215203Quomodo Ignis accendatur.
atque Spirituum, ſed tamſpiſſâ coagmentatione cum Sale &
ter-
râ facta eſt permiſtio, vt exigui & pauci meatus pateant ad exci-
piendos immiſſos à proximo igne igniculos, ægrè accendantur:
quod ſi ea ſint, quæ ſulphure quidem abundent, ſed anguſtos
habeant poros, tardè ignem concipiunt, quem diu retinent: ſin
autem Sulphuris atque Spirituum copiam rara textura coniungat,
illa facilè exardeſcunt, & citò abſumuntur. Ex quo patet non
eandem omnibus eſſe conflagrandi rationem; nam de arboribus
ipſis habemus Eccleſiaſtici 28. 12. *ſecundùm ligna ſyluæ, ſic ignis*
*exardeſcit. * Hinc arbores ſponte emortuæ, quia euaneſcentibus
vnâ cum optimâ Sulphuris parte Spiritibus pingui humore deſtitu-
tæ contabuerunt, non ſatis aptam ignibus materiam ſubmini-
ſtrant: Contrà verò terra Viterbienſis, quippe ſulphurea, igni
admota ardet. In Siciliâ locus eſt, quem indigenæ vocant *la*
*Cremata,* quia ſulphureo olim concrematus incendio. *in Lyciâ,*
teſte Plinio lib. 2. cap. 106. , *Hephæstij montes tædâ flammante ta-*
*cti flagrant adeò, vt lapides quoquè riuorum & arenæ in ipſis*
*aquis ardeant, aliturque ille ignis pluuijs. Baculo ſi quis ex*
*ijs accenſo traxerit ſulcos, riuos ignium ſequi narrant: * id quod
bitumine refertos illos montes manifeſtè indicat, cum tam fa-
cilè ignem concipiant: bitumen verò accenſum & liqueſcens per
ſulcos ab accenſo baculo in ſimili materiâ ſimiliter incensâ exca-
uatos deduci quaſi riuum ignis, non ſuperat fidem: quemadmo-
dum neque illud à probabilitate longè abeſt, quod in medijs aquis
igniti lapides ardeant, quandoquidem pinguibus & oleoſis aqua
non adhæreſcit: pluuijs demum cadentibus ignem quodammodo
ali nemo mirari poteſt, qui quotidie intueatur à fabro ferrario aſ-
perſas aquâ prunas, vt validiùs ardeant; aqua enim ac pluuiæ
guttæ occurrentes Spiritibus atque Sulphuri ex valdè accensâ ma-
teriâ erumpentibus, illos reflectunt, & ad interiores partes adi-
gunt, vbi acriùs agitantur plures igniculi coniuncti, qui aquam
aſperſam in vaporem reſoluentes Spiritibus & Sulphuri erumpenti-
bus permiſtum, nouâ hac flammâ ignem augere videntur. Sulphu-
re pariter refertam fuiſſe terram in ſubiectis Ariciæ aruis neceſſe
eſt, cum arderet, ſi carbo decidiſſet, vt ex Authorum teſtifica-
tione refert Plinius lib. 2. cap. 107. Neque famæ refragandum eſt,
quæ percrebuit de incenſis aliquando in Brabantiâ integris iugeris;
abundat ſcilicetregio illa carbone foſſili, hoc eſt terrâ
râ facta eſt permiſtio, vt exigui & pauci meatus pateant ad exci-
piendos immiſſos à proximo igne igniculos, ægrè accendantur:
quod ſi ea ſint, quæ ſulphure quidem abundent, ſed anguſtos
habeant poros, tardè ignem concipiunt, quem diu retinent: ſin
autem Sulphuris atque Spirituum copiam rara textura coniungat,
illa facilè exardeſcunt, & citò abſumuntur. Ex quo patet non
eandem omnibus eſſe conflagrandi rationem; nam de arboribus
ipſis habemus Eccleſiaſtici 28. 12. *ſecundùm ligna ſyluæ, ſic ignis*
*exardeſcit. * Hinc arbores ſponte emortuæ, quia euaneſcentibus
vnâ cum optimâ Sulphuris parte Spiritibus pingui humore deſtitu-
tæ contabuerunt, non ſatis aptam ignibus materiam ſubmini-
ſtrant: Contrà verò terra Viterbienſis, quippe ſulphurea, igni
admota ardet. In Siciliâ locus eſt, quem indigenæ vocant *la*
*Cremata,* quia ſulphureo olim concrematus incendio. *in Lyciâ,*
teſte Plinio lib. 2. cap. 106. , *Hephæstij montes tædâ flammante ta-*
*cti flagrant adeò, vt lapides quoquè riuorum & arenæ in ipſis*
*aquis ardeant, aliturque ille ignis pluuijs. Baculo ſi quis ex*
*ijs accenſo traxerit ſulcos, riuos ignium ſequi narrant: * id quod
bitumine refertos illos montes manifeſtè indicat, cum tam fa-
cilè ignem concipiant: bitumen verò accenſum & liqueſcens per
ſulcos ab accenſo baculo in ſimili materiâ ſimiliter incensâ exca-
uatos deduci quaſi riuum ignis, non ſuperat fidem: quemadmo-
dum neque illud à probabilitate longè abeſt, quod in medijs aquis
igniti lapides ardeant, quandoquidem pinguibus & oleoſis aqua
non adhæreſcit: pluuijs demum cadentibus ignem quodammodo
ali nemo mirari poteſt, qui quotidie intueatur à fabro ferrario aſ-
perſas aquâ prunas, vt validiùs ardeant; aqua enim ac pluuiæ
guttæ occurrentes Spiritibus atque Sulphuri ex valdè accensâ ma-
teriâ erumpentibus, illos reflectunt, & ad interiores partes adi-
gunt, vbi acriùs agitantur plures igniculi coniuncti, qui aquam
aſperſam in vaporem reſoluentes Spiritibus & Sulphuri erumpenti-
bus permiſtum, nouâ hac flammâ ignem augere videntur. Sulphu-
re pariter refertam fuiſſe terram in ſubiectis Ariciæ aruis neceſſe
eſt, cum arderet, ſi carbo decidiſſet, vt ex Authorum teſtifica-
tione refert Plinius lib. 2. cap. 107. Neque famæ refragandum eſt,
quæ percrebuit de incenſis aliquando in Brabantiâ integris iugeris;
abundat ſcilicetregio illa carbone foſſili, hoc eſt terrâ