarunt tamen alij, deſcendit que Mer
<
lb
/>
curius in B. </
s
>
<
s
id
="
s.002225
">Subiitque aër tum proprio pondere, tum etiam adductus ab aë
<
lb
/>
re tenſo intra recipiens; hic enim adducit ſuperficiem Mercurij EF, eam
<
lb
/>
que attollit; hæc autem ſecum trahit, educit que Mercurium ex fiſtula,
<
lb
/>
quem ſequitur aër, qui deinde à Mercurio ſurſum in recipiens extruditur;
<
lb
/>
cuncta hæc ex noſtris principiis facilè explicantur. </
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.002226
">
<
emph
type
="
italics
"/>
Auguſtin.
<
emph.end
type
="
italics
"/>
</
s
>
<
s
id
="
s.002227
"> Nonnulli capere nequeunt, ſeu nolunt, vim illam tractivam,
<
lb
/>
qua ſcilicet fit, vt corpus ten ſum, dum ſeſe reducit, corpus contiguum tra
<
lb
/>
hat; quo enim vinculo, quo fune illud trahit? </
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.002228
">
<
emph
type
="
italics
"/>
Antim.
<
emph.end
type
="
italics
"/>
Hæc diſcuſſio hujus loci non eſt, vnum tamen breviter dice; ſci
<
lb
/>
licet æquè facilè concipi vnum corpus tenſum, ſeu dilatarum ſeſe intror
<
lb
/>
sum reducere, atque concipitur, corpus compreſſum ſeſe extrorſum exten
<
lb
/>
dere; item corpus tenſum, dum ſeſe reducit, aliud corpus, cui contiguum
<
lb
/>
eſt, ſe cum adducere, & corpus compreſſum, aliud corpus à ſe amovere; nec
<
lb
/>
alio fune opus eſt ad hunc finem; cùm enim juxta Naturæ inſtitutum om
<
lb
/>
nia corpora ſint partes vniverſi, & partes, quæ totum aliquod componunt,
<
lb
/>
conjunctæ eſſe debeant, alio quin patres non eſſent, ſi ſeorſim eſſe poſſent;
<
lb
/>
ideo vnum corpus adhæret alteri, quando ſcilicet hoc moveri nequit, niſi
<
lb
/>
vel aliud adducatur, vel talis ſeparatio fiat, vt vacuum intercedat; nempe
<
lb
/>
ſupponamus corpus dilatarum ſeſe in priſtinum ſtatum reducere, ac ſeſe
<
lb
/>
contrahere, etiam ſi corpora contigua ſimul non adducantur, vnde qua que
<
lb
/>
vacuum erit; ac proinde corpus illud ſeorſim ab omnibus aliis ſejunctum;
<
lb
/>
igitur non eſſet amplius vniverſi pars. </
s
>
<
s
id
="
s.002229
">Itaque cum tale ſit Naturæ inſtitu
<
lb
/>
tum, vt omnia corpora ſint partes vniverſi, ſeorſim eſſe non poſſunt; ſem
<
lb
/>
per igitur vnum aliis adhæret ; & ne ſeorſim fiat, perinde ſe habent omnis,
<
lb
/>
atque ſi vnita effent; hinc vacui fuga; hinc Naturæ vinculum & funis. </
s
>
<
s
id
="
s.002230
">Vt
<
lb
/>
vt ſit (de his enim alibi diſputavimus) quando corpus tenſum ſeſe reſti
<
lb
/>
tuit, ſeu contrahit, cùm perinde ſe habeat, atque ſi alteri contiguo conjun
<
lb
/>
ctum eſſet in ordine ad hunc finem Naturæ inſtituto definitum, vt ſcilicet
<
lb
/>
omnia corpora ſint parces vniverſi, qui revera finis poſtulat, vt vacuum ar
<
lb
/>
ceatur, quid mirum, ſi ſecum illud adducat, vnde fateor vltro, multum cor
<
lb
/>
pus moveri metu vacui; vnum tamen alteri adhærere, non quidem imme
<
lb
/>
diatè, ad vitandum vacuum, ſed ad ſervandum inde omnem prædictum Natu
<
lb
/>
ræ finem. </
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.002231
">
<
emph
type
="
italics
"/>
Auguſtin.
<
emph.end
type
="
italics
"/>
</
s
>
<
s
id
="
s.002232
"> Non deerunt inter Democriticos, qui fines illos & Naturæ
<
lb
/>
inſtituta rideant, vt à rebus phyſicis planè aliena. </
s
>
</
p
>
<
p
type
="
main
">
<
s
id
="
s.002233
">
<
emph
type
="
italics
"/>
Antim.
<
emph.end
type
="
italics
"/>
</
s
>
<
s
id
="
s.002234
"> Sat ſcio: eò tamen illos, quamvis invitos, venire neceſſe eſt: </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>