1alia corpora trahit ad ſe, prævalet quidem aër, propter Anthliæ vim, ac
proinde Mercurium intra fiſtulam contentum deprimit, non tamen omni
no; quia materia ſubtilis intra fiſtulam tenſa pro rata reſiſtit; igitur ſuper
ficies Mercurij ſupra I, ſemper extat; præſertim cùm materia illa tenſa in
tra LD magis reſiſtat, quàm intra CD dilatata.
proinde Mercurium intra fiſtulam contentum deprimit, non tamen omni
no; quia materia ſubtilis intra fiſtulam tenſa pro rata reſiſtit; igitur ſuper
ficies Mercurij ſupra I, ſemper extat; præſertim cùm materia illa tenſa in
tra LD magis reſiſtat, quàm intra CD dilatata.
Chryſocom.
Quid ſi extra recipiens extet extremitas D, ita tamen vt ad es
recipientis probè agglutinata ſit, & educto maxima vi aëre ex recipiente
perforetur fiſtula in D.
recipientis probè agglutinata ſit, & educto maxima vi aëre ex recipiente
perforetur fiſtula in D.
Antim.
Non probavit Autor, probarunt tamen alij, deſcendit que Mer
curius in B. Subiitque aër tum proprio pondere, tum etiam adductus ab aë
re tenſo intra recipiens; hic enim adducit ſuperficiem Mercurij EF, eam
que attollit; hæc autem ſecum trahit, educit que Mercurium ex fiſtula,
quem ſequitur aër, qui deinde à Mercurio ſurſum in recipiens extruditur;
cuncta hæc ex noſtris principiis facilè explicantur.
curius in B. Subiitque aër tum proprio pondere, tum etiam adductus ab aë
re tenſo intra recipiens; hic enim adducit ſuperficiem Mercurij EF, eam
que attollit; hæc autem ſecum trahit, educit que Mercurium ex fiſtula,
quem ſequitur aër, qui deinde à Mercurio ſurſum in recipiens extruditur;
cuncta hæc ex noſtris principiis facilè explicantur.
Auguſtin.
Nonnulli capere nequeunt, ſeu nolunt, vim illam tractivam,
qua ſcilicet fit, vt corpus ten ſum, dum ſeſe reducit, corpus contiguum tra
hat; quo enim vinculo, quo fune illud trahit?
qua ſcilicet fit, vt corpus ten ſum, dum ſeſe reducit, corpus contiguum tra
hat; quo enim vinculo, quo fune illud trahit?
Antim. Hæc diſcuſſio hujus loci non eſt, vnum tamen breviter dice; ſci
licet æquè facilè concipi vnum corpus tenſum, ſeu dilatarum ſeſe intror
sum reducere, atque concipitur, corpus compreſſum ſeſe extrorſum exten
dere; item corpus tenſum, dum ſeſe reducit, aliud corpus, cui contiguum
eſt, ſe cum adducere, & corpus compreſſum, aliud corpus à ſe amovere; nec
alio fune opus eſt ad hunc finem; cùm enim juxta Naturæ inſtitutum om
nia corpora ſint partes vniverſi, & partes, quæ totum aliquod componunt,
conjunctæ eſſe debeant, alio quin patres non eſſent, ſi ſeorſim eſſe poſſent;
ideo vnum corpus adhæret alteri, quando ſcilicet hoc moveri nequit, niſi
vel aliud adducatur, vel talis ſeparatio fiat, vt vacuum intercedat; nempe
ſupponamus corpus dilatarum ſeſe in priſtinum ſtatum reducere, ac ſeſe
contrahere, etiam ſi corpora contigua ſimul non adducantur, vnde qua que
vacuum erit; ac proinde corpus illud ſeorſim ab omnibus aliis ſejunctum;
igitur non eſſet amplius vniverſi pars. Itaque cum tale ſit Naturæ inſtitu
tum, vt omnia corpora ſint partes vniverſi, ſeorſim eſſe non poſſunt; ſem
per igitur vnum aliis adhæret ; & ne ſeorſim fiat, perinde ſe habent omnis,
atque ſi vnita effent; hinc vacui fuga; hinc Naturæ vinculum & funis. Vt
vt ſit (de his enim alibi diſputavimus) quando corpus tenſum ſeſe reſti
tuit, ſeu contrahit, cùm perinde ſe habeat, atque ſi alteri contiguo conjun
ctum eſſet in ordine ad hunc finem Naturæ inſtituto definitum, vt ſcilicet
omnia corpora ſint parces vniverſi, qui revera finis poſtulat, vt vacuum ar
ceatur, quid mirum, ſi ſecum illud adducat, vnde fateor vltro, multum cor
pus moveri metu vacui; vnum tamen alteri adhærere, non quidem imme
diatè, ad vitandum vacuum, ſed ad ſervandum inde omnem prædictum Natu
ræ finem.
licet æquè facilè concipi vnum corpus tenſum, ſeu dilatarum ſeſe intror
sum reducere, atque concipitur, corpus compreſſum ſeſe extrorſum exten
dere; item corpus tenſum, dum ſeſe reducit, aliud corpus, cui contiguum
eſt, ſe cum adducere, & corpus compreſſum, aliud corpus à ſe amovere; nec
alio fune opus eſt ad hunc finem; cùm enim juxta Naturæ inſtitutum om
nia corpora ſint partes vniverſi, & partes, quæ totum aliquod componunt,
conjunctæ eſſe debeant, alio quin patres non eſſent, ſi ſeorſim eſſe poſſent;
ideo vnum corpus adhæret alteri, quando ſcilicet hoc moveri nequit, niſi
vel aliud adducatur, vel talis ſeparatio fiat, vt vacuum intercedat; nempe
ſupponamus corpus dilatarum ſeſe in priſtinum ſtatum reducere, ac ſeſe
contrahere, etiam ſi corpora contigua ſimul non adducantur, vnde qua que
vacuum erit; ac proinde corpus illud ſeorſim ab omnibus aliis ſejunctum;
igitur non eſſet amplius vniverſi pars. Itaque cum tale ſit Naturæ inſtitu
tum, vt omnia corpora ſint partes vniverſi, ſeorſim eſſe non poſſunt; ſem
per igitur vnum aliis adhæret ; & ne ſeorſim fiat, perinde ſe habent omnis,
atque ſi vnita effent; hinc vacui fuga; hinc Naturæ vinculum & funis. Vt
vt ſit (de his enim alibi diſputavimus) quando corpus tenſum ſeſe reſti
tuit, ſeu contrahit, cùm perinde ſe habeat, atque ſi alteri contiguo conjun
ctum eſſet in ordine ad hunc finem Naturæ inſtituto definitum, vt ſcilicet
omnia corpora ſint parces vniverſi, qui revera finis poſtulat, vt vacuum ar
ceatur, quid mirum, ſi ſecum illud adducat, vnde fateor vltro, multum cor
pus moveri metu vacui; vnum tamen alteri adhærere, non quidem imme
diatè, ad vitandum vacuum, ſed ad ſervandum inde omnem prædictum Natu
ræ finem.
Auguſtin.
Non deerunt inter Democriticos, qui fines illos & Naturæ
inſtituta rideant, vt à rebus phyſicis planè aliena.
inſtituta rideant, vt à rebus phyſicis planè aliena.
Antim.
Sat ſcio: eò tamen illos, quamvis invitos, venire neceſſe eſt: