1parti, non ab Authore fuit delectum, ſed ſuppeditatum à R. P.
qui tametſi alicubi non probet ex ijs ſex minutis quatuor priori
dimidio, & duo poſteriori attribui: id tamen tum ex varijs
eius principijs deducitur: tum recipit Author deducturum ſe
eadem, & plura incommoda, ex quacumque alia diſtributione
eius numeri, aut alterius à R. P. facienda: ſi modò ſemper
velocitates habere ſe vt spatia ſupponat. A p. 181. in 191.
qui tametſi alicubi non probet ex ijs ſex minutis quatuor priori
dimidio, & duo poſteriori attribui: id tamen tum ex varijs
eius principijs deducitur: tum recipit Author deducturum ſe
eadem, & plura incommoda, ex quacumque alia diſtributione
eius numeri, aut alterius à R. P. facienda: ſi modò ſemper
velocitates habere ſe vt spatia ſupponat. A p. 181. in 191.
ART. XXXIX. XL. XLI. XLII.
De Ratione continuò dupla, qua ſpatia de
curri temporibus æqualibus R. P. contendit.
De Ratione continuò dupla, qua ſpatia de
curri temporibus æqualibus R. P. contendit.
Mirum, velle adhûc R. P. incipere acceleratum motum
à primæ partis medio, non ab ipſo eius principio; & maximè
quidem, cùm aliunde velit velocitates eſſe vt spatia, spatiive
parteis, quarum vna ſit tota prima, non dimidium primæ: ac
inſignes prætereà ſuboriantur difficultates ex eo, quòd dum
ad obiecta de ſubdiuiſione prioris dimidij in alia, aliaque dimi
dia reſpondet, standum ait alicubi, quòd diuiſio eſſe in Phy
ſicas parteis infinita non valeat, & ibi tamen standum, vbi
tot partes adhûc ſuperſunt, vt ex ijs ratio accelerati motus
perfectè intelligatur. Quippe cùm inter cætera aſſumpto
caſu ex Luna, Sole, aut Firmamento, & aſſumpta particula
prima Phyſicè diuidua, in qua reperiri debeant dimidium
inferius, ac in ipſo triens, quadrans, & tot fragmenta cætera,
quot ſunt partes ipſi primæ æquales in toto illo ſpatio, quotque
etiam diſtingui poßunt in ſuperiore dimidio; incredibilis ſit
partium numerus, per quas in priore dimidio contentas opor
teat motum peragi, priuſquam incipiat accelerari; & in qui
bus tamen conſiſtendum ſit, quòd diuiſio vlteriùs fieri in duo
à primæ partis medio, non ab ipſo eius principio; & maximè
quidem, cùm aliunde velit velocitates eſſe vt spatia, spatiive
parteis, quarum vna ſit tota prima, non dimidium primæ: ac
inſignes prætereà ſuboriantur difficultates ex eo, quòd dum
ad obiecta de ſubdiuiſione prioris dimidij in alia, aliaque dimi
dia reſpondet, standum ait alicubi, quòd diuiſio eſſe in Phy
ſicas parteis infinita non valeat, & ibi tamen standum, vbi
tot partes adhûc ſuperſunt, vt ex ijs ratio accelerati motus
perfectè intelligatur. Quippe cùm inter cætera aſſumpto
caſu ex Luna, Sole, aut Firmamento, & aſſumpta particula
prima Phyſicè diuidua, in qua reperiri debeant dimidium
inferius, ac in ipſo triens, quadrans, & tot fragmenta cætera,
quot ſunt partes ipſi primæ æquales in toto illo ſpatio, quotque
etiam diſtingui poßunt in ſuperiore dimidio; incredibilis ſit
partium numerus, per quas in priore dimidio contentas opor
teat motum peragi, priuſquam incipiat accelerari; & in qui
bus tamen conſiſtendum ſit, quòd diuiſio vlteriùs fieri in duo