1igitur vecte ſimul admoto per extrema BD ipſum dentem
tanquam onus in contrarium repellendo, validiſſimè con
ſtringent adhibita, ſcilicet manu in AC, qua extremum
A compellatur verſus C, & extremum C verſus A. Dens
autem ita conſtrictus facilè dimouetur, ac dimotus extrahi
tur.
tanquam onus in contrarium repellendo, validiſſimè con
ſtringent adhibita, ſcilicet manu in AC, qua extremum
A compellatur verſus C, & extremum C verſus A. Dens
autem ita conſtrictus facilè dimouetur, ac dimotus extrahi
tur.
Hæc ferè Ariſtoteles, quæ tamen vt rectè Baldus obſer
uat, conſtrictionem potius, quam dimotionem, & abſtractio
nem dentis demonſtrant. Addendum ergo erit dentem
dentiforcipe conſtrictum, vnà cum ipſo inſtrumento alium
quendam conſtituere vectem, ac ſi eſſet vnum continuum,
cuius longitudo in præſenti erit ADF, vel CDF. Si enim
attentè conſideretur, pręter conſtrictionem, non datur alius
motus dentiforcipis ad dentem, ſeu reſpectu dentis, ſed ſi
mul cum illo, nempe ambo tanquam vnicum corpus ad
modum vectis mouentur. Cuius fulcimentum eſt in parte
gingiuæ vbi dens primò ex illa emergit, & in ſua conuerſio
ne innititur, vt in D. Pondus verò conſtituitur gingiuæ
pars reſiſtens ex oppoſito circa dentis radicem vbi B. Cum
igitur parua ſit diſtantia à fulcimento D ad extremum F;
magna verò ab eodem fulcimento D ad alterum eiuſdem
vectis extremum A, vel C: hinc fit, vt immoto manente
puncto D facilè ad motum circularem AC verſus G; ex
tremum F moueatur in oppoſitum etiam circulariter ver
ſus B. Et ſic dimota dentis radice ex proprio loco, dens
totus per dentiforcipem extrahatur. Quod difficile eſſet
abſque illo ſola manu præſtari. Quippe cum digiti nec tam
tenaciter dentem apprehendere, nec ita vnum veluti corpus
oblongum, ac tenſum cum eo poſſint componere; quod to
tum vnius vectis rationem ſubeat.
uat, conſtrictionem potius, quam dimotionem, & abſtractio
nem dentis demonſtrant. Addendum ergo erit dentem
dentiforcipe conſtrictum, vnà cum ipſo inſtrumento alium
quendam conſtituere vectem, ac ſi eſſet vnum continuum,
cuius longitudo in præſenti erit ADF, vel CDF. Si enim
attentè conſideretur, pręter conſtrictionem, non datur alius
motus dentiforcipis ad dentem, ſeu reſpectu dentis, ſed ſi
mul cum illo, nempe ambo tanquam vnicum corpus ad
modum vectis mouentur. Cuius fulcimentum eſt in parte
gingiuæ vbi dens primò ex illa emergit, & in ſua conuerſio
ne innititur, vt in D. Pondus verò conſtituitur gingiuæ
pars reſiſtens ex oppoſito circa dentis radicem vbi B. Cum
igitur parua ſit diſtantia à fulcimento D ad extremum F;
magna verò ab eodem fulcimento D ad alterum eiuſdem
vectis extremum A, vel C: hinc fit, vt immoto manente
puncto D facilè ad motum circularem AC verſus G; ex
tremum F moueatur in oppoſitum etiam circulariter ver
ſus B. Et ſic dimota dentis radice ex proprio loco, dens
totus per dentiforcipem extrahatur. Quod difficile eſſet
abſque illo ſola manu præſtari. Quippe cum digiti nec tam
tenaciter dentem apprehendere, nec ita vnum veluti corpus
oblongum, ac tenſum cum eo poſſint componere; quod to
tum vnius vectis rationem ſubeat.
Quocirca admittenda non erunt, quæ Baldus aliter Phi
loſophus hac in re profert, quamuis acutè fuerint excogita
ta, cum ait, dentiforcipis partium, quibus dens apprehendi
tur, eam quæ longior eſt, potentiæ mouentis loco ſuccede
re, breuiorem verò fulcimentum conſtitui: Quandoquidem
in vſu dentiforcipis ad extrahendum dentem etiam prout
loſophus hac in re profert, quamuis acutè fuerint excogita
ta, cum ait, dentiforcipis partium, quibus dens apprehendi
tur, eam quæ longior eſt, potentiæ mouentis loco ſuccede
re, breuiorem verò fulcimentum conſtitui: Quandoquidem
in vſu dentiforcipis ad extrahendum dentem etiam prout
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib