1eius obiter meminiſti, non tanquam incommodi, ſed
tanquam veræ progreſſionis, quam vano labore re
quiſierim.
tanquam veræ progreſſionis, quam vano labore re
quiſierim.
Ad duosarticulos ſequenteis, nempe XXXII, & XXXIII,
potiſſimùm ſpectat, quod rursùs es ante conqueſtus
me non ſolùm contra expreſſam Epiſtolæ tuæ ſententiam, ſed
contra euidentem quoque demonſtrationis lucem velle à te ea
dici, quæ verbis expreßis negas, quæque falſa eſſe non tantum
pronuncias, ſed clare etiam, atque euidenter demonſtras. At
quomodo quæſo dicere id potes; cùm ex iam dictis
quæſtio ſit duplex; vna, an ſit error, percurri ſecundum
ſpatium dimidio temporis, quo primum, tertium trien
re, &c. altera, an is error ſequatur ex tuis principiis.
Tu verò ſic me impetas, quaſi litem tibi mouerim de
prima, non autem ſolùm de ſecunda; & cùm deberes
ipſe tueri errorem non ſequi ex tuis principiis, qua ſola
de re agitur; oſtendas ſolùm errorem eſſe; qua de re nuļ
la eſt controuerſia? Heinc mihi initium articuli XXXII.
fuit, Demonſtras ipſe alia ratione (ſed nimirùm aduerſum te)
non fieri accelerationem pro ſubdiuiſione iſta temporis: ac tum
recitata membratim tua demonſtratione, aſſenſi vbi
que te verè errorem, incommodumque concludere; ac
monui ſolùm conſtanter, te concludere aduerſus te
ipſum, quatenus error, incommodumque ex tuis prin
cipiis conſequeretur. An dicere igitur potes, me con
tra expreſſam ſententiam, & demonſtrationem tuam velle
te ea dicere, quæ verbis expreßis pronuncias, &c. cùm non
modò noluerim, verùm ne cogitârim quidem. Sic
cùm articulo XXXIII. oſtendiſſes rurſus tuo modo, ex
comparatione ſecundæ partis cum inferiore primæ di-
potiſſimùm ſpectat, quod rursùs es ante conqueſtus
me non ſolùm contra expreſſam Epiſtolæ tuæ ſententiam, ſed
contra euidentem quoque demonſtrationis lucem velle à te ea
dici, quæ verbis expreßis negas, quæque falſa eſſe non tantum
pronuncias, ſed clare etiam, atque euidenter demonſtras. At
quomodo quæſo dicere id potes; cùm ex iam dictis
quæſtio ſit duplex; vna, an ſit error, percurri ſecundum
ſpatium dimidio temporis, quo primum, tertium trien
re, &c. altera, an is error ſequatur ex tuis principiis.
Tu verò ſic me impetas, quaſi litem tibi mouerim de
prima, non autem ſolùm de ſecunda; & cùm deberes
ipſe tueri errorem non ſequi ex tuis principiis, qua ſola
de re agitur; oſtendas ſolùm errorem eſſe; qua de re nuļ
la eſt controuerſia? Heinc mihi initium articuli XXXII.
fuit, Demonſtras ipſe alia ratione (ſed nimirùm aduerſum te)
non fieri accelerationem pro ſubdiuiſione iſta temporis: ac tum
recitata membratim tua demonſtratione, aſſenſi vbi
que te verè errorem, incommodumque concludere; ac
monui ſolùm conſtanter, te concludere aduerſus te
ipſum, quatenus error, incommodumque ex tuis prin
cipiis conſequeretur. An dicere igitur potes, me con
tra expreſſam ſententiam, & demonſtrationem tuam velle
te ea dicere, quæ verbis expreßis pronuncias, &c. cùm non
modò noluerim, verùm ne cogitârim quidem. Sic
cùm articulo XXXIII. oſtendiſſes rurſus tuo modo, ex
comparatione ſecundæ partis cum inferiore primæ di-
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib