207201LIBER VIII.
A quidem fiebat, &
non erat.
eſt autem in ipſo tempore B
generationem aliquam nimirum mediam eſſe oportet.
generationem aliquam nimirum mediam eſſe oportet.
Quare &
tempus id erat, in quo fiebat, non enim eadem
& ijs erit ratio, qui non ex indiuiduis inquiunt tempus cõ
ſtare, ſed factum eſt in tẽporis ipſius, in quo fiebat ultimo
puncto, cui quidem nibil bæret, neque deinceps eſt, indiui-
dua uerò tempora, ſunt deinceps. Quæ cùm ita ſint, patet
ſi in A toto tempore, D fiebat, non eſſe maius id tempus,
in quo factum eſt, atque fiebat, eo tempore quo toto ſolum
fiebat. Hæ igitur talesúe quædam ſunt rationes, ex qui-
bus ut proprijs quiſpiam credet motum rectum perpetuò
continuum eſſe non poſſe. Hoc idem inſuper ita ſe habere
uidebitur, & ſi diſſerendi modo idipſum conſiderabimus.
Omne itaque quod continuè mouetur, modò nihil prohi-
beat, & id & antea ferebatur, ad quod per motum acceſ-
ſit: ceu ſi peruenit ab B ferebatur ad B & non ſolùm cùm
erat propè, ſed ſtatim etiam ut incepit motu cieri: cur enim
nunc magis, quàm prius? & hoc ad cæteros accõmodabitur
motus. Ad id quod ex A fertur ad B ueniet rurſus ad A cõti
nuo motu. Cùm igitur ex A mouetur ad B tum fertur etiam
ad A, eo motu quo pergit ex ipſo B. Quo fit, ut contrarijs
ſimul motibus moueatur ( recti nanque motus contrarij
ſunt ) & inſuper ut ex eo mutetur, in quo ipſum non eſt.
Quod ſi hoc fierinequeat, in ipſo B ſtetur neceſſe eſt: non
igitur hic unus eſt motus: qui nanque motus intercipitur
ſtatu, is unus profectò non eſt, ut luce clarius extat. Præter-
eà ex hiſce magis uniuerſaliter de omni motu perſpicuum
idem erit: nam ſi omne quod mouetur, aliquo motu dictorũ
motuum omnino mouetur, & quod quieſcit, ex his aliqua
quiete quieſcit, quæ opponuntur: nullus enim alius in
& ijs erit ratio, qui non ex indiuiduis inquiunt tempus cõ
ſtare, ſed factum eſt in tẽporis ipſius, in quo fiebat ultimo
puncto, cui quidem nibil bæret, neque deinceps eſt, indiui-
dua uerò tempora, ſunt deinceps. Quæ cùm ita ſint, patet
ſi in A toto tempore, D fiebat, non eſſe maius id tempus,
in quo factum eſt, atque fiebat, eo tempore quo toto ſolum
fiebat. Hæ igitur talesúe quædam ſunt rationes, ex qui-
bus ut proprijs quiſpiam credet motum rectum perpetuò
continuum eſſe non poſſe. Hoc idem inſuper ita ſe habere
uidebitur, & ſi diſſerendi modo idipſum conſiderabimus.
Omne itaque quod continuè mouetur, modò nihil prohi-
beat, & id & antea ferebatur, ad quod per motum acceſ-
ſit: ceu ſi peruenit ab B ferebatur ad B & non ſolùm cùm
erat propè, ſed ſtatim etiam ut incepit motu cieri: cur enim
nunc magis, quàm prius? & hoc ad cæteros accõmodabitur
motus. Ad id quod ex A fertur ad B ueniet rurſus ad A cõti
nuo motu. Cùm igitur ex A mouetur ad B tum fertur etiam
ad A, eo motu quo pergit ex ipſo B. Quo fit, ut contrarijs
ſimul motibus moueatur ( recti nanque motus contrarij
ſunt ) & inſuper ut ex eo mutetur, in quo ipſum non eſt.
Quod ſi hoc fierinequeat, in ipſo B ſtetur neceſſe eſt: non
igitur hic unus eſt motus: qui nanque motus intercipitur
ſtatu, is unus profectò non eſt, ut luce clarius extat. Præter-
eà ex hiſce magis uniuerſaliter de omni motu perſpicuum
idem erit: nam ſi omne quod mouetur, aliquo motu dictorũ
motuum omnino mouetur, & quod quieſcit, ex his aliqua
quiete quieſcit, quæ opponuntur: nullus enim alius in