214208PHYSICORVM ARIST.
neceſſe eſt, infinitæ nanque uires uiribus ſunt maiores fini-
tis. At nullum eſſe tempus omnino poteſt, quo uires illæ mo
uerent: nam ſi ſit A tempus, quo uires infinitæ calefe cerunt
uel pepulerunt: A B uerò ſit tempus id, in quo finitæ quæ-
dam uires mouerunt: hiſce uiribus ſi maiores finitas uires
ſemper addidero, ad eas tandem uires perueniam, quæ mo-
uere in A tẽpore poſſunt: finito nanq; cuiuis, finitũ ſemper
addidero, omni quouis illud definito faciam maius: & ſi ab-
ſtulero, minus identidem faciam. Ergo tẽpore in eodem, aut
æquali finitæ, ac infinitæ uires mouebunt: hoc autẽ eſt im-
poßibile fieri: ergo nõ poteſt, ut magnitudo finita uires ba-
beat infinitas. Neq; igitur fieri poteſt, ut infinita in magni-
tudine finitæ ſint uires, atq; quanquàm fit ut minore in ma-
gnitudine plus uirium inſit. multò tamen maiores ſunt in
maiore. Sit itaq; magnitudo infinita A B, itaque pars eius
C B, uires aliquas habet, quibus D, mouit aliquo in tem-
pore quod D F literis deſignetur. Si igitur ipſius C B du-
plam cepero magnitudinem (hac enim nunc ratione uta-
mur) illa temporis in dimidio quod eſt E G: idem D profe-
ctò mouebit. Quòd ſi hoc pacto ſumpſero partes, A B qui-
dem magnitudinem nunquam tranſibo, tempore uerò dato,
ſemper accipiam minus. Erunt ergo uires ipſius A B ma-
gnitudinis infinitæ, omnes enim finitas exuperant uires.
Omnium autem finitarum uirium tempus etiam finitũ eſſe
neceſſe eſt: nam ſi aliquo in tẽpore moueant tantæ, maiores
minore in tẽpore quidem, at definito, mouebunt conuerſio-
ne contraria rationis. Sunt autem infinitæ uires, perinde
at que multitudo magnitudoq́; infinita eſt ea, quæ multitu-
dinem omnẽ magnitudinemq́; exuperat definitã. Licet autẽ
hoc idem ſic etiam demonstrare: accipiemus enim
tis. At nullum eſſe tempus omnino poteſt, quo uires illæ mo
uerent: nam ſi ſit A tempus, quo uires infinitæ calefe cerunt
uel pepulerunt: A B uerò ſit tempus id, in quo finitæ quæ-
dam uires mouerunt: hiſce uiribus ſi maiores finitas uires
ſemper addidero, ad eas tandem uires perueniam, quæ mo-
uere in A tẽpore poſſunt: finito nanq; cuiuis, finitũ ſemper
addidero, omni quouis illud definito faciam maius: & ſi ab-
ſtulero, minus identidem faciam. Ergo tẽpore in eodem, aut
æquali finitæ, ac infinitæ uires mouebunt: hoc autẽ eſt im-
poßibile fieri: ergo nõ poteſt, ut magnitudo finita uires ba-
beat infinitas. Neq; igitur fieri poteſt, ut infinita in magni-
tudine finitæ ſint uires, atq; quanquàm fit ut minore in ma-
gnitudine plus uirium inſit. multò tamen maiores ſunt in
maiore. Sit itaq; magnitudo infinita A B, itaque pars eius
C B, uires aliquas habet, quibus D, mouit aliquo in tem-
pore quod D F literis deſignetur. Si igitur ipſius C B du-
plam cepero magnitudinem (hac enim nunc ratione uta-
mur) illa temporis in dimidio quod eſt E G: idem D profe-
ctò mouebit. Quòd ſi hoc pacto ſumpſero partes, A B qui-
dem magnitudinem nunquam tranſibo, tempore uerò dato,
ſemper accipiam minus. Erunt ergo uires ipſius A B ma-
gnitudinis infinitæ, omnes enim finitas exuperant uires.
Omnium autem finitarum uirium tempus etiam finitũ eſſe
neceſſe eſt: nam ſi aliquo in tẽpore moueant tantæ, maiores
minore in tẽpore quidem, at definito, mouebunt conuerſio-
ne contraria rationis. Sunt autem infinitæ uires, perinde
at que multitudo magnitudoq́; infinita eſt ea, quæ multitu-
dinem omnẽ magnitudinemq́; exuperat definitã. Licet autẽ
hoc idem ſic etiam demonstrare: accipiemus enim
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib