205199LIBER VIII.
gant rationem, cenſentes mobile cùm mouetur dimidia ſin-
gula ſuper quæ fertur enumerare. Quo fit ut ab eo cùm
totum trãſierit ſpacium enumeratus ſit numerus infinitus:
hoc autem omnium ſentẽtia fieri ne quit. In primis igitur de
motu ſermonibus, ex eo rationem banc ſoluebamus, quia
tempus infinita in ſeipſo habet: non eſt enim abſurdum, ſi
infinito in tempore tranſeat quiſpiam infinita. Infinitio au-
tem ineſt tam in longitudine, quàm in tempore à ſimili mo-
do. Sed bæc ſolutio ad interrogantem quidem ſufficienter ſe
habet: interrogabatur enim, ſi fieri poßit ut finito in tem-
pore quippiam tranſeat, aut enumeret infinita. Ad rem
autem ipſam, ueritatemq́; , proſectò non ſatisfacit. Nam ſi
quiſpiam omiſſa longitudine, dictaq́ interrogatione, ſi fit
in quam ut finito in tempore pertranſeat quippiam infini-
ta, bæc de ipſo interroget tempore (babet enim tempus in-
finitas diuiſiones) non erit ſufficiens bæc ſanè ſolutio. Sed
ea dicenda eſt ueritas, quam paulò antè diximus: nam ſi
quiſpiam lineam diuidat in duo dimidia, is uno puncto uti-
tur ut duobus: faciet enim ipſum, principium, atque finem.
gula ſuper quæ fertur enumerare. Quo fit ut ab eo cùm
totum trãſierit ſpacium enumeratus ſit numerus infinitus:
hoc autem omnium ſentẽtia fieri ne quit. In primis igitur de
motu ſermonibus, ex eo rationem banc ſoluebamus, quia
tempus infinita in ſeipſo habet: non eſt enim abſurdum, ſi
infinito in tempore tranſeat quiſpiam infinita. Infinitio au-
tem ineſt tam in longitudine, quàm in tempore à ſimili mo-
do. Sed bæc ſolutio ad interrogantem quidem ſufficienter ſe
habet: interrogabatur enim, ſi fieri poßit ut finito in tem-
pore quippiam tranſeat, aut enumeret infinita. Ad rem
autem ipſam, ueritatemq́; , proſectò non ſatisfacit. Nam ſi
quiſpiam omiſſa longitudine, dictaq́ interrogatione, ſi fit
in quam ut finito in tempore pertranſeat quippiam infini-
ta, bæc de ipſo interroget tempore (babet enim tempus in-
finitas diuiſiones) non erit ſufficiens bæc ſanè ſolutio. Sed
ea dicenda eſt ueritas, quam paulò antè diximus: nam ſi
quiſpiam lineam diuidat in duo dimidia, is uno puncto uti-
tur ut duobus: faciet enim ipſum, principium, atque finem.
Sic autem facit, &
quinumerat, &
qui in dimidia diui-
dit: quo ſic diuidente, neque linea eſt continua, neque mo-
tus: continuus enim motus, continui eſt: in continuo autem
inſunt quidem dimidia infinita, ſed non actu, ſed potentia
ſunt ut patet. Si uerò quiſpiam dimidiam faciat actu, non
continua faciet, ſed modum ipſorum ponet: quod quidem
in eo accidere patet, qui dimidia numerat. Vnum nanq;
punctum uti duo numer are, ipſum neceſſe eſt: alterius enim
dimidij principium, alterius finis erit, ſi nõ ut unum ipſum
continuam lineam, ſed ut dimidia numeret duo. Quare
ad interrogantem ſi fieri poteſt ut in tempore, aut in
dit: quo ſic diuidente, neque linea eſt continua, neque mo-
tus: continuus enim motus, continui eſt: in continuo autem
inſunt quidem dimidia infinita, ſed non actu, ſed potentia
ſunt ut patet. Si uerò quiſpiam dimidiam faciat actu, non
continua faciet, ſed modum ipſorum ponet: quod quidem
in eo accidere patet, qui dimidia numerat. Vnum nanq;
punctum uti duo numer are, ipſum neceſſe eſt: alterius enim
dimidij principium, alterius finis erit, ſi nõ ut unum ipſum
continuam lineam, ſed ut dimidia numeret duo. Quare
ad interrogantem ſi fieri poteſt ut in tempore, aut in