Buonamici, Francesco
,
De motu libri X
Text
Text Image
Image
XML
Thumbnail overview
Document information
None
Concordance
Figures
Thumbnails
List of thumbnails
<
1 - 10
11 - 20
21 - 30
31 - 40
41 - 50
51 - 60
61 - 70
71 - 80
81 - 90
91 - 100
101 - 110
111 - 120
121 - 130
131 - 140
141 - 150
151 - 160
161 - 170
171 - 180
181 - 190
191 - 200
201 - 210
211 - 220
221 - 230
231 - 240
241 - 250
251 - 260
261 - 270
271 - 280
281 - 290
291 - 300
301 - 310
311 - 320
321 - 330
331 - 340
341 - 350
351 - 360
361 - 370
371 - 380
381 - 390
391 - 400
401 - 410
411 - 420
421 - 430
431 - 440
441 - 450
451 - 460
461 - 470
471 - 480
481 - 490
491 - 500
501 - 510
511 - 520
521 - 530
531 - 540
541 - 550
551 - 560
561 - 570
571 - 580
581 - 590
591 - 600
601 - 610
611 - 620
621 - 630
631 - 640
641 - 650
651 - 660
661 - 670
671 - 680
681 - 690
691 - 700
701 - 710
711 - 720
721 - 730
731 - 740
741 - 750
751 - 760
761 - 770
771 - 780
781 - 790
791 - 800
801 - 810
811 - 820
821 - 830
831 - 840
841 - 850
851 - 860
861 - 870
871 - 880
881 - 890
891 - 900
901 - 910
911 - 920
921 - 930
931 - 940
941 - 950
951 - 960
961 - 970
971 - 980
981 - 990
991 - 1000
1001 - 1010
1011 - 1020
1021 - 1030
1031 - 1040
1041 - 1050
1051 - 1055
>
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
<
1 - 10
11 - 20
21 - 30
31 - 40
41 - 50
51 - 60
61 - 70
71 - 80
81 - 90
91 - 100
101 - 110
111 - 120
121 - 130
131 - 140
141 - 150
151 - 160
161 - 170
171 - 180
181 - 190
191 - 200
201 - 210
211 - 220
221 - 230
231 - 240
241 - 250
251 - 260
261 - 270
271 - 280
281 - 290
291 - 300
301 - 310
311 - 320
321 - 330
331 - 340
341 - 350
351 - 360
361 - 370
371 - 380
381 - 390
391 - 400
401 - 410
411 - 420
421 - 430
431 - 440
441 - 450
451 - 460
461 - 470
471 - 480
481 - 490
491 - 500
501 - 510
511 - 520
521 - 530
531 - 540
541 - 550
551 - 560
561 - 570
571 - 580
581 - 590
591 - 600
601 - 610
611 - 620
621 - 630
631 - 640
641 - 650
651 - 660
661 - 670
671 - 680
681 - 690
691 - 700
701 - 710
711 - 720
721 - 730
731 - 740
741 - 750
751 - 760
761 - 770
771 - 780
781 - 790
791 - 800
801 - 810
811 - 820
821 - 830
831 - 840
841 - 850
851 - 860
861 - 870
871 - 880
881 - 890
891 - 900
901 - 910
911 - 920
921 - 930
931 - 940
941 - 950
951 - 960
961 - 970
971 - 980
981 - 990
991 - 1000
1001 - 1010
1011 - 1020
1021 - 1030
1031 - 1040
1041 - 1050
1051 - 1055
>
page
|<
<
of 1055
>
>|
<
archimedes
>
<
text
>
<
body
>
<
chap
>
<
p
type
="
main
">
<
s
>
<
pb
pagenum
="
199
"/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1424
"/>
<
lb
/>
nus eſt finitus: habet igitur vtrinque terminos. </
s
>
<
s
>Prætereà ſi non detur primum in motu; cùm
<
lb
/>
partem formæ ponat motus;
<
expan
abbr
="
iſq́ue
">iſque</
expan
>
ſit diuiduus in infinitum; ſequetur, vt danda ſit minor mi
<
lb
/>
nima qualitate. </
s
>
<
s
>Eſt aliud etiam quod nos interturbet ob ea quæ de materiæ & priuationis inte
<
lb
/>
ritu dicenda ſunt: decernendum eſt enim propter Ariſtotelis monita 1. Phyſ. materiam corrum
<
lb
/>
pi per accidens, priuationem verò per ſe; aut, ſi malis compoſitum ex materia & priuatione per
<
lb
/>
ſe corrumpi; nihilominus ita corrumpitur, quòd in eo corrumpitur priuatio: proptereà conſi
<
lb
/>
militer dubitari continget. </
s
>
<
s
>Quo igitur pacto dabimus vltimum non eſſe in interitum? </
s
>
<
s
>Nam ſi
<
lb
/>
vltimum eſſe eſt eius quod anteà fuerit; poſt verò non eſt amplius priuatio, quia non erat ens,
<
lb
/>
non videtur terminari non eſſe. </
s
>
<
s
>Aut igitur priuatio eſt ens, aut non eſt dandum vltimum non
<
lb
/>
eſſe, aut malè ab Ariſtotele conſtitutum eſt priuationem per ſe corrumpi. </
s
>
<
s
>An, vt hinc exordiar,
<
lb
/>
huic malo remedium ſic adhibebimus, ſi dixerimus Ariſtotelem id obſeruaſſe quod ſenſum mo
<
lb
/>
uet, & quod pleroſque tentat, nimirùm compoſitum quod per ſe ſenſile eſt (nam priuatio ſola
<
lb
/>
mente comprehenditur, cùm priuatio nihil per ſe ſit, ſed merito, ſubiecti in quo eſt, & formę cu
<
lb
/>
ius ipſa eſt abſentia,
<
expan
abbr
="
eodemq́
">eodemque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>modo compoſitum ex materia & priuatione) & quod manifeſtè
<
lb
/>
conſpicitur, ex eo quod eſt, in aliud conuerti, nec retinere ſuam naturam, priuationem verò ne
<
lb
/>
glexiſſe, quia nobis perſpicua non ſit. </
s
>
<
s
>Attamen ſiquis velit Ariſtotelicum præceptum
<
emph
type
="
sup
"/>
a
<
emph.end
type
="
sup
"/>
vſque in
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1425
"/>
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1426
"/>
<
lb
/>
elementa diſſoluere; ſtatuet priuationem eſſe illam quæ per ſe interit, & aduentu nouæ formæ
<
lb
/>
non amplius eſt,
<
expan
abbr
="
eiq́
">eique</
expan
>
. </
s
>
<
s
>adſcribet eſſe quo ſuum ipſius proprium eſt, & ex nouæ formæ præſentia
<
lb
/>
prorſus delebitur,
<
expan
abbr
="
idemq́
">idemque</
expan
>
. </
s
>
<
s
>iudicium de compoſito ex materia & priuatione faciet. </
s
>
<
s
>Nec incom
<
lb
/>
modi quicquam inde reſurget: ſed cùm & ipſa cum antecedente forma permaneat, & quia non
<
lb
/>
amplius extet, vbi noua forma ſuccedit; ſic verè eſſe & non eſſe tribuentur compoſito ex mate
<
lb
/>
ria & forma, quod non conſeruatur; priuationi verò & compoſito ex ipſa, quod ſuum ipſorum
<
lb
/>
proprium eſt. </
s
>
<
s
>Ad reliqua atque alia conſimilia ſic reſpondetur. </
s
>
<
s
>Primò ſolet notari ratio diſpar
<
lb
/>
lineę ac motus, puncti & mutati eſſe: nam lineæ poteſt aliquod initium deſignari, ante quod nul
<
lb
/>
la ſit alia linea; ſic ante punctum non eſt punctus: ſed nulla pars motus aſsignari poteſt, ante
<
lb
/>
quam non ſit motus; ſemper enim diuidi poteſt in alios motus; ſic mutatum eſſe ſemper habet
<
lb
/>
ante ſe alia mutata eſſe propter inconſtantiam, puto, eius rei; neque enim manet id quod moue
<
lb
/>
tur, in eodem ſtatu plus quam per vnicum inſtans; ob id datur primus punctus in linea; & in
<
lb
/>
motu non poteſt dari primum mutatum eſſe. </
s
>
<
s
>Idem quoque de tempore dicendum foret, cùm
<
lb
/>
per ſe conſideratur: nam fortè ſi ſpectatur quatenus applicatur ad rem quæ eſt in tempore, di
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1427
"/>
<
lb
/>
cendum ſit aliter, quia tunc dicitur eſſe aliquod primum tempus atque aliquod primum nunc
<
lb
/>
ante quod motus non erat, & aliquod nunc cui nullum aliud præcedat. </
s
>
<
s
>Sed iſti perperam hæc
<
lb
/>
tempori per ſe ſumpto adſcribunt,
<
expan
abbr
="
mihiq́
">mihique</
expan
>
. </
s
>
<
s
>ſolutio hæc pluribus vitiis, obnoxia videtur. </
s
>
<
s
>Etenim
<
lb
/>
id ineſt primùm quod ab Ariſtotele notatum eſt contra Zenonem: nanque hæc videtur eſſe ſo
<
lb
/>
lutio ad hominem & rationem, non autem ad rem. </
s
>
<
s
>Impeditur enim proceſſus rationis indi
<
lb
/>
cata diſsimilitudine puncti, & mutati eſſe. </
s
>
<
s
>Sed tamen adhuc dubitatio ſeruat robur: proptereà
<
lb
/>
quòd è non motu fit motus; ergo fuit factus aliquando motus, ſi non ſimpliciter; at hic atque
<
lb
/>
ille: & fuit aliquando tempus quo licebat dicere, nunc non eſt motus, poſteà motus eſt. </
s
>
<
s
>Quid
<
lb
/>
igitur de tali principio dicendum eſt? </
s
>
<
s
>aut enim diuiduum eſt, aut indiuiduum; ac ſi diuiduum
<
lb
/>
fuerit, mutationis termini eſſe poterunt diuiſi. </
s
>
<
s
>iam enim accipio tanquam perſpicuum eſſe cu
<
lb
/>
iuſque mutationis terminos indiuiduos, & in puncto temporis ex non hoc eſſe hoc: licet fieri
<
lb
/>
poſsit, vt non ſubitò quidem, ſed tempore ex non hoc fiat hoc, & quod mutatio eſt, cùm è non
<
lb
/>
motu fit motus, neque idcirco ſequi motus eſſe aliquem motum, quia non eſt motus, ſeu muta
<
lb
/>
tio illa motus
<
emph
type
="
sup
"/>
b
<
emph.end
type
="
sup
"/>
tanquam ſubiecti, ſed tanquam termini ſolùm; cùm cęteroquin ea quæ conclu
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1428
"/>
<
lb
/>
<
arrow.to.target
n
="
marg1429
"/>
<
lb
/>
ſerat Ariſtoteles; motum non eſſe motus, tanquam de ſubiecto ſint accipienda. </
s
>
<
s
>non igitur diui
<
lb
/>
duum eſt tale principium. </
s
>
<
s
>quòd ſi fuerit indiuiduum, iam erit primum motus, quod ab Ari
<
lb
/>
ſtotele negatum eſt. </
s
>
<
s
>Neque ſufficit, ſi mutatum eſſe dicas requirere motum; quia tametſi ea
<
lb
/>
ratione, quà mutatum eſt, requirit motum, at non, quà primum, de quo nunc quęrimus. </
s
>
<
s
>quo
<
lb
/>
niam, inquam ego. </
s
>
<
s
>eſto; non ſit hoc mutatum eſſe; at nil vetat, quominus ſit primum & fallax
<
lb
/>
eſt ea ratio, quòd motus principio careat, linea verò minimè: quandò motus ſic diuidi poſsit in
<
lb
/>
alios motus, non magis quàm linea diuidi poteſt in alias lineas, atque omnia reliqua continua.
<
lb
/>
</
s
>
<
s
>Mitto eos nunc qui ponunt in tempore terminos ſecundum rem, & per ſe, cùm tamen ſint ſecun
<
lb
/>
dùm cogitationem, & ad ea quæ fiunt in tempore, aut eius puncto, quanquam de hac ipſa re in
<
lb
/>
extremo voluminis agendum eſt diligentius. </
s
>
<
s
>Neque potes dicere hoc fore primum, ſed tamen
<
lb
/>
non motus, hoc eſt, eſſe quidem terminum motus, non autem partem eo quòd neque mutatum
<
lb
/>
eſſe eſt pars motus, neque omnino diuidui, id quod eſt indiuiduum. </
s
>
<
s
>Præterquamquòd aduer
<
lb
/>
ſus hoc valet Ariſtotelica ratio. </
s
>
<
s
>Primum non eſt motus; quoniam ipſe diuidi poteſt in alios mo
<
lb
/>
tus. </
s
>
<
s
>In re quam alij conniuent, dicam id quod mihi diutius cogitanti venit in mentem. </
s
>
<
s
>Pri
<
lb
/>
mùm igitur diſtinguamus de motu: ipſe autem accipitur, vt ſignificat ſucceſsionem & fluxum, </
s
>
</
p
>
</
chap
>
</
body
>
</
text
>
</
archimedes
>