1ducentur, quorum exitus quo ad per nos fieri poterit effica
cius explicabuntur, & eumdem ordinem dicendo ſeruabimus,
quem huic quæſtioni ſupra adhibuimus; vnamquamque ete
nim propoſitionem, eo quo distributæ ſunt ordine, argumen
tis quibuſdam veluti arietibus concutere tentabimus, & arie
tes propugnaculis repellemus, quo fiat, vt latens veritas erua
tur, & primo aduerſus primam propoſitionem pro noſtris qua
libuſcumque viribus elementa à generante non moueri hiſce
rationibus oſtendere adnitemur.
cius explicabuntur, & eumdem ordinem dicendo ſeruabimus,
quem huic quæſtioni ſupra adhibuimus; vnamquamque ete
nim propoſitionem, eo quo distributæ ſunt ordine, argumen
tis quibuſdam veluti arietibus concutere tentabimus, & arie
tes propugnaculis repellemus, quo fiat, vt latens veritas erua
tur, & primo aduerſus primam propoſitionem pro noſtris qua
libuſcumque viribus elementa à generante non moueri hiſce
rationibus oſtendere adnitemur.
Omne quod à generante pendet, generantis actione duran
te fit, ea ceſſante factum eſt, sed motus numquam eſt factus,
verum ſemper fit: ergo motus à generante non pendet.
te fit, ea ceſſante factum eſt, sed motus numquam eſt factus,
verum ſemper fit: ergo motus à generante non pendet.
Reſpondeo.
Maior propoſitio in ſolis rebus permanentibus,
non autem in his, quorum eſſe perpetuo fluit, veritatem habe
re potest; eius generis ſunt motus, & tempus; hæc duo eatenus
ſunt, quatenus fiunt, licet numquam ſi ut facta; de quibus ve
rè affirmari potest illud diuini Platonis in Timæo. In rerum
vniuerſitate quædam eſſe, quæ gignantur & intereant neque
vmquam ſint: inter quæ tum motus, tum etiam tempus iure
optimo referri poſſunt, quia nullum habent eſſe fixum, ac per
manens, sed tantum fluidum, quod in ſola generatione conſi
ſtit, quæ poſtquam eſt abſoluta, nullum opus, nulla res factæ
ſuperest, vt ſcripſis Ariſtoteles libro nono Diuinorum parti
cula decimaſexta, & alibi de quibus maior propoſitio intelli
gi non poteſt, sed de illis tantum est intelligenda, quorum eſſe,
poſtquam agens agere deſiit est ſuperſtes.
non autem in his, quorum eſſe perpetuo fluit, veritatem habe
re potest; eius generis ſunt motus, & tempus; hæc duo eatenus
ſunt, quatenus fiunt, licet numquam ſi ut facta; de quibus ve
rè affirmari potest illud diuini Platonis in Timæo. In rerum
vniuerſitate quædam eſſe, quæ gignantur & intereant neque
vmquam ſint: inter quæ tum motus, tum etiam tempus iure
optimo referri poſſunt, quia nullum habent eſſe fixum, ac per
manens, sed tantum fluidum, quod in ſola generatione conſi
ſtit, quæ poſtquam eſt abſoluta, nullum opus, nulla res factæ
ſuperest, vt ſcripſis Ariſtoteles libro nono Diuinorum parti
cula decimaſexta, & alibi de quibus maior propoſitio intelli
gi non poteſt, sed de illis tantum est intelligenda, quorum eſſe,
poſtquam agens agere deſiit est ſuperſtes.
Secundo aduerſus eamdem primam propoſitionem est lo
cus apertus Auerrois libro tertio de cælo commentatione vi
geſimaoctaua. Quando graue (inquit Auerroes) ſecundum
facultatem eſſentialem ad ſuum locum naturalem mouetur
cus apertus Auerrois libro tertio de cælo commentatione vi
geſimaoctaua. Quando graue (inquit Auerroes) ſecundum
facultatem eſſentialem ad ſuum locum naturalem mouetur